Το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς το όνομα του Ντάνι Μπόιλ (αγγλικά Danny Boyle) είναι η εικόνα ενός υπερκινητικού έφηβου τοποθετημένου, λίγο άτσαλα, στο σώμα ενός πενηπεντάχρονου σκηνοθέτη. Και είναι αλήθεια αξιοθαύμαστο, το πώς ο αυθορμητισμός και η φρεσκάδα δημιουργούν ένα ισχυρό όλον, όταν συναντιούνται με την σοφία ενός ανθρώπου που βρίσκεται ήδη στην πέμπτη βιολογική δεκαετία της ζωής του και στην δεύτερη καλλιτεχνική.
Ο Danny Boyle μας συστήθηκε το 1994 μέσα από το θρίλερ “Shallow Grave”, ελληνιστή “Μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων”. Δυο χρόνια μετά, τα ελληνικά δελτία ειδήσεων πρόβαλαν προσεκτικά επιλεγμένες σκηνές από μια βρετανική ταινία, προειδοποιώντας παράλληλα το κοινό που θα σπεύσει να την παρακολουθήσει ότι το θέμα της σοκάρει. Το “Trainspotting” αποτελεί την αγωνιώδη καταγραφή της καθημερινότητας μιας παρέας νεαρών, στο επίκεντρο της οποίας βρίσκεται η εξάρτηση από την ηρωίνη.
Ο σκηνοθέτης κατηγορήθηκε αδίκως ότι προτρέπει τους νέους να κάνουν χρήση ναρκωτικών, ενώ είναι πασιφανές ότι το νόημα του φιλμ βρίσκεται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που επιχείρησαν να το τοποθετήσουν κάποιοι.
Η ωμή απεικόνιση εδώ αποκτά νόημα και λόγο ύπαρξης, αφού καλείται να μεταφέρει την σταδιακή εξέλιξη ενός ονείρου που αποδεικνύεται ένας έξυπνα καμουφλαρισμένος εφιάλτης. O Danny Boyle δεν είχε σκοπό να προκαλέσει κραυγές αποστροφής, αλλά να παρουσιάσει με τον ειλικρινέστερο τρόπο το μεγαλείο της αθλιότητας που βρίσκεται στο τέλος μιας πορείας, η οποία επιλέχθηκε με τα πιο αφελή – σε αυτή την περίπτωση – κριτήρια.
Η συνέχεια γράφεται το 2000 με μια απόδραση σε μια ουτοπία – “Παραλία” – που βρίσκεται χαμένη κάπου ανάμεσα στην πραγματικότητα και την φαντασία. Ένας κρυμμένος παράδεισος που σε καλεί να τον ανακαλύψεις ή να σε από-καλύψει! Η ταινία στηρίζεται στην φωτογραφία του τοπίου που κόβει την ανάσα και στο μωσαϊκό διαφορετικών χαρακτήρων, αλλά και των αιτιών που ώθησαν τον καθένα να εγκαταλείψει τον πολιτισμό, έτσι όπως τον γνωρίζουμε οι δυτικοί, και να δημιουργήσει μια σύγχρονη Εδέμ, που όπως καθετί φτιαγμένο από άνθρωπο, είναι εύθραυστη. Δυστυχώς, η ταινία δεν διαθέτει ούτε την δυναμική, ούτε την συνοχή του Trainspotting.
Η έλλειψη σταθερού ρυθμού προκαλεί μούδιασμα στο θεατή και κάνει το φιλμ να θυμίζει κάτι ανάμεσα σε ντοκιμαντέρ και σχολική ημιτελή ταινία. Αυτός που κατά κοινή ομολογία κερδίζει τις εντυπώσεις με την ερμηνεία του – ανάμεσα σε ένα καστ με όμορφα αδιάφορα πρόσωπα – είναι ο Leonardo DiCaprio, ο οποίος πολλές φορές κατά τη διάρκεια του φιλμ παίρνει όλο το φορτίο επάνω του.
“28 Days Later”, “Millions”, “Sunshine” μέχρι το “Slumdog Millionaire” των 100 βραβείων. Ο Danny Boyle, δημιουργικότερος από ποτέ, ξεθάβει μια απλή λαϊκή ιστορία και την μετενσαρκώνει σε ένα πραγματικό αριστούργημα. Ένα οδοιπορικό στις σημερινές γειτονιές μιας Ινδίας, που πολλές φορές βουλιάζει υπό το βάρος της ανέχειας. Και μέσα σε όλα αυτά, η ελπίδα έτσι όπως διαγράφεται πάνω στο στόρι μιας ντόπιας ιστορίας αγάπης, δοσμένης ακριβώς έτσι.
Στοιχεία από Μπόλιγουντ και διάσπαρτες πινελιές από Δύση, όπου είναι απαραίτητο, προκειμένου να διασωθεί η ισορροπία. Ο νεαρός του οποίου η ζωή εξελίσσονταν με τον ίδιο τρόπο που εξελίσσονταν και η τύχη της ίδιας του της χώρας, κερδίζει την εύνοια των θεών και μαζί την ευκαιρία να αγγίξει το άπιαστο. Η Λατίκα, το κορίτσι που αγαπά από όταν ήταν παιδί, είναι για εκείνον η πραγματική ανταμοιβή της μοίρας, που μπορεί να του στέρησε τόσα πολλά αλλά του τα έδωσε όλα πίσω και με το παραπάνω.
Ο σκηνοθέτης συμμετέχει στο πλευρό του κεντρικού του ήρωα σε έναν αγώνα δρόμου με αντίπαλο τον ίδιο το χρόνο. Καταιγιστικοί ρυθμοί που σχολιάζονται πολύ πετυχημένα από την κατάλληλη μουσική, νεύρο και γρήγορα περάσματα από συναίσθημα σε συναίσθημα, ακριβώς όπως συμβαίνει και στην ζωή του ήρωα του. Με δυο λόγια… 120’ γεμάτα Danny Boyle!
