Το ντοκιμαντέρ για την ακμή και την παρακμή της shoegaze δεν κατάφερνει να ξεφύγει από τις αντίστοιχες μουσικές ταινίες αυτού του είδους
Το πρόβλημα με τις μουσικές ταινίες, ή ντοκιμαντέρ αν προτιμάτε, εντοπίζεται στη δυσκολία να μεταφέρουν συναισθήματα στον θεατή και να ξεφύγουν παράλληλα από τα στενά όρια της απλής καταγραφής των γεγονότων. Το Beautiful Noise που προβάλλεται στις Νύχτες Πρεμιέρας στο διαγωνιστικό κομμάτι του φεστιβάλ, δεν ενδιαφέρεται για κάνενα από τα δύο.
Το ντοκιμαντέρ του Eric Green που χρηματοδοτήθηκε από το Kickstarter, ασχολείται με την ακμή και την παρακμή της shoegaze, και της dream pop εν γένει, από τα τέλη των 80’s μέχρι τα τέλη των 90’s. Μπάντες όπως οι Cocteau Twins, Jesus and Mary Chain, My Bloody Valentine, Ride βρίσκονται στο προσκήνιο ενώ ένα σωρό καλλιτέχνες, όπως ο Billy Corgan, o Trent Reznor και ο Robert Smith, σχολιάζουν αυτό το εξαιρετικά σημαντικό κύμα. Τίποτα δηλαδή που δεν είχαμε δει (και με καλύτερο τρόπο είναι η αλήθεια) στο προ τριετίας ντοκιμαντέρ για την Creation Records, δισκογραφική που ανέδειξε μερικές από τις σημαντικότερες μπάντες αυτής της σκηνής.
Το πρώτο μισό του Beautiful Noise επικεντρώνεται αποκλειστικά στις ίδιες μπάντες με αρκετό υλικό από παλιές συνεντεύξεις των άμεσα εμπλεκόμενων, περνώντας με αρκετά πρόχειρο τρόπο από το ένα συγκρότημα στο άλλο. Το πρόβλημα με κάθε μουσικό κύμα είναι ότι οι πραγματικές σπουδαίες μπάντες είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού αφού οι περισσότερες μπάντες είναι μέτριες προς αδιάφορες εστιάζοντας κυρίως στον ήχο και όχι τόσο στην ουσία. Το ίδιο συνέβη με την brit pop, trip hop και την grunge για να μείνουμε στα 90’s, το ίδιο και με την shoegaze. Οπότε όταν η ταινία αποφασίζει να ασχοληθεί με τις λιγότερο καλές μπάντες αυτής της σκηνής είναι με διαφορά το πιο βαρετό κομμάτι χωρίς κανένα πραγματικά ενδιαφέρον. Την ίδια στιγμή μάλιστα που δεν αναφέρονται σχεδόν καθόλου μερικά από τα σημαντικότερα άλμπουμ της shoegaze όπως το Nowhere των Ride και το Souvlaki των Slowdive.
Παράλληλα δείχνει την πτώση αυτού του μουσικού κύματος στα μέσα των 90’s με την αντιστρόφως πορεία της brit pop σε πιο mainstream ακροατήρια, ενώ αναφέρεται και στην σημαντική επιρροή αυτών των μπαντών στη νέα γενιά μουσικών που άρχιζαν να βγαίνουν στο προσκήνιο μετά από μια δεκαετία αλλά και πάλι με πολύ επιφανειακό τρόπο απλά καταγράφοντας μερικά από αυτά τα συγκροτήματα όπως οι M83, oι Pains of Being Pure at Heart και οι A Place To Bury Strangers. Το καλύτερο κομμάτι της ταινίας ήταν τα πολύ εύστοχα σχόλια του Robert Smith, του Trent Reznor και του Billy Corgan, ανθρώπων που με τις μπάντες τους είχαν ένα πολύ πιο ευρή κοινό αλλά επηρεάστηκαν βαθιά από μπάντες όπως οι My Bloody Valentine και οι Cocteau Twins.
Για ακόμη μια φορά, οι πιο αστείες στιγμές ανήκαν στον Alan McGee, συνιδρυτή της Creation Records υπερτονίζοντας ξανά και ξανά ότι το Loveless, που σχεδόν χρεωκόπησε την εταιρεία του, είναι μια υπερεκτιμημένη μαλακία ενώ από την πλευρά του ο Kevin Shields μας υπενθυμίζει ότι ο McGee ήταν απλά ένας κοκάκιας που απλά έτυχε να βρίσκεται τη σωστή στιγμή, στο σωστό μέρος.
Σε γενικές γραμμές το Beautiful Noise είναι ένα ευχάριστο ντοκιμαντέρ που βλέπεται άνετα όχι μόνο από τους φαν αυτής της μουσικής, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί κάτι ιδιαίτερο αποτυχάνοντας να μεταφέρει τα συναισθήματα και την ονειρική ατμόσφαιρα της shoegaze. Αν ψάχνετε κάτι τέτοιο, προτιμήστε να ξαναδείτε το Lost In Translation.
Δείτε παρακάτω το τρέιλερ:
 Αμερικανικό μουσικό ντοκιμαντέρ. Το ντοκιμαντέρ για την ακμή και την παρακμή της shoegaze δεν κατάφερνει να ξεφύγει){kind=link}