Τέσσερα χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου Dead Rising, η Capcom επιστρέφει με μια συνέχεια που κερδίζει επάξια μια καλή θέση ανάμεσα στα παιχνίδια δράσης τρίτου προσώπου. Μετά τα γεγονότα του πρώτου παιχνιδιού, στο οποίο η έξαρση μιας επιδημίας που μετέτρεπε τους ανθρώπους σε ζόμπι είχε αφανίσει μια κωμόπολη, οι Αρχές έχουν απομονώσει τις μολυσμένες περιοχές, ενώ αρκετοί από τους ζωντανούς-νεκρούς χρησιμοποιούνται σαν ατραξιόν ή σε διάφορα τηλεοπτικά σώου.
Σε ένα από αυτά τα σώου συμμετέχει κι ο ήρωας του παιχνιδιού, ο πρωταθλητής αγώνων motocross Chuck Greene. Το σώου διεξάγεται σε μια τεράστια πόλη-καζίνο στην μέση της ερήμου που θυμίζει έντονα το Las Vegas, αλλά πολύ σύντομα τα πάντα βγαίνουν εκτός ελέγχου καθώς κάποια κρούσματα της επιδημίας μετατρέπουν το σύνολο σχεδόν των κατοίκων σε ζόμπι.
Ο πρωταγωνιστής, o οποίος με μερικές δεκάδες άλλους επιζήσαντες είναι απομονωμένοι σε ένα κτίριο και περιμένουν βοήθεια από δυνάμεις του στρατού, βρίσκεται πολύ σύντομα σε δυσάρεστη θέση, αφού αναγκάζεται να εγκαταλείπει σε τακτά διαστήματα την ασφάλεια του καταφυγίου του για να βρει ένα φάρμακο για την κόρη του.
Παρόλο που το Dead Rising 2 αναπτύχθηκε από την Capcom, ουδείς μπορεί να ισχυριστεί πως έχει την οποιαδήποτε σχέση με την σειρά Resident Evil. Το Dead Rising 2 δίνει μεγαλύτερη έμφαση στο στοιχείο της δράσης, καθώς τοποθετεί τον παίκτη μέσα σε τεράστιες ανοικτές πίστες και του επιτρέπει να χρησιμοποιήσει ότι θέλει σαν όπλο κατά των ζόμπι.
Όσο κι αν φαίνεται παράξενο (και γίνεται αρκετά αστείο όταν το εφαρμόζει στην πράξη ο παίκτης), σαν όπλο μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τα πιο προφανή, όπως πιστόλια, τσεκούρια και ατσαλένιες μπάρες, μέχρι τα πιο απίθανα αντικείμενα, όπως διαφημιστικές πινακίδες, καροτσάκια και πάγκοι. Το Dead Rising 2 -κι είναι καλό να το ξεκαθαρίσουμε εδώ- δεν πρόκειται να ενθουσιάσει τον παίκτη ούτε με σασπένς, ούτε με ατμόσφαιρα, ούτε με κάποιο συνωμοτικό σενάριο.
Το Dead Rising 2 είναι μια παιδική χαρά, όχι όμως με παιχνίδια και τσουλήθρες, αλλά με χιλιάδες τέρατα που ο παίκτης καλείται να εξοντώσει με ότι έχει στη διάθεσή του. Και το τελευταίο το εννοούμε, καθώς τα όπλα του παίκτη στην προσπάθειά του για επιβίωση είναι… τα πάντα! Κι όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, η οθόνη αναμένεται να γεμίσει με πτώματα κι αίμα.
Αντί να περιοριστεί στην φόρμουλα του προκατόχου του και να προσφέρει οποιοδήποτε αντικείμενο ως όπλο, το Dead Rising 2 προχωράει ένα βήμα παραπέρα, προσφέροντας στον παίκτη κάποιες “ειδικές κάρτες δημιουργίας”.
Οι τελευταίες βρίσκονται διάσπαρτες μέσα στις πίστες του παιχνιδιού (άλλες σε κοινή θέα, κι άλλες σε όχι και τόσο εμφανή σημεία) κι επιτρέπουν στον ήρωα να συνθέσει τα δικά του όπλα, συνδυάζοντας μεταξύ τους τα διάφορα αντικείμενα που συναντάει. Αυτές οι “δημιουργίες” είναι ότι καλύτερο μπορεί να ευχηθεί κανείς να έχει μαζί του όταν βρεθεί περικυκλωμένος από εκατοντάδες ζόμπι. Η ποικιλία τους δε είναι όχι μόνο μεγάλη, αλλά και προκαλεί άφθονο γέλιο με το τελικό αποτέλεσμα.
Γιατί μπορεί μεν η προσθήκη δύο αλυσοπρίονων στις άκρες ενός κουπιού να φαίνεται λογική (και να “θερίζει” τους ζωντανούς-νεκρούς με ευκολία), αλλά η εικόνα ενός αναπηρικού καροτσιού που έχει προσαρμοσμένες λεπίδες στις ρόδες κι ενός παίκτη που το σπρώχνει με ταχύτητα, δεν ξεχωρίζει τόσο για την επικότητά της, προκαλεί όμως γέλιο με τα εκατοντάδες πτώματα από ζόμπι που αφήνει στο διάβα της. Όποια κι αν είναι πάντως η ειδική κάρτα που θα ανακαλύψει ο παίκτης, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: Θα του επιτρέψει να στείλει μια ώρα αρχύτερα τα ζόμπι στα θυμαράκια!
Ο παίκτης θα αρχίσει σύντομα να αισθάνεται όπως ένα μικρό παιδί μέσα σε ένα κατάστημα με ζαχαρωτά και γλυκά, που ενθουσιάζεται από την πληθώρα των γεύσεων κι αρχίζει να τσιμπολογάει εδώ κι εκεί. Και μόνο το γεγονός ότι το παιχνίδι επιτρέπει στον παίκτη να χρησιμοποιήσει οτιδήποτε βρει μπροστά του σαν όπλο, ενδέχεται να τον ενθουσιάσει τόσο πολύ που να αναλωθεί σε μια διαρκή προσπάθεια ανακάλυψης νέων όπλων.
Αν όμως -όπως και το παιδί που αρχίζει να υπερκαταναλώνει γλυκίσματα- ο παίκτης “αφεθεί” χωρίς όρους στο “θεάρεστο έργο” της σφαγής των ζόμπι, θα βρεθεί προ εκπλήξεων, καθώς θα διαπιστώσει ότι μπορεί να ξεχαστεί πολύ εύκολα, να μην προσέξει τον χρόνο που του απομένει μέχρι να ολοκληρώσει μια βασική αποστολή (π.χ. να βρει το φάρμακο για την κόρη του ή να σώσει κάποιον άλλο άνθρωπο και να τον οδηγήσει στην σωτηρία) και να καταλήξει στην κλασική ένδειξη “Game Over”.
Ακόμα και με αυτά τα λιγοστά στοιχεία όμως, το Dead Rising 2 θα μπορούσε να είναι ένα εξαιρετικό και χορταστικό παιχνίδι δράσης εάν δεν έκρυβε επιμελώς κάποια ενοχλητικά χαρακτηριστικά. Το πρώτο από αυτά είναι η τεχνητή νοημοσύνη, όχι όμως αυτή των αντιπάλων αφού ο μεγάλος τους αριθμός αποκρύπτει την… ηλιθιότητά τους, όσο αυτή των ατόμων που καθοδηγεί ο παίκτης μέσα από τα πλήθη των ζόμπι και που καθυστερούν να προχωρήσουν (ακόμα κι όταν ο παίκτης “καθαρίζει” μονοπάτια για να περάσουν) με αποτέλεσμα να γίνονται εύκολα στόχος.
Το δεύτερο ενοχλητικό χαρακτηριστικό είναι οι αραιές αναμετρήσεις με τους “μεγάλους κακούς”, οι οποίες όπως και στο πρώτο παιχνίδι αφήνουν την εντύπωση στον παίκτη ότι είναι άδικες. Αρκεί βέβαια να ανακαλύψει ο παίκτης την συγκεκριμένη ακολουθία κινήσεων του κακού για να τον εξουδετερώσει.
Όχι βέβαια ότι αυτά τα δύο στοιχεία μειώνουν την αξία του τίτλου. Σε περίπτωση που ο παίκτης επιλέξει το “διπλό” μαζί με έναν φίλο του, τότε η διασκέδαση θα χτυπήσει ταβάνι, καθώς οι δύο πλέον πρωταγωνιστές θα σπέρνουν όλεθρο σε μια όχι και τόσο ευγενή άμιλλα για το ποιος θα σκοτώσει τα περισσότερα ζόμπι.
Ακόμα και στη δράση ενός παίκτη, στο Dead Rising 2 ο gamer θα δει ότι έχει να εξερευνήσει μια τεράστια πόλη, να ανακαλύψει εκατοντάδες αντικείμενα και -φυσικά!- να σκοτώσει χιλιάδες ζόμπι. Μπορεί βέβαια η επανάληψη του ίδιου μοτίβου και τα προαναφερθέντα μειονεκτήματα να ενοχλήσουν κάποιους, αλλά αυτό δεν αποτρέπει το Dead Rising 2 από το να καθιερωθεί ως ένα πολύ καλό παιχνίδι δράσης.
. Τέσσερα χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου Dead Rising, η Capcom επιστρέφει με μια συνέχεια που κερδίζει){kind=link}