Παρακαλούμε τα κορίτσια να μη φωνάζουν. Δεν είμαστε στο vanity fair. Εδώ είναι το Texnologia και μιλάμε για σινεμά. Σήμερα τυχαίνει να μιλάμε για τον Antonio Banderas, και ναι, καταλαβαίνουμε πως το Μεσογειακό ταπεραμέντο σε συνδυασμό με το ταλέντο στην υποκριτική, το τανγκό και το τραγούδι για πολλές από εσάς είναι ένα ακαταμάχητο κράμα αλλά κρατήστε χαρακτήρα. Εμείς θα παραμείνουμε αντικειμενικοί.
O Jose Antonio Dominguez Banderas γεννήθηκε στην Μάλαγα στις 10 Αυγούστου 1960 και πριν ακόμα καταλήξει στον κινηματογράφο παραλίγο να τον χάσουμε σε άλλες, παράλληλες καριέρες. Όπως συνέβη και με τον Thomas Mapother Cruise, o μικρός Antonio ανατράφηκε κάτω από τους άκαμπτους κανόνες της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας και, ποιος ξέρει, αν δεν είχε κάνει τη δική του μικρή επανάσταση ίσως σήμερα να τάιζε όστιες στους πιστούς κάποιας ενορίας της Ανδαλουσίας. Ο πατέρας του, Jose, ήταν αστυνομικό και η μητέρα του, Ana, δασκάλα αλλά ο Antonio δεν ένιωθε την ανάγκη να ακολουθήσει καμία από τις δύο καριέρες…το νέο του όνειρο ήταν αυτή που όλοι οι δημοσιογράφοι αποκαλούν χωρίς ίχνος φαντασίας «στρογγυλή θεά». Γήπεδα, εκστασιασμένοι οπαδοί, τρόπαια.
Αυτές οι σκέψεις κρατούσαν αμείωτη την αυτοσυγκέντρωση του Antonio μέχρι την στιγμή που η νεογέννητη καριέρα του διακόπηκε άδοξα: Στα 14 του σπάει το πόδι του και το ποδόσφαιρο θα παραμείνει για αυτόν ένα άπιαστο όνειρο. Ευτυχώς για τον ίδιο, και κυρίως για την ψυχική του ισορροπία, το σοκ δεν διαρκεί πολύ αφού, έχοντας δει σχεδόν τυχαία την παράσταση Hair, ανακαλύπτει πως η θεατρική σκηνή το συναρπάζει όσο και ο χλοοτάπητας.
Αποφασίζει να γίνει ηθοποιός, γράφεται στην Σχολή Δραματικής Τέχνης της Μάλαγα και αρχίζει να αναμετριέται με μικρούς, αρχικά ρόλους. Η νέα του καριέρα μπορεί να μην έχει ακόμα ανθίσει αλλά οι εντάσεις δεν λείπουν: Ο Banderas συγκεντρώνει στο παθητικό του τρεις συλλήψεις, μιας που πολλές από τις παραστάσεις του θιάσου του δεν ήταν αποδεκτές από την λογοκρισία του Franco.
Έχοντας ζήσει πολύ περισσότερα από ότι οι συνομήλικοί του, ο Banderas αποφασίζει πως ήρθε η ώρα να εγκαταλείψει την γενέτειρα πόλη του και να δοκιμάσει μόνος του την τύχη του στην Ισπανική πρωτεύουσα. Σε ηλικία 19 ετών μετακομίζει στη Μαδρίτη και χωρίς να έχει κανένα μέσο υποστήριξης αναγκάζεται να δουλέψει (από σερβιτόρος έως και μοντέλο!) ενώ παράλληλα κυνηγάει τους πρώτους του ρόλους αλλά και ενώνεται στην ομάδα του Εθνικού Θεάτρου.
Η μεγάλη του τύχη έχει το όνομα του Pedro Almodovar. O 33χρονος σκηνοθέτης γοητεύεται από την σκηνική παρουσία του 20χρονου Banderas και του εμπιστεύεται έναν ρόλο στο Laberinto de Pasiones (1982), ταινία που θα δώσει το έναυσμα για μια παραγωγική συνεργασία. Πλέον ο Banderas εμφανίζεται τακτικά σε ταινίες (El Caso Almeria, Los Zancos) ή σειρές (Fragmentos de Interior) αλλά είναι η ταύτισή του με τον συνεχώς ανερχόμενο Almodovar που θα οδηγήσει την καριέρα του σε ψηλότερα επίπεδα.
Μαζί θα συνεργαστούν στο Matador (1986), στο Mujeres al borde de un ataque de nervios (1988) στο Atame (1990) και στο La Ley del Deseo (1987), φιλμ που προκάλεσε σκάνδαλο λόγω του gay φιλιού που περιείχε, με τον έναν από τους δράστες να είναι ο Banderas. Ως γνωστόν το σκάνδαλο είναι η καλύτερη διαφήμιση και ίσως γι’ αυτό το λόγο ο αναμφίβολα ταλαντούχος Banderas να έχει προτάσεις γι ακόμα περισσότερους ρόλους.
Άλλωστε, ανάμεσα στο 1986 και το 1993 ο Banderas έχει στο ενεργητικό του πάνω από 30 εμφανίσεις σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές: Ξεχωρίζουμε τα 27 Horas και Delirios de Amor του 1986, το La Blanca Paloma του Juan Minon αλλά και το El Placer de Matar, φιλμ που «αναγκάζει» τον Banderas να γίνει action hero, κάτι που θα του φανεί χρήσιμο στην συνέχεια της καριέρας του. Ρισκάρει την εξάντληση, αλλά τα αποτελέσματα τον δικαιώνουν. Είναι πλέον ένας αναγνωρίσιμος ηθοποιός, που εκτιμάται για το ταλέντο του και όχι (μόνο) για την εμφάνισή του, ενώ συγκεντρώνει και σημαντικές διακρίσεις όπως οι υποψηφιότητές του για Goya Awards (Matador, Atame) ή το San Jordi Award για τον ρόλο του στο La Ley del Deseo.
Το 1992 είναι μια χρονιά ορόσημο για τον Banderas αφού κάνει το ντεμπούτο του στο Hollywood με το The Mambo Kings του Arne Glimcher, ένα εξαιρετικό φιλμ που αξίζει να είναι γνωστό όχι μόνο για το soundtrack του. Ο Banderas δεν γνώριζε ακόμα Αγγλικά και αναγκάστηκε να μάθει τον ρόλο του…παπαγαλία, απομνημονεύοντας τις λέξεις χωρίς να ξέρει καν τι σημαίνουν (κάτι που θέλουμε να πιστεύουμε πως οδήγησε σε αμέτρητες φάρσες των συνεργατών του), γεγονός που μας κάνει τουλάχιστον να εκτιμήσουμε την αφοσίωσή του.
Την ίδια χρονιά ο Antonio Banderas τρίβει τα μάτια του με δυσπιστία, αφού βρίσκεται στο σετ με ηθοποιούς σαν τον Jeremy Irons, την Glenn Close και την Meryl Streep για το The House of the Spirits του Bille August ενώ με το Philadelphia μπορεί μεν να μην ξέφυγε από τον ρόλο του gay εραστή αλλά είδε το όνομά του στο καστ μιας ταινίας που αποδείχθηκε εμπορική επιτυχία αλλά ενθουσίασε ταυτόχρονα και τους κριτικούς.
Εξίσου επιτυχημένη είναι και η επόμενη ταινία που θα τον βρει ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, το Interview With a Vampire, που κατάφερε να δώσει κύρος σε μια τριάδα ηθοποιών (Cruise – Pitt – Banderas) που για το ευρύ κοινό σήμαινε περισσότερο «γοητεία» παρά ταλέντο. έχει το σημαντικό προτέρημα να μην έχει υπάρξει ποτέ η γραφική παρουσία ενός καστ, ο ξένος που απλά θα δώσει στην ταινία μια εξωτικότητα με την προφορά του (όπως πχ ο άμοιρος Diego Luna).
Αντιθέτως, ακόμα και όταν χρειαστεί να βασιστεί στην…εεε…Latin-ότητά του είναι γιατί το απαιτεί ο χαρακτήρας-όπως για παράδειγμα στο Desperado (1995) του Rodriguez όπου ο Banderas, στον εικονικό ρόλο του El Mariachi, όχι μόνο χειρίζεται με στιλ τα όπλα αλλά καταφέρνει να κάνεις όλους εμάς να τον μισήσουμε αφού έχει το προνόμιο να δει την Salma Hayek σε μια θέση απαγορευμένη στους κοινούς θνητούς.
Είναι ένας πρωταγωνιστικός ρόλος με cojones για τον Antonio που, κάνοντας ένα σύντομο διάλειμμα με το Four Rooms, θα ξαναπεράσει στην μεριά του action movie με το Assasins (1995) του Richard Donner. H ταινία δεν τα πηγαίνει ιδιαίτερα καλά, εγκαταλείποντας το box office με 20 εκατομμύρια μείον, αλλά για τον Banderas είναι ένα ακόμα μπροστά αφού τότε ένας ρόλος δίπλα στον Stallone θεωρείτο ακόμα σημαντικός.
Το 1995 είναι μια σημαντική χρονιά για τον Antonio, όχι τόσο κινηματογραφικά (με το μέτριο Never Talk to Strangers και το κάπως καλύτερο Two Much) αλλά σε προσωπικό επίπεδο, αφού στο σετ του Two Much γνωρίζει την Melanie Griffith την οποία και θα παντρευτεί την επόμενη χρονιά. Ήταν ο δεύτερος γάμος του Banderas, που από το 1987 ήταν παντρεμένος με την Ana Leza και την οποία θα χωρίσει για την-μεγαλύτερή του- Griffith, γεγονός που θα κάνει το star system του Hollywood να στοιχηματίζει ήδη στην ελάχιστη διάρκεια της νέας σχέσης του.
Ο Banderas όχι μόνο δεν επηρεάζεται από το ντόρο που προκάλεσε ο γάμος του αλλά περνάει και μια χρυσή διετία: Υποδύεται τον Che στο Evita (1996) του Alan Parker και λάμπει δίπλα στην αλαλάζουσα Madonna που πίστευε πως το φιλμ θα ήταν προσωπικής της υπόθεση ενώ το 1998 πρωταγωνιστεί στο The Mask of Zorro του Martin Campbell. Δεν περιμέναμε πολλά από το φιλμ, αλλά η επιστροφή του μασκοφόρου ήρωα ικανοποίησε τους πάντες-μια παλιομοδίτικη περιπέτεια με μπρίο, δράση και τον Banderas να είναι ο πιο ικανοποιητικός Zorro από την εποχή του Tyrone Power.
H ταινία είναι εμπορική επιτυχία και οξυγόνο για τα action movies που έτειναν να ταυτιστούν με τον Michael Bay, αλλά ο Banderas δεν είναι μάγος και την επόμενη χρονιά δεν μπορεί να σώσει το The 13th Warrior του McTiernan, ένα φιλμ που στα χαρτιά θα έπρεπε να τραβήξει όλους τους die hard οπαδούς των ιστορικών μακελειών. Δεν ξέρουμε πως το budget έφτασε τα 85 εκατομμύρια δολάρια, αφού κατά την άποψή μας το μόνο που χρειαζόταν για την ταινία ήταν 12 ξανθές γενειάδες, αλλά το φιλμ ήταν αποτυχία (σώζοντας, μερικώς, την κατάσταση με τα DVD) και ίσως να απογοήτευσε τον Banderas, που ουσιαστικά ήταν ο πρωταγωνιστής.
Αρχίζει μια μέτρια περίοδος για τον Banderas, που αποφασίζει να ασχοληθεί, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, με μικρότερες παραγωγές όπως το The White River Kid ή το Play it to the Bone (1999).Δεν πάει καλύτερα ούτε το The Body (2001), ψευδομυστικιστική περιπέτεια που προηγήθηκε του Dan Brown -ικού trend αλλά σε τελική ανάλυση κατάφερε να μας κάνει να μην ενδιαφερθούμε για τον αν ο Ιησούς βρίσκεται στον ουρανό ή σε ένα τάφο στην Μέση Ανατολή. Ευτυχώς, ήρθε για βοήθεια ο Rodriguez με το Spy Kids (2001) για να ανυψώσει το ηθικό του Antonio, που με το Original Sin κατάφερε να ρίξει στα σεντόνια του και την Angelina Jolie, κάτι που μπορεί να μην έσωσε το φιλμ αλλά θα έφτιαχνε το κέφι καθενός από εμάς.
Λες και ανακάλυψε τις χαρές της ζωής στα 42 του, συνεχίζει το φλερτ με τις γυναικάρες της μεγάλης οθόνης στο Femme Fatale του Brian De Palma -αν και δεν περιλαμβάνεται σε ΕΚΕΙΝΗ τη σκηνή που θα θυμόμαστε αιωνίως. Και πάνω που λέγαμε πως ωρίμασε με το Frida (2002), να το Spy Kids 2 και το Ballistic: Ecks vs. Sever για να μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα-ιδίως το δεύτερο!
Το 2003 δεν λέει όχι στο Once Upon a Time in Mexico, του Rodriguez, επιστρέφοντας στον ιστορικό ρόλο του El Mariachi αλλά κακά τα ψέματα, ο ρόλος που τον επαναφέρει στο προσκήνιο δεν απαιτεί καν την παρουσία του στο σετ. Ναι, το Imagining Argentina του 2003 είναι ένα φιλμ που όλοι θα έπρεπε να δουν αλλά ποιος, πλέον, δεν έχει συνδέσει τον Ισπανό ηθοποιό με τον Παπουτσωμένο Γάτο του Shrek 2; To αναιδές αιλουροειδές με το μυστικό όπλο που λέγεται «το βλέμμα που σου ραγίζει την καρδιά» είναι η πιο ευπρόσδεκτη new entry στο σύμπαν του Shrek και σχεδόν από μόνο του σώζει ένα φιλμ στο οποίο οι Myers και Murphy κατάφεραν να μας κουράσουν.
Με το Shrek 2 ο Banderas ξαναμπαίνει δυναμικά στο Χολιγουντιανό παιχνίδι και επενδύει τις νέες του μάρκες στο The Legend of Zorro, ένα sequel που δυστυχώς δεν ξέφυγε από την κατάρα που τα μαστίζει.
Δεν υπήρχε η ενέργεια του Mask of Zorro, υπήρχε ένας ενοχλητικός μπόμπιρας (μα δεν έμαθαν τίποτα από το The Mummy Returns;) και προτιμούσαμε τους Zorro-Helena όταν ακόμα φλέρταραν, όχι σαν μια εκδοχή του Lucille Ball Show. Μικρό το κακό για τον Banderas, που ακολουθώντας τον δρόμο του Richard Gere το έριξε στο χορό, με το Take the Lead. Ταινία που δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική, αλλά και ταινία που δεν υπάρχει λόγος να κριτικάρεις σοβαρά.
Ο Antonio θυμάται τις ρίζες του και το διασκεδάζει αφάνταστα, κάτι που δεν κάνει στο Bordertown (2006), ένα ακόμα vehicle σε μορφή δράματος για την Jennifer Lopez, και κάτι που ελπίζουμε με όλη μας την καρδιά να κάνει στο Shrek the Third που θα δούμε σύντομα στις οθόνες μας. Έχουμε την υποψία πως ο Puss in Boots θα έχει πλέον ισότιμο Billing με τους δύο ιστορικούς πρωταγωνιστές της σειράς, κάτι που επιβεβαιώνει το πόσο αγαπητός χαρακτήρας είναι στους φαν του . Όχι ότι θέλαμε αποδείξεις.
Ώριμος, συνειδητοποιημένος και, φυσικά, μπαμπάς ο Antonio Banderas αρνείται να φύγει από το προσκήνιο. Με λίγα λόγια: Arriba!
