Δυο πράγματα που δεν θα λείψουν από τη ζωή του supermodel Helena Christensen είναι τα ταξίδια και οι φωτογραφήσεις. Μόνον που όσο απρόσμενα περιπετειώδης ή γοητευτικά νοσταλγική είναι η Δανέζα καλλονή, όσο κι αν δεν παύει να είναι περιζήτητη για φωτογραφήσεις μόδας, η ίδια προτιμά να γυρίζει τον κόσμο και να αιχμαλωτίζει στο δικό της φωτογραφικό φακό εικόνες από την ταπεινή πλευρά της ζωής.
«Πάντα προσπαθούσα να αψηφώ τους κανόνες», δηλώνει η Λορίν Χάτον, η επιτομή του επαναστατικού στυλ και χαρακτήρα της δεκαετίας του ’70 στον κόσμο της μόδας. Τα ίδια λόγια θα μπορούσαν αδιαμφισβήτητα να συνθέσουν και το πορτρέτο της Helena Christensen, καθώς το ελεύθερο πνεύμα και η μποέμ στάση ζωής της καθόρισαν το ρόλο της ως ενός από τα κυρίαρχα μοντέλα του ’90. Η διαχρονική της γοητεία κρύβεται στην εμφανή απουσία ματαιοδοξίας, ένα πλεονέκτημα απρόσμενο για κάποια που κερδίζει τα προς το ζην αποκλειστικά μέσω της εξωτερικής της εμφάνισης. Όπως αναφέρει και η ίδια: «Όταν ανήκεις στη βιομηχανία της μόδας, μετατρέπεσαι εύκολα σε προϊόν, και έτσι το πρόσωπο και το σώμα σου αποτελούν τα μοναδικά σημεία εστίασης. Πρέπει να διαθέτεις αίσθηση του χιούμορ, ικανότητα αυτοσαρκασμού και πίστη στα στοιχεία που σε διαφοροποιούν προκειμένου να διατηρείς μια σχετική απόσταση από τη δίνη της μόδας».
Εξάλλου, η ομορφιά της Christensen δεν είχε να κάνει με το πρόσωπο που της χάρισε τον τίτλο της Mις Δανία ούτε με το σώμα για το οποίο ο Τζον Γκαλιάνο δήλωσε περίφημα πως «γεμίζει τα ρούχα με ζωή και φωτιά». Η λαμπερή παρουσία της οφειλόταν περισσότερο σε άλλου είδους χαρακτηριστικά, όπως η ασυμβίβαστη προσωπικότητά της και οι ανεμπόδιστες απόψεις της: «Ειλικρινά, θα δυστυχούσα αν επέτρεπα σε άλλα άτομα να μου επιβάλλουν τα πιστεύω τους και να καθορίζουν τη ζωή μου». Ο κόσμος της μόδας, όμως, ξεχειλίζει από τέτοιου είδους αυταρχικά άτομα, γεγονός που οδήγησε τη σχέση της μαζί του σε ένα απροσδιόριστο σημείο. Από τη μία, η ίδια αποδοκίμαζε τα μάντρα και τις προσταγές του χώρου, αλλά από την άλλη επέλεξε να αφεθεί στη μαγεία και το δημιουργικό του κομμάτι: «Εναντιωνόμουν στην ιδεολογία του καταναλωτισμού και των δημιουργιών “μίας χρήσης”, αλλά συγχρόνως σαγηνεύτηκα από τις φωτογραφικές ιστορίες που συνέθεταν ένα σουρεαλιστικό σκηνικό, μια τρίτη διάσταση, ένα παραμύθι, έναν εξ ολοκλήρου διαφορετικό κόσμο».
Μέχρι σήμερα, συνεχίζω να αισθάνομαι χίπισσα στην ψυχή, ανήκω στους νομάδες της μόδας.
Helena Christensen
Εφοδιασμένη με μια αισιόδοξη και ονειροπόλα κοσμοθεωρία, χαρακτηριστική της ιδεολογίας που επικρατούσε στις αρχές της δεκαετίας του ’70, αλλά και με διάθεση για περιπέτεια, η Christensen τάσσεται υπέρ του να μην παίρνει κανείς τον εαυτό του τόσο στα σοβαρά και να γεύεται τη ζωή στο έπακρο: «Νιώθω την ανάγκη να αδράξω τη ζωή και να ρουφήξω οτιδήποτε έχει να μου δώσει. Καμιά φορά πανικοβάλλομαι διότι νομίζω πως δεν θα προλάβω. Τα χρόνια περνούν τόσο γρήγορα που πρέπει να απολαμβάνουμε κάθε δευτερόλεπτο και να εκτιμούμε ακόμη και τις χειρότερες στιγμές, γιατί αυτές αναδεικνύουν την αξία των όμορφων εμπειριών». Πιστή στη συγκεκριμένη πεποίθηση, η ίδια απέδρασε από το χαρακτηρισμό της «άβουλης κούκλας» και πειραματίστηκε με διαφορετικές δημιουργικές πτυχές του εαυτού της: «Οτιδήποτε βρίσκεται στο δρόμο μου και νιώθω πως πραγματικά δεν το έχω κάνει, θα το δοκιμάσω. Αυτή είναι η αποστολή μου».
Πρώτα γνώρισε την ηθοποιία μέσα από την ταινία Allegro του Christoffer Boe, ένα υπαρξιακό δράμα με επιρροές από το έργο του Αντρέι Ταρκόφσκι, και ύστερα τη φωτογραφία, που της πρόσφερε την ευκαιρία να περάσει πίσω από το φακό, απελευθερώνοντας τις ιδέες της σε ένα διαφορετικό επίπεδο. «Η φωτογραφία μού επιτρέπει να δω τον κόσμο με έναν απροσδόκητο τρόπο· μόλις κοιτάξεις μέσα από το φακό, όλα αλλάζουν. Δίνεις έμφαση στις λεπτομέρειες της ζωής, οι οποίες εξαφανίζονται στα πλαίσια της καθημερινότητας. Κατά κάποιον τρόπο, αυτή η μορφή έκφρασης βοήθησε τον εσωτερικό μου κόσμο να αντισταθμίσει τα χιλιόμετρα που είχε ήδη διανύσει το σώμα μου».
Το κορίτσι που υποδέχθηκε το πέρασμά της στην ενηλικίωση με μια σειρά οτοστόπ σε όλες τις χώρες τις Ευρώπης ακούγοντας φανατικά τραγούδια των Joy Division δεν έχει αλλάξει και πολύ, επιβεβαιώνοντας την ανυπότακτη και ιδιόμορφη φύση της. «Μέχρι σήμερα, συνεχίζω να αισθάνομαι χίπισσα στην ψυχή, ανήκω στους νομάδες της μόδας. Πίστευα πως όταν σταματήσω την καριέρα μου ως μοντέλου και τα συνεχή ταξίδια, θα καταστάλαζα σε ένα συγκεκριμένο σημείο, αλλά αυτό δεν συνέβη. Δεν είναι στη φύση μου. Αυτό που πραγματικά απολαμβάνω στη ζωή είναι το ότι ταξιδεύω ακατάπαυστα και συγκεντρώνω ολοένα και περισσότερες εμπειρίες. Ακόμη και στα 70 μου αν μου πάρει κανείς συνέντευξη, πιστεύω πως ακόμη θα μετακινούμαι από χώρα σε χώρα». Άλλωστε, όταν ρωτήθηκε ποιο στοιχείο ήταν ικανό να βελτιώσει τη ζωή της, η ίδια αποκρίθηκε: «Θέλω μονάχα να πετάω».
