Άρθρο της Χρυσαφένιας Τριανταφυλλίδου.
Οι γρίλιες από τα παραθυρόφυλλα του γραφείου δεν έχουν ακόμα ανοίξει. Όλες είμαστε κάπως νυσταγμένες, καταπίνουμε γουλιές καφέ, τρώμε μήλο ή κουλούρι ή και γιγάντες (η Στέλλα τα κάνει αυτά), μετουσιώνουμε τις σκέψεις μας σε κείμενα και παράλληλα σχολιάζουμε νωχελικά την ημερήσια ατζέντα, από το τελευταίο επεισόδιο του How i met your mother, τον James Mc Avoy στον οποίο λέμε να αφιερώσουμε μερικές λέξεις, σε κάποιο μελλοντικό άρθρο (ένεκα της ταινίας X-Men: Days of Future Past που την θεωρώ καταπληκτική).
Η Χρυσαφένια μπαίνει. Με καφέ σακίδιο (αυτό του εξερευνητή), τζιν πουκάμισο, κουλνες και πλεξούδα. Και σαφάρι και σέξι. Και εξερευνήτρια και πρωταγωνίστρια του Μπροντγουέι. Αρχίζουμε τα «φτου, σκόρδα», «τι μανάρι είσαι εσύ» και τέτοια. Η εμφάνιση της μας ξύπνησε για τα καλά.
Μετά ξεκινάει το κλασσικό «Ρε θέλω κι εγώ να μου κάνεις τέτοια πλεξούδα». Όλοι ξέρουμε ότι όταν η Χρυσαφένια καταπιάνεται με τις πλεξούδες το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Εξάλλου, πιάνουν τα χέρια της αφού είναι, ας μου επιτραπεί ο όρος, η εθνική μας κομμώτρια
Θέλησα να αλιεύσω πληροφορίες και κάπως έτσι εκμαίευσα το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ιστορίας. Την αιτία της εμφάνισης που παρέλυσε κοινό και κριτικούς.
Κάποιος δεινός αναγνώστης της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης θα διακρίνει αμέσως το κέφι και την ευχαρίστηση, την αίσθηση πληρότητας στο βλέμμα της (και την ομοιότητα με τη Freida Pinto ή τη Rosario Dawson). Και πως προκλήθηκαν όλα αυτά;
Επειδή το πρωί, πριν πάρει το δισάκι της για τη Μιχαλακοπούλου, αφιέρωσε 60 λεπτά περίπου στην προσωπική της ευεξία, κάνοντας γυμναστική.
Ναι σκληρό. Αλλά βλέπεις.
Δεν ξέρω αν φταίει η έκλυση ενδορφινών ή αν αρκεί η ικανοποίηση που παίρνεις όταν ξέρεις ότι έχεις κάνει κάτι καλό για τον εαυτό σου, αλλά το ψυχολογικό αποτύπωμα που σου αφήνει το “1 και 2 και 3 και πάμε”, δεν μπορεί παρά να είναι θετικό και να σου δώσει την διάθεση που χρειάζεσαι για να βγεις με όρεξη στο δρόμο. Παίρνοντας μαζί σου τον πιο όμορφο εαυτό σου.
Υ.Γ.: «Πολύ ωραία ακκίζεστε εκεί στο Texnologia.Net γράφοντας ύμνους η μία για την άλλη», είναι μία σκέψη που πιθανώς μπορεί να σου περάσει από το μυαλό. Aλλά δεν πρόκειται γι΄αυτό, πρόκειται για την ανθρώπινη ανάγκη να σου δείξουμε κάτι που είναι ωραίο και μπορεί να σου φτιάξει κι εσένα τη μέρα.
