Ο Colin Ward ήταν ένας από τους πιο διάσημους Βρετανούς αναρχικούς, και το ακόρεστο ενδιαφέρον του για κάθε μορφή αυτοοργάνωσης, αλληλοβοήθειας, εμπειρικής μάθησης και άμεσης δημοκρατίας, παραμένει και σήμερα εξίσου σημαντικό όσο ποτέ, ίσως μάλιστα και περισσότερο.
Ο Colin Ward συνέγραψε σχεδόν τριάντα βιβλία, πολλά από τα οποία μεταφράστηκαν και διαβάστηκαν πολύ και στο εξωτερικό. Στα έργα του ασχολήθηκε με την διανομή του πλούτου, την αρχιτεκτονική, τη στέγαση, το παιδικό παιχνίδι, την εκπαίδευση, τις καρτ ποστάλ, την πολεοδομία, τη διανομή του νερού και την αναρχική θεωρία.
Το έργο του «το παιδί στην πόλη» (1978), γνώρισε πολλές επανεκδόσεις και επηρέασε εκπαιδευτικούς και παιδαγωγούς από το Λίβερπουλ ως τη λατινική Αμερική. Το «ουτοπία για όλους: η επίδραση του δομημένου περιβάλλοντος» (1984), που το συνέγραψε με τον πολεοδόμο Ντένις Χάρντι (Dennis Hardy), άνοιξε ένα ολόκληρο κεφάλαιο στις κοινωνικές εμπειρίες του 20ού αιώνα όσον αφορά τις αυτοοργανωμένες κοινότητες, απηχώντας στην εποχή μας την πεποίθηση του Τζον Στιούαρτ Μιλ (John Stuart Mill) για τη σημασία του πειραματισμού στην καθημερινή διαβίωση. Σε ένα άλλο του βιβλίο, το «διανομή: το τοπίο και η κουλτούρα της» (1988), που το συνέγραψε με τον Ντέιβιντ Κροτς (David Crouch), προσδιόρισε το βαθιά ανθρώπινο ρεύμα της επιδίωξης της τοπικής αυτάρκειας -το βιβλίο επανεκδίδεται αυτό τον καιρό, χάρη στις εκδόσεις «φάιβ λιβς».
Τις δεκαετίες του ’40 και του ’50 ο Ουορντ συμμετείχε στην έκδοση του αναρχικού περιοδικού «ελευθερία». Μεταξύ των ετών 1961 και 1970 εξέδιδε (και εν πολλοίς συνέτασσε) το μηνιαίο περιοδικό «αναρχία» (Anarchy), στις φιλόξενες στήλες του οποίου ενθάρρυνε να εκφραστούν νέοι συντάκτες και διανοητές με κοινωνικά ενδιαφέροντα, σαν τους Χιου Μπρόντι (Hugh Brody), Σταν Κοέν (Stan Cohen), Ρέι Γκόσλινγκ (Ray Gosling), Τόνι Γκουλντ (Tony Gould), Ρίτσαρντ Μάμπλεϊ (Richard Mabey), Κάρολ Πέιτμαν (Carole Pateman), Κέιτ Σόπερ (Kate Soper), Λόρι Τέιλορ (Laurie Taylor) και Τζοκ Γιανγκ (Jock Young). Στη συνέχεια, η άποψη του Κόλιν για την αναρχία εκφράστηκε επί πολλά χρόνια στο περιοδικό «νέα κοινωνία», όπου οι ανταποκρίσεις του από το πεδίο, από το χωράφι και το εργοστάσιο (αλλά κι από τις φυλακές, τα συγκροτήματα λαϊκών πολυκατοικιών και τις παιδικές χαρές) απέπνεαν την προσήλωση και τη συμπάθεια του συγγραφέα προς τις λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής των απλών, καθημερινών ανθρώπων, που πολύ συχνά τόσο έκδηλα αγνοούν οι θεωρητικοποιήσεις και οι πολιτικές πρακτικές της αριστεράς.
Συνάντησα για πρώτη φορά τον Κόλιν το 1973, όταν ήρθε για μια ομιλία στο κέντρο μετεκπαίδευσης εκπαιδευτικών, όπου φοιτούσα για ένα εξάμηνο με εκπαιδευτική άδεια. Έκτοτε αλληλογραφούσαμε και ανταλλάσσαμε σημειώματα και φωτοτυπίες άρθρων, μια συνήθεια που διατηρήσαμε ως το θάνατό του, ενώ παράλληλα συναντιόμαστε όσο πιο συχνά μπορούσαμε.
Όπως πολλοί που ενδιαφέρθηκαν για εναλλακτικές εκδοχές του κόσμου, όπου κι αν τους οδήγησαν εντέλει τα ενδιαφέροντά τους, ανακάλυπτα κι εγώ πως σχεδόν όπου κι αν έφτανα, ο Κόλιν είχε ήδη βρεθεί εκεί πολύ καιρό πριν, και κατά πάσα πιθανότητα είχε ήδη γράψει ένα θαυμαστό βιβλίο για το θέμα!
Ποτέ δεν κακολογούσε κανένα, κι έψαχνε πάντοτε το θετικό σε ό,τι έγραφε ή έπραττε ο οποιοσδήποτε.
