Tο κρασί, πολύ περισσότερο από κάθε άλλο αγροτικό προϊόν, κυρίως εξαιτίας της απόλυτης σχεδόν εξάρτησής του από το μάρκετινγκ, ενσωματώνει τη γλώσσα της δικής του «περιγραφής», μιας περίεργης αυτο-ανάλυσης, για το χρώμα του, το σώμα του, τη γεύση και την επίγευσή του, τα ιδιαίτερα ιστορικά του χαρακτηριστικά καθώς και την ιστορία του παραγωγού του.
Έχει, με άλλα λόγια, μια διττή υφή που σπάνια συναντά κανείς σε οποιοδήποτε αντικείμενο. Δηλαδή, το κρασί είναι αυτό που είναι στη φιάλη, αλλά και αυτό που είναι έξω από τη φιάλη, και μας το γνωρίζουν οι marketers, οι sommeliers και οι εξειδικευμένοι δοκιμαστές κρασιών. Αυτό, βέβαια, συμβαίνει -σε χαμηλή, όμως, ένταση- και στα υπόλοιπα αγροτικά προϊόντα.
Όλες αυτές οι σκέψεις ήρθαν στο μυαλό μου καθώς μπαίνουμε στο καλοκαίρι, και ενώ τα τελευταία πέντε χρόνια -σαν σε προβλέψιμο ιστορικό ραντεβού- άρχισε πάλι η συζήτηση και το συνοδευτικό μάρκετινγκ για τα κόκκινα κρασιά που μπορεί κάποιος να πιει με παγάκια, over ice.
Βέβαια, η συζήτηση γίνεται από τους ίδιους μηχανισμούς που προωθούν τα grand crus και – ευτυχώς για όλους εμάς, για τους οποίους το κρασί είναι απλώς μια ιδιαίτερη ευχαρίστηση- εξανεμίζεται έπειτα από μερικές εβδομάδες ή παραμένει εγκλωβισμένη στους χώρους των ειδικών. Αλήθεια, ποιος από εμάς δεν θυμάται την εποχή όπου σχεδόν όλοι έβαζαν λίγη σόδα, νερό ή και μήλο στο κρασί τους; Και μην μου πείτε ότι αυτό είχε να κάνει με την ποιότητα του κρασιού, γιατί η ποιότητα είναι κατά βάση πολιτισμικό δημιούργημα και όχι εγγενές. Απλούστατα, τα σημειολογικά δεδομένα της συγκεκριμένης μορφής κατανάλωσης ήταν διαφορετικά.
Όταν πριν από μερικά χρόνια η οικογένεια Gallo, προσπαθώντας να βρει μια διέξοδο στην υπερπαραγωγή της, αποφάσισε να βγάλει στην αγορά ένα κρασί κόκκινο «με καλοκαιρινές διαθέσεις», που μπορούσες να το πιεις δροσερό με παγάκια, χρησιμοποίησε έναν τεράστιο μηχανισμό μάρκετινγκ που είχε στη διάθεσή της για να δημιουργήσει ένα νέο niche προϊόν, με ημερομηνία λήξης.
Το ίδιο συνέβη πριν από δύο χρόνια με το Rosemount Ο και με πολλά άλλα κρασιά, που στόχο είχαν να ανοίξουν μια νέα αγορά, με κρασιά χαμηλότερης αλκοόλης από τα παραδοσιακά, και απευθύνονταν κυρίως στο γυναικείο πληθυσμό.
Όμως, πέρα από τους γονείς μας, πολλοί Γάλλοι παραγωγοί syrah διασκεδάζουν επίσης με το κρασί τους εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες προσθέτοντάς του παγάκια τους καλοκαιρινούς μήνες. Το ίδιο έκαναν και στην Καλιφόρνια οι ίδιοι οι παραγωγοί, οι οποίοι μάλιστα τη δεκαετία του ’70 αποκόμισαν τεράστια κέρδη προωθώντας «wine coolers» στην αμερικανική αγορά, και ιδιαίτερα στους νέους.
Πιθανώς, από την επόμενη χρονιά θα πωλούν και ειδικά παγάκια που θα συνοδεύουν το κρασί, με γέυση κέδρου και ψητού βατόμουρου ή με γεύση αχλάδι και βερίκοκο με στοιχεία από μπαχάρι…
- Παγωμένο και με ένα μόνο παγάκι
- Grenache: Ειδικά τα Cotes du Rhone (και, βέβαια, όχι τα ροζέ)
- Zinfadel: Ειδικά τα φρέσκα και φτηνά. Ενα παγάκι τα ισορροπεί. Τα καλά και ακριβά μακριά από τον πάγο!
- Pinot noir: Ειδικά τα αλσατικά. Ενα παγάκι απελευθερώνει τη «συμπιεσμένη» τους προσωπικότητα (αν την είχαν ποτέ).
- Lambrusco από την Εμίλια Ρομάνια: Πιθανώς, ο πάγος θα αποτελεί και την καλύτερη δικαιολογία για την παντελή έλλειψη προσωπικότητας στο κρασί.
- Rioja crianza: Iσως η καλύτερη επιλογή για ένα τέτοιο πείραμα και χωρίς μεγάλο κόστος. Ενώ συνήθως όταν ένα κόκκινο κρασί παγώνει αρκετά, το μόνο που μένει στο στόμα είναι οι τανίνες, αυτές οι riojas αλλάζουν κυριολεκτικά προσωπικότητα με ένα παγάκι και παρουσιάζουν στοιχεία που ο καθωσπρεπισμός της σωστής θερμοκρασίας τούς αποκρύπτει.
