Crush (2001 ταινία)

• Είδος: Ρομαντική ταινία
• Ηθοποιοί: Andie MacDowell, Imelda Staunton, Anna Chancellor, Kenny Doughty, Bill Paterson
• Σκηνοθεσία: John McKay
• Διάρκεια: 110 λεπτά
• Ημερομηνία κυκλοφορίας: 19 Αυγούστου 2001
• Παραγωγή: Sony Pictures Classics

Ως επί το πλείστον τα τελευταία χρόνια τα κοινωνικά έργα χρησιμοποιούν το ίδιο καλούπι. Μας παρουσιάζουν δηλαδή καταστάσεις τόσο καθημερινές και τόσο ρεαλιστικές που έχουν σαν απώτερο σκοπό να μας κάνουν α) να σκεφτόμαστε πως αυτά τα έχουμε ζήσει και εμείς και β) να αποκομίζουμε ορισμένα ηθικά διδάγματα.

Ασφαλώς και κάποιος μπορεί να ισχυριστεί πως κάπου εκεί βασίζονταν και τα κοινωνικά έργα του ’60 και του ’70. Αλλά γιατί άραγε εκείνα ήταν πιο ουσιώδη; Μήπως γιατί δεν αναλώνονταν σε σεκάνς όπου μισή ντουζίνα θηλυκά πίνανε και καπνίζανε δίπλα από το τζάκι συζητώντας ποιανού αρσενικού τα οπίσθια ήταν καλύτερα στο πάρτυ του Πρέσβη την περασμένη Μεγάλη Παρασκευή;

Μπορεί ως ένα σημείο κάπως έτσι να είναι τα πράγματα στη δικιά μας εποχή. Αλλά όπως και να το κάνουμε το μόνο καλούπι που πρέπει να έχουν τα κοινωνικά έργα είναι αυτό που θα σε κάνει πιο άνθρωπο και θα σε ωριμάσει παρά αυτό που θα σε κάνει να χασκογελάς με ανιαρά βρισίδια γηραιών εργένηδων. Το Crush τελικά τι περίπτωση είναι;

Σε μια επαρχιακή πόλη της Αγγλίας τρεις σαράντα-φεύγα (μπορεί και σαράντα-έφυγα) εργένισσες είναι οι καλύτερες φίλες. Η Κέητ (Άντυ ΜακΝτάουελ) είναι γυμνασιάρχης. Η Τζανίν (Ιμέλντα Στόντον) είναι αξιωματικός της Αστυνομίας. Και τέλος η Μόλυ (Άννα Τσάνσελορ) είναι γυναικολόγος. Πυκνά συχνά κάνουν αυτό που ανέφερα μόλις στην προηγούμενη παράγραφο. Πίνουν, καπνίζουν (στο έργο υπάρχουν ελάχιστες, εσωτερικές τουλάχιστον, σκηνές όπου ΔΕΝ καπνίζουν οι πρωταγωνίστριες) και φυσικά συζητάνε για τις πιο πρόσφατες ιστορίες που ζήσανε με το άλλο φύλο.

Η χειρότερη ιστορία ανακηρύσσει και την «παθούσα» στο μεγάλο νικητή της εβδομάδας. Εντελώς ξαφνικά όμως η Κέητ εμπλέκεται ερωτικά με έναν 25χρονο που πριν δέκα χρόνια ήταν μαθητής της! Παρόλα αυτά φαίνονται πραγματικά ερωτευμένοι και αφήνουν στην άκρη τη διαφορά ηλικίας χωρίς δεύτερη σκέψη. Η σχέση της κρατιέται κρυφή από ολόκληρη τη πόλη. Μόνο όμως οι δύο καλές της φίλες το γνωρίζουν οι οποίες θεωρούν πως δε πρέπει επ’ ουδενί να την αφήσουν να χαραμίσει με αυτόν τη ζωή της, πόσο μάλλον όταν υπάρχει ήδη ένας εργένης εφημέριος που της πλασάρουνε καιρό τώρα ως τον ιδανικό σύντροφο για αυτήν. Έτσι ο πόλεμος κατά του 25άρη Τζέντ ξεκινά.

Το ξεκίνημα είναι ιδιαίτερα δυσοίωνο για τους λόγους κοινοτυπίας που ανέφερα. Ευτυχώς όμως αποδείχτηκε ότι έχει μία αύξουσα πορεία όσον αφορά τον ενδιαφέρον της ιστορίας που εκτυλίσσεται. Και όλο το ενδιαφέρον έγκειται σε αυτό που πραγματικά δηλώνει και το ίδιο το έργο στο tagline του. Could be Mr. Wrong actually be Mr. Right; Είναι άραγε ποτέ δυνατόν ο 25άρης Τζέντ να αποτελέσει τον έρωτα της άδειας (πλην των 563 μαθητών της) μέχρι εκείνη τη στιγμή ζωής της; Μπορεί αλήθεια να βγει σωστό το συναίσθημα μπροστά στην ώριμη λογική των δύο φιλενάδων που θέλουν μόνο το καλό της Κέητ; Αν μη τι άλλο το βασικό θέμα είναι αρκετά πρωτότυπο. Μπορεί κάποιες σκηνές να φέρνουν από άλλο έργα του είδους αλλά και ποια δε φέρνουν στη πολύ τελική;

Η ιστορία μας δίνεται με απλό, αλλά καθόλου σεμνό τρόπο. Το φιλμ είναι όσο ωμό χρειάζεται και αυτό πιθανόν να ενοχλήσει αρκετές 40άρες που θα το δουν κάνοντας τες να αναφωνούν πως ο σκηνοθέτης Άντυ ΜακΚέυ έχει πλήρη μεσάνυχτα με το αντικείμενο «γυναίκα και η ψυχοσύνθεσή της». Εν μέρει θα έχουν δίκιο. Γιατί αργότερα τα πράγματα αλλάζουν. Καθώς ταυτόχρονα αλλάζει και το ύφος του έργου. Γύρω στη μέση έχουμε την κορύφωση και η πληθώρα από εύθυμες και σε ορισμένα σημεία σπαρταριστές ατάκες δίνουν τη θέση τους στο μελό. Βέβαια όλα αυτά γίνονται δικαιολογημένα. Και το ίδιο δικαιολογημένα θα συγκινηθείτε. Αν είστε αρκετά επιρρεπής στη χρήση χαρτομάντιλων, τότε καλά θα κάνετε να έχετε αρκετά μαζί σας. Ακόμα και οι άντρες -με ευαισθησίες- θα συγκινηθούν.

Οι τρεις πρωταγωνίστριες τα πάνε περίφημα. Κατά την ταπεινή μου γνώμη έχουμε να κάνουμε με την πιο όμορφα δοσμένη Άντυ ΜακΝτάουελ που έχουμε δει ποτέ. Ίσως γιατί ο σκηνοθέτης στοχεύει στο συγκινησιακό του θεατή και αυτό αυτόματα αυξάνει και το βαθμό δυσκολίας της υποκριτικής. Πολύ καλές και οι δύο Βρετανίδες ηθοποιοί που γεμίζουν το καρέ αποτελεσματικά. Όσο για τον νεαρό Κένυ Ντότυ στο ρόλο του Τζέντ έχω την αίσθηση πως θα κάψει πολλές γυναικείες καρδιές και μάλιστα μεγάλης ηλικιακής γκάμας. Ίσως στο καστ και στο σενάριο να παίρνει άριστα η παραγωγή. Γιατί κατά τα άλλα είναι αρκετά «ερασιτεχνικό». Αν και οφείλουμε να πούμε πως όσο περνάει η ώρα και όσο αλλάξει η «δράση» επί της οθόνης, τόσο στρώνει και η κινηματογράφηση. Σε καμία περίπτωση όμως δεν αξίζει σε αυτό το έργο να αξιολογηθεί η σκηνοθεσία.

Εν κατακλείδι θα σας παρότρυνα να δείτε αυτό το φιλμ. Είναι έξυπνο, είναι πρωτότυπο και το κυριότερο είναι περισσότερο «ανθρώπινο» (παρά ρεαλιστικό, το τονίζω) από αντίστοιχα της τελευταίας δεκαετίας. Είναι μικρού βεληνεκούς στο σύνολό του φιλμ με μεγάλου βεληνεκούς ηθοποιούς. Τουλάχιστον όταν τέλειωσε μπορούσα κάλλιστα να φωνάξω πως μόνο κερδισμένος βγήκα που το παρακολούθησα. Η καλύτερη επιλογή για θερινό κινηματογράφο!

Δείτε παρακάτω το trailer της ταινίας Crush (2001).