Όταν ο τρίχρονος γιος μου με ρώτησε πού γνωριστήκαμε με τον μπαμπά του, απάντησα «Σε έναν κήπο», που ήταν η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή ήταν πως γνωριστήκαμε στον αρραβώνα μου με κάποιον άλλο.
Αυτός ο άλλος ήταν ο Αλέξης, ο πρώτος μεγάλος έρωτας της ζωής μου. Ήμουν 16 όταν τον γνώρισα, εκείνος 20, και για τρία θυελλώδη χρόνια χωρίζαμε, τα ξαναβρίσκαμε, χωρίζαμε πάλι, χωρίς ποτέ κανείς μας να καταφέρνει να πει το οριστικό αντίο. Όταν πια αποφάσισα να το κάνω εγώ, εκείνος μου πρότεινε το μόνο πράγμα που δεν περίμενα να ακούσω: να αρραβωνιαστούμε.
Πρόταση ζωής
Τη στιγμή που του είπα το ναι, ήξερα κατά βάθος πως έκανα ένα μεγάλο λάθος. Οι γονείς μου, που δεν είχαν συμπαθήσει ποτέ τον Αλέξη, παραλίγο να πάθουν αποπληξία. Εγώ όμως είχα αποφασίσει να το κάνω, γιατί ένιωθα πως δεν θα άντεχα να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου με τη σκέψη τι θα γινόταν στην αντίθετη περίπτωση.
Προφανώς ήμουν πολύ νέα για αρραβώνες, με τον Αλέξη αποδεδειγμένα δεν ταιριάζαμε και είχα κλάψει πάρα πολλές φορές για αυτόν, για να τις ξεχάσω τόσο εύκολα. Αλλά επίσης δύσκολα ξεχνάς τον πρώτο σου μεγάλο έρωτα, ειδικά όταν αυτός σού δίνει την επίσημη αφορμή για να μην τον ξεχάσεις. Αν σε όλα αυτά προσθέσεις και το περιβόητο πείσμα που είχα από παιδί, καταλαβαίνεις ότι ο συνδυασμός με οδηγούσε κατευθείαν στην καταστροφή.
Day of hope
Το πρωί των αρραβώνων με έζωσαν πάλι οι αμφιβολίες: Γιατί, αλήθεια, μου είχε προτείνει κάτι τέτοιο; Το έκανε πραγματικά από αγάπη; Από αντίδραση; Έτσι, για την εμπειρία; Κι εγώ; Μόλις είχα μπει στη σχολή μου, είχα όλη τη ζωή μπροστά μου, γιατί βιαζόμουν τόσο; Μήπως είχαν δίκιο οι γονείς μου;
Όταν όμως τον είδα να με περιμένει, πιο όμορφος από ποτέ, τα έβαλα πάλι όλα στο pause. Ακόμα κι αν αυτή η τελετή γινόταν για κάτι που είχε αβέβαιο μέλλον, εκείνη τη στιγμή ήταν όλα αληθινά: Ο Αλέξης που μου χαμογελούσε, ο ανθισμένος κήπος που είχαμε κλείσει για την περίσταση, οι φίλοι μας, η τέλεια μουσική. Πιο αληθινό απ’ όλα, φυσικά, το γεγονός ότι εκείνη την ημέρα έτυχε να συναντήσω εκείνον που, πέντε χρόνια αργότερα, θα παντρευόμουν. Αλλά γι’ αυτό δεν είχα ακόμα ιδέα.
Big band theory
Τους μουσικούς τούς είχαν φέρει οι γονείς μου, που έχουν μια αίθουσα δεξιώσεων. Η συγκεκριμένη μπάντα είχε παίξει αρκετές φορές στο μαγαζί μας: πέντε μουσικοί, ανάμεσά τους κι ένας μικροκαμωμένος, αδύνατος τύπος, περίπου στην ηλικία του Αλέξη, που έπαιζε αρμόνιο.
Δεν τον είχα προσέξει ποτέ πιο πριν και δεν θα τον πρόσεχα και τότε αν δεν ένιωθα καρφωμένο το βλέμμα του πάνω μου συνεχώς. Στο τέλος της τελετής πήγαμε να τους ευχαριστήσουμε, τους είπα μάλιστα ότι μια συγκεκριμένη διασκευή που είχαν παίξει, του As Tears Go By, μου άρεσε φοβερά. Ο Γιώργος, όπως μου συστήθηκε, μόλις που μου έδωσε το χέρι του. «Ωραία συμπεριφορά» σκέφτηκα λίγο τσαντισμένη, για να τον ξεχάσω αμέσως μετά.
Κάλπικη μοίρα
Και η ιστορία θα μπορούσε να έχει τελειώσει εδώ. Να μη μάθαινα, δηλαδή, ποτέ πως εκείνος με είχε ερωτευτεί από την πρώτη στιγμή που με είχε δει στην επιχείρηση των γονιών μου, ένα χρόνο πριν. Και πως τη μέρα που αρραβωνιαζόμουν με τον Αλέξη είχε πει στον μουσικό δίπλα του πως, ό,τι και να γινόταν, αυτός μια μέρα θα με παντρευόταν.
Δεν θα τα μάθαινα όλα αυτά, γιατί εγώ θα είχα στο μεταξύ παντρευτεί τον Αλέξη, αν βέβαια εκείνος, μόλις τρεις μήνες μετά τους αρραβώνες, δεν εξαφανιζόταν – για «να σκεφτεί». Όμως ο Αλέξης όντως έφυγε αφήνοντάς με κουρέλι, να απορώ με τον εαυτό μου για το πώς είχα αφήσει τα πράγματα να φτάσουν πάλι ως εκεί.
As tears go by
Ένα βράδυ, λίγο καιρό μετά την εξαφάνισή του και τρεις μήνες μετά τον αρραβώνα, είχα πάει να δω τους γονείς μου στο μαγαζί τους. Προσπαθούσα να δείχνω δυνατή για χάρη τους, όμως κάποια στιγμή δεν άντεξα, βγήκα έξω και άρχισα να κλαίω. Εκείνη τη στιγμή έτυχε να με δει ο Γιώργος, που έπαιζε εκείνο το βράδυ μουσική εκεί.
Το μόνο που με ρώτησε ήταν αν ήθελα να με γυρίσει στο σπίτι. Δεν ξέρω αν άρχισα να του μιλάω γι’ αυτά που είχαν συμβεί επειδή ήταν ένας άγνωστος, οπότε δεν με ένοιαζε, ή επειδή έβλεπα από τότε κάτι σ’ αυτόν που μου άρεσε. Πάντως, άρχισα και δεν σταμάτησα. Επί ένα μήνα ήμασταν αχώριστοι. Ήταν κουλ, αστείος, ευγενικός, υπομονετικός. Και από κάποια στιγμή και μετά, φοβερά γοητευτικός. Από μια ακόμα ειρωνεία της τύχης συνειδητοποίησα ότι τον είχα ερωτευτεί λίγο πριν εμφανιστεί ξανά ο Αλέξης, ο οποίος το έκανε με το χειρότερο τρόπο που μπορούσε: παριστάνοντας ότι δεν είχε συμβεί τίποτα. Αυτή τη φορά, όμως, ήξερα ότι αυτό που είχε συμβεί ήταν πολύ σοβαρό για να το παραβλέψω.
Τελευταία έξοδος
Μέχρι να γίνουμε ζευγάρι με τον Γιώργο, πέρασε αρκετός καιρός. Έπρεπε πρώτα να διώξω από τη ζωή μου τον Αλέξη, κάτι που αποδείχτηκε πολύ πιο δύσκολο και επώδυνο απ’ όσο περίμενα. Δεν μπορούσε να δεχτεί με τίποτα πως τον άφηνα. Ήταν η πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια που πραγματικά δεν ήξερε πώς να με χειριστεί, τι να μου πει για να με κρατήσει, εκτός από το τι θα έλεγαν όλοι αν χαλούσα τον αρραβώνα. Αυτό νομίζω τον ένοιαζε περισσότερο κι από το ότι με έχανε. Εμένα όμως δεν με ενδιέφερε πια καθόλου.
Ο Γιώργος, από την πλευρά του, περίμενε δίπλα μου υπομονετικά, πάντα σαν φίλος, χωρίς να κλονιστεί ούτε στιγμή η βεβαιότητά του για μένα. Μέχρι που μια μέρα, έτοιμη πια να κάνω το επόμενο βήμα στη ζωή μου, τον φίλησα πρώτη· κατά σύμπτωση πάλι, μέσα σ’ έναν κήπο.
Δεν χρειάστηκε να ξαναμιλήσουμε για όλα αυτά. Είχαμε όλο τον καιρό μπροστά μας για να χτίσουμε άλλες, εντελώς δικές μας ιστορίες. Μόνο τη μέρα του γάμου μας εκείνος σηκώθηκε και έπαιξε τη διασκευή που του είχα πει τότε πως μου άρεσε, με την ίδια ακριβώς μπάντα, ως φόρο τιμής στη συγκυρία που μας έφερε κοντά.
89% από εσάς ερωτευτήκατε κάποιον για τον οποίο αρχικά είχατε πει «αποκλείεται!».
