Αγαπητέ πατέρα, μερικές φορές αναφέρεις στις επιστολές σου ορισμένα πράγματα με τον απλούστερο δυνατό τρόπο και ύφος, αλλά και οι δυο μας γνωρίζουμε ότι η πραγματοποίησή τους, παρότι είναι απαραίτητη, είναι εξαρτώμενη από την ωριμότητα των ατόμων που καλούνται να εφαρμόσουν στην πράξη τις απαραίτητες ενέργειες, και αυτή είναι η πραγματική δυσκολία. Επομένως θα ήταν εξαιρετικό να σκεπτόμαστε θετικά, όπως αναφέρεις, όμως οι εγωισμοί και οι μικροψυχίες πολύ συχνά αποτρέπουν τους περισσότερους από κάτι τέτοιο.
Μιας και ανέφερα αυτές τις λέξεις, θυμήθηκα την περίπτωση του Γιάννη, ενός φίλου μου που πριν από λίγο καιρό ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος σε μια μεγάλη επιχείρηση. Η θέση του ήταν σημαντική και είχε συνεισφέρει αρκετά στο να καταστήσει την εταιρία γρήγορα κερδοφόρα, αλλά δυστυχώς δεν είχε κατορθώσει να “κερδίσει την καρδιά” του ενός από τους μετόχους, ίσως γιατί ο μέτοχος αυτός δεν είχε καρδιά, αλλά σίγουρα γιατί είχε μια παθολογική ανάγκη να ελέγχει τα πάντα και ο φίλος μου, αποδεδειγμένα τίμιος σε κάθε περίπτωση, προσπαθούσε να κρατήσει μια ισορροπία ανάμεσα στους ιδιοκτήτες.
Βεβαίως, εκτός των άλλων, θεωρούσε εξευτελιστικό το να παίρνει τις αποφάσεις του με την καθοδήγηση κάποιου ο οποίος δεν μπορεί να γράψει ούτε το όνομά του χωρίς να κάνει ορθογραφικά λάθη και του οποίου η στρατηγική είναι μία και μόνη: η πιστή αντιγραφή των παραινέσεων του Μακιαβέλι.
Ο Γιάννης λοιπόν, με κατάλληλους χειρισμούς και κυρίως λόγω της επιμονής και υπομονής του, κατόρθωσε να απαλλαγεί από την ψυχοφθόρα αυτή σχέση, εξαργυρώνοντας σε ένα αρκετό βαθμό τόσο τη φθορά την οποία είχε υποστεί όσο καιρό ήταν στη συγκεκριμένη επιχείρηση, όσο και τη γρήγορα ανοδική και κερδοφόρα πορεία στην οποία την είχε οδηγήσει.
Ορισμένα περιστατικά όμως τα οποία συνέβησαν μετά την αποχώρησή του, τον έκαναν να αισθανθεί ακόμη καλύτερα που βρισκόταν έξω από αυτό το αρρωστημένο περιβάλλον. Eνα από αυτά αφορούσε την πρόσθετη ιδιωτική ασφάλισή του. Το συμβόλαιο συνεργασίας του προέβλεπε την επιπλέον ασφάλισή του σε μία ιδιωτική ασφαλιστική εταιρία. Περίπου ένα μήνα πριν από τη λύση της συνεργασίας του, είχε καταθέσει στην εταιρία αυτή αποδείξεις δαπανών από ορισμένες ιατρικές εξετάσεις τις οποίες είχε πραγματοποιήσει, για να αποζημιωθεί σε ένα ποσοστό.
Μία εβδομάδα μετά την αποχώρησή του λοιπόν, δέχεται ένα τηλεφώνημα από την ασφαλιστική εταιρία, η οποία του δήλωσε ότι δεν μπορεί να πληρώσει κανένα μέρος από τις δαπάνες του. “Γιατί;”, ρώτησε θορυβημένος ο φίλος μου. “Μας τηλεφώνησαν από την εταιρία όπου εργαζόσασταν και μας δήλωσαν ότι παύουν να σας έχουν ασφαλισμένο αναδρομικά εδώ και ενάμιση μήνα…”, του απάντησαν. Ο Γιάννης έγινε έξω φρενών με την αναλγησία και τη μικρότητα κάποιων από τους προηγούμενους συνεργάτες του και, βεβαίως, δήλωσε στην ασφαλίστρια ότι θα υπερασπισθεί τα δικαιώματά του μέχρι τέλους.
Δέκα λεπτά έπειτα από την ταραγμένη συνομιλία τους, τον ξαναπαίρνουν τηλέφωνο και του ανακοινώνουν ότι το θέμα διευθετήθηκε και πως η επιχείρηση δήλωσε ότι θα τον κάλυπταν έως την τελευταία ημέρα της παραμονής του στην εργασία του…
“Είναι προφανές ότι αυτοί οι άσπονδοι φίλοι μου στην προηγούμενη εταιρία μου, προσπάθησαν να διαπιστώσουν μέχρι ποιου σημείου θα δεχόμουν να με εκμεταλλευθούν. Oταν διεπίστωσαν την αποφασιστικότητά μου, ανέκρουσαν πρύμναν…”, ολοκλήρωσε, γεμάτος πίκρα, ο Γιάννης. Θεωρώντας τη συγκεκριμένη κατάσταση λυπηρή, ήθελα να μου πεις την άποψή σου γι’ αυτήν.
Σε φιλώ, με αγάπη Λέων.
Αγαπητέ Λέων,
Ακόμη και για τον καρκίνο υπάρχουν φάρμακα, αλλά για τη μικρότητα, την ανανδρία και την αναλγησία δεν έχουν εφευρεθεί ακόμη, αν και αμφιβάλλω ότι αυτό θα συμβεί ποτέ.
Ξέρεις, η ωριμότητα σε ένα ενήλικο άτομο είναι κάτι το οποίο είτε υπάρχει, είτε όχι. Εκείνο το οποίο αντιλαμβάνομαι από αυτά τα οποία μου γράφεις, είναι ότι η αποχώρηση του φίλου σου από το συγκεκριμένο περιβάλλον είναι κάτι το οποίο θα τον βοηθήσει να αισθανθεί καλύτερα και να αποδώσει το μέγιστο των δυνατοτήτων του σε ό,τι κάνει από εδώ και πέρα.
Θεωρώ ότι μια εργασιακή σχέση, όπως και μια συζυγική ή μια φιλική ακόμη, είναι καλύτερα να διακόπτεται αν δεν υπάρχει αμοιβαία εκτίμηση, συνεργασία και κατανόηση, παρά να διατηρείται σε ένα ομιχλώδες τοπίο, μέσα από το οποίο ούτε στόχοι είναι δυνατό να καθορισθούν με σαφήνεια, αλλά και πισώπλατες μαχαιριές μπορούν να βρουν εύκολα τον δρόμο τους προς την αντίθετη πλευρά.
Πες στον φίλο σου να συνεχίσει να είναι μαχητικός για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του και να μην πτοείται από τη συμπεριφορά ατόμων, για τα οποία έτσι κι αλλιώς δεν αξίζει να δαπανά κανείς τον χρόνο του.
Σε χαιρετώ, ο πατέρας σου.
