ΑρχικήΑπόψειςΕίμαι ανευχαρίστητη. Τι κάνω; Τα παρατάω;

Είμαι ανευχαρίστητη. Τι κάνω; Τα παρατάω;

Άρθρο της Μαρίας Παπαδοπούλου.

Όλα ξεκίνησαν όταν συνειδητοποίησα πως όσες ώρες και αν είχα κοιμηθεί το βράδυ, το πρωί που ξυπνούσα ένιωθα κομμάτια. Το σώμα μου ήταν καταπιασμένο ωσάν να είχα σκάψει πολλές ώρες την προηγούμενη, τα κόκαλα μου πονούσαν και δεν είχα το κουράγιο ούτε να συρθώ έξω από τα σκεπάσματα. Μα δεν ήταν μόνο η σωματική κόπωση που με έβαλε σε σκέψεις, αλλά κυρίως η ψυχολογική. Με το που άνοιγα τα μάτια ένιωθα ότι θέλω να σκοτώσω όλο τον κόσμο, είχα απίστευτα νεύρα και καμία όρεξη να κάνω το οτιδήποτε.

Εκεί αναγκάστηκα να κάτσω να κάνω μία συζητησούλα εφ’ όλης της ύλης με τον εαυτό μου και να παραδεχτώ ότι είμαι ανευχαρίστητη, ότι εγώ και η ευτυχία δεν τα πάμε καλά, ότι μάλλον έχουμε πάρει διαζύγιο, χωρίς καλά καλά να το καταλάβω, και αν δεν λάμβανα επειγόντως μέτρα, πολύ σύντομα θα κατέληγα στην πολυθρόνα του ψυχιάτρου ή ακόμα χειρότερα, μεταμεσονύχτια στο πλησιέστερο φαρμακείο της γειτονιάς μου για τα… χαπάκια μου!

Αποφάσισα λοιπόν να… αξιοποιήσω αυτές τις μέρες δυστυχίας για να παρατηρήσω τον εαυτό μου και να καταλάβω τι μου συνέβαινε, αλλά και τι χρειαζόμουν για να επανακάμψω. Χα! Τόσες ώρες από τη ζωή μου είχα «ξοδέψει» να το παίζω ψυχαναλύτρια σε όλες τις φίλες μου και τώρα μπροστά σε μια δική μου ψιλοκατάθλιψη θα δήλωνα έτσι εύκολα ηττημένη; Jamais!

Έβαλα λοιπόν στο μικροσκόπιο τους τελευταίους μήνες της ζωής μου και με το παρατηρητικό μάτι του ακούραστου ερευνητή, ξετρύπωσα γενναία όλα της καθημερινότητάς μου τα κακώς κείμενα. Κατ’ αρχάς πολλά από τα σχέδια μου είχαν, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές μου, ναυαγήσει και τίποτα στην καθημερινότητά μου δεν πήγαινε όπως το είχα σχεδιάσει. Δεν έβρισκα καλύτερη δουλειά. Με το φίλο μου αντί με τον καιρό να «δένουμε» καβγαδίζαμε ολοένα και περισσότερο και με πολλούς φίλους είχαμε απομακρυνθεί ή παρεξηγηθεί.

Επιπλέον δεν είχα καταφέρει για άλλη μια φορά να βρω χρόνο για τον εαυτό μου, δεν έκανα καμία σωματική άσκηση, έτρωγα ότι να ‘ναι και είχα εγκαταλείψει τις αγαπημένες μου ασχολίες. Το αποτέλεσμα; Νιώθοντας ότι είχα αποτύχει να πραγματοποιήσω τους στόχους μου, είχα ολοένα και μεγαλύτερες απαιτήσεις από τον εαυτό μου πιέζοντάς τον σε βαθμό που πάθαινα απανωτές κρίσεις πανικού. Το άγχος με είχε τσακίσει! Η αυτοπεποίθηση μου σερνόταν στα πατώματα, ήμουν θυμωμένη με τον εαυτό μου, με τους άλλους που δεν με καταλάβαιναν, με τον ίδιο τον Θεό που αν υπήρχε στην περίπτωσή μου έκανε πραγματικά πολύ κακή δουλειά!

Το κερασάκι στην τούρτα; Η ανασφάλεια και το στρες μου αυξάνονταν όσες περισσότερες ώρες έμενε ανοιχτή η τηλεόραση. Ακρίβεια, οικονομική κρίση, απολύσεις, ανεργία και ανέχεια. Έτρεμα πλέον να ανοίξω το πορτοφόλι μου για οποιοδήποτε μη βιοποριστικό μικροέξοδο και το πρωί στο γραφείο παρακαλούσα να περάσει η πρώτη ώρα χωρίς να ακούσω «Παρακαλώ, περάστε από το λογιστήριο». Ζούσα μέσα στην κακή διάθεση, την γκρίνια, τον πανικό και το μόνιμο φόβο. Αίσχος. Ήταν ξεκάθαρο πλέον, δεν χωρούσε η παραμικρή αμφιβολία. Μετά την προσεκτική παρατήρηση του χάους, μόνο ένα πράγμα θα με έσωζε: Η λήψη δραστικών αποφάσεων!

Έτσι συμφιλιώθηκα αρχικά με την ιδέα ότι δυστυχώς ή ευτυχώς στη ζωή όλα δεν εξαρτώνται από μας. Όσα σχέδια και αν κάνουμε, όσα προγράμματα και αν βάλουμε την τελευταία λέξη στην έκβαση των πραγμάτων δεν τη λέμε πάντα εμείς. «Sometimes you just have to go with the flow» που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι. Αποφάσισα λοιπόν να χαλαρώσω, να χαμογελάω με τα απρόβλεπτα και να μην διαλύομαι με τα δυσάρεστα. Να μιλήσω ανοιχτά στους αγαπημένους μου ανθρώπους για το πώς νιώθω, για τα παράπονά μου αλλά και τις προσδοκίες μου. Και κυρίως; Ό,τι κι αν συμβεί να μην τα βάζω πάντα με τον εαυτό μου, να μην είμαι τόσο αυστηρή μαζί του, αλλά να θυμάμαι να τον «αγκαλιάζω» και αυτόν που και που.

Όσο φορτωμένη και αν είναι η μέρα μου βρίσκω το χρόνο για να κάνω τουλάχιστον ένα πράγμα που με ευχαριστεί μέσα στο 24ωρο. Μετά τη δουλειά επιδιώκω να ασχοληθώ με δραστηριότητες που με χαλαρώνουν. Να δω ανθρώπους που με κάνουν να αισθάνομαι όμορφα και αγαπάω και να αδειάσω το μυαλό μου από κάθε πεσιμιστική και επικριτική σκέψη. Επιλέγω να ασχοληθώ με πράγματα που μου επιτρέπουν να ξεφύγω από την πίεση της καθημερινότητας και τα μεγάλα πρέπει.

Δεν προσπαθώ να είμαι τέλεια 24 ώρες το 24ωρο, να ανταποκρίνομαι στις προσδοκίες των γύρω μου ούτε να ευχαριστώ συνέχεια οποιονδήποτε άλλο εκτός από μένα την ίδια. Ξεκίνησα μαθήματα μακιγιάζ, κάνω μεγάλες βόλτες όταν έχει καλό καιρό, φεύγω μικρά ταξιδάκια όταν τα οικονομικά μου το επιτρέπουν και δεν κάνω πολύ μακροχρόνια σχέδια. Ζω περισσότερο για το σήμερα αποφεύγοντας πάντα… να βλέπω πολλή τηλεόραση!

Και πάνω από όλα. Αποφάσισα να βρίσκομαι σε μεγαλύτερη επαφή με το συναίσθημά μου, να νιώθω αντί να υπεραναλύω τις καταστάσεις και να μην επιτρέπω πράγματα που συμβαίνουν και με επηρεάζουν αρνητικά να διαιωνίζονται. Έτσι τώρα μπορεί να μην ξεκαρδίζομαι κάθε ώρα και στιγμή της ημέρας, αλλά τουλάχιστον… χαμογελάω. Έτσι μπράβο (μου)!

Υστερόγραφο. Ελπίζω να μην σας κούρασα με το παραπάνω κείμενο, αλλά ένα πουλάκι μου είπε ότι και εσείς περάσατε ή περνάτε μία τέτοια φάση τελευταία… Hope that I gave you some helpful ideas!

Στέλιος Θεοδωρίδης
Στέλιος Θεοδωρίδης
Ο ήρωας μου είναι ο γάτος μου ο Τσάρλι και ακροάζομαι μόνο Psychedelic Trance
RELATED ARTICLES

Αφήστε ένα σχόλιο

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Πρόσφατα άρθρα

Tηλέφωνα έκτακτης ανάγκης

Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος: 11188
Ελληνική Αστυνομία: 100
Χαμόγελο του Παιδιού: 210 3306140
Πυροσβεστική Υπηρεσία: 199
ΕΚΑΒ 166