- Πλατφόρμα: Windows, Mac OS, PlayStation, iOS, OS X, Android
- Εταιρεία ανάπτυξης: Canal+ Multimedia, France Telecom Multimedia, Index+
- Είδος: Adventure
Μας άρεσαν:
- Πανέμορφα γραφικά, έστω και υπό το βάρος της ηλικίας τους
- Όμορφη μουσική, κινηματογραφική ατμόσφαιρα
- Ιδανικό για νέους παίκτες
Δε μας άρεσαν: Απίστευτα εύκολο και μικρό σε διάρκεια
Η αξιολόγηση μας: 3.5/5 – Καλό
Παρουσίαση του παιχνιδιού
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή: αν ήμουν ένας σοβαρός reviewer παιχνιδιών, σε ένα site που ασχολείται αποκλειστικά με τα video games και έπρεπε να πω τη γνώμη μου ξεκάθαρη και χωρίς πολλούς συναισθηματισμούς, επειδή μερικοί άνθρωποι, με γνώμονα αυτή, θα έκριναν αν αξίζει να αγοράσουν τον τίτλο που παρουσιάζω, πιθανότατα θα βαθμολογούσα το «Dracula: Resurrection» μία καρδιά πιο κάτω και θα επικεντρωνόμουν κυρίως στα αρνητικά.
Α, και φυσικά δεν θα πρότεινα σε κανέναν να το αγοράσει. Ούτε και τώρα το κάνω. Όμως κάθε καινούργιος παίκτης, Adventurer ελληνιστί, οφείλει να το παίξει. Παράδοξο; Δε νομίζω Τάκη (Μάκη, Σάκη, Λάκη),
Δεν μπορώ όμως να σταθώ αντικειμενικός με ένα από τα παιχνίδια που με μπάσανε στον κόσμο των adventures. Όπως και το “Sanitarium”, υπήρξε ένας τίτλος που, με ομαλό τρόπο, με κατέβασε στα τρίσβαθα αυτού του είδους των video games. Γιατί μπορεί να δοκίμασα δεκάδες παιχνίδια μέχρι την χρονιά που κυκλοφόρησε το “Dracula: Resurrection” (1999), κανένα όμως δεν με έπεισε να το παλέψω περισσότερο και να μάθω επιτέλους να στύβω τα εγκεφαλικά μου κύτταρα.
Ήθελα κάτι πιο εύκολο, λιγότερο σαδιστικό για το μυαλό μου. Έτσι, σήμερα, 13 χρόνια μετά, δεν μπορώ να κρατήσω κακία στο συγκεκριμένο παιχνίδι… μου συμπεριφέρθηκε καλά και αυτό σκοπεύω να κάνω κι εγώ σήμερα.
Τα γεγονότα του παιχνιδιού λαμβάνουν χώρα 7 χρόνια μετά τα original γεγονότα που περιγράφονται στο θρυλικό βιβλίο του Bram Stoker. Ο αγαπητός μας Harker (αγαπητός, τέλος πάντων) και η σύζυγος του, Mina, που τράβηξε τα πάνδεινα, ζούνε μια ήσυχη ζωή νομίζοντας πως έχουν ξεμπερδέψει με τον εφιάλτη που λέγεται Δράκουλας. Κούνια που τους κούναγε (κι εμάς μαζί). Η νεαρά αρχίζει να έχει περίεργα όνειρα και ακόμα πιο περίεργη συμπεριφορά και μια νύχτα αποφασίζει, χωρίς να μιλήσει σε κανέναν, να τραβήξει για την Transylvania, ορμώμενη από μια ακατανίκητη δύναμη. Ποιος την κατέχει αυτή τη δύναμη;
Ε λοιπόν, καλά μαντέψατε. Βέβαια μη μας ρωτήσετε πώς και γιατί ο Δράκουλας αναστήθηκε. Δεν δίνεται καμία εξήγηση, ούτε καν για τα μάτια του φίλου μου του Κώστα. Απλά ξαναεμφανίστηκε. Φαίνεται πως για έναν απέθαντο βρικόλακα, το φως του ήλιου και η μετατροπή του σε σκόνη, είναι ψιλά γράμματα.
Παραβλέπουμε το σεναριακό κενό (εδώ γυρίζονται αμερικάνικες blockbusterιές με αυτά τα συμπτώματα, σε ένα ταπεινό video game θα βάλουμε το μαχαίρι στο λαιμό;) και περνάμε στο κυρίως πιάτο. Εμείς χειριζόμαστε τον Harker, βλέπουμε μέσα από τα μάτια του και όπως σε όλα τα κλασικά adventures του είδους, μπορούμε να αλληλοεπιδράσουμε με μερικά αντικείμενα στο χώρο (να τα μαζέψουμε για να τα χρησιμοποιήσουμε την κατάλληλη στιγμή) και φυσικά να μιλήσουμε με τους περίοικους (τους όχι και τόσους πολλούς στην τελική). Απλά πράγματα και κατανοητά.
Εδώ που χωλαίνει η κατάσταση (ή είναι ακριβώς αυτό που περιμένεις, αν είσαι νέος παίκτης), είναι πως τα πράγματα είναι ΤΡΟΜΕΡΑ απλά και ΤΡΟΜΕΡΑ κατανοητά. Υπάρχουν φορές που όσα αντικείμενα χρειάζεσαι για να περάσεις μια δύσκολη φάση, είναι σε απόσταση το πολύ μίας οθόνης. Καθόλου εξερεύνηση, τα πιο πολλά είναι μασημένη τροφή και οι δρόμοι που μπορείς να πάρεις ήδη προδιαγεγραμμένοι.
Δεν θα υπάρξει ούτε μία στιγμή στην πορεία του παιχνιδιού που να αναρωτηθείς “και τώρα τι κάνουμε;“, όπως γίνεται στα περισσότερα adventures. Αμαρτία από το θεό, βασάνισε μας λίγο ρε παιχνίδι. Το δε τέλος, έρχεται όχι απλά ξαφνικά αλλά με μία διάθεση να συντρίψεις τον υπολογιστή σου αναφωνώντας σαν οπαδός στημένου ποδοσφαιρικού παιχνιδιού “τα λεφτά μας πίσω” (δις).
Κι ο Δράκουλας; Αυτός εμφανίζεται για λίγα λεπτά για να σου κάνει τη ζωή (και καλά) δύσκολη, και μετά εξαφανίζεται και πάλι σαν cameo εμφάνιση του Άνταμ Σάντλερ σε ταινίες των φίλων του (ΟΚ, αυτό ήταν μια πολύ εξειδικευμένη παρομοίωση).
Τι μας μένει συνεπώς για να δικαιολογήσουμε το 3 and a half; Πρώτ’ απ’ όλα, τα εξαιρετικά γραφικά και η πολύ ωραία μουσική.
Γενικά, στον τεχνικό τομέα έγινε μια επαγγελματική δουλειά, υψηλότατου επιπέδου (πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά από τη στιγμή που το παιχνίδι ο υπογράφει μια τεράστια εταιρία του χώρου), που σε κάνει να θέλεις να μείνεις κάποιες στιγμές παραπάνω στις διάφορες τοποθεσίες για να τις δεις καλύτερα και να τις θαυμάσεις ή να ακούσεις το ατμοσφαιρικό soundtrack. Οι φωνές λίγο χάνουν αλλά εντάξει, δεν θα μπορούσε να είναι παντού ο (θεός) Gary Oldman.
Οι γρίφοι δεν έχουν (όπως είπα ξανά και ξανά) κάποια ιδιαίτερη δυσκολία, δεν παύουν όμως να είναι μέσα στο concept και χωρίς εξαιρετικές υπερβολές στο πώς δένουν με το υπόλοιπο σενάριο. Once again: τέλειο για νέους παίκτες, άσκηση της μίας νύχτας για τους πιο έμπειρους.
Το “Dracula: Resurrection” ίσως είναι αντικειμενικά το πιο μέτριο παιχνίδι που έχω παρουσιάσει στην Adventureland. Δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση χάσιμο χρόνου. Τα αρνητικά του τα ξέρετε. Αν δεν σας ενοχλεί ένα τόσο εύκολο μονοπάτι, θα απολαύσετε μια κινηματογραφική ταινία που πρωταγωνιστείτε εσείς… Αλλά πάλι, υπάρχουν και άλλοι, όχι και τόσο αντικειμενικοί με κάποια πράγματα, εκεί έξω…
Υπόσχομαι πάντως την επόμενη εβδομάδα να εκτοξεύσω το επίπεδο, παρουσιάζοντας τη συνέχεια του καλύτερου video game όλων των εποχών.
