Ακόμα βλέπεις μπροστά σου μαύρους κύκνους, μια παλαβιασμένη να φωνάζει “Πάρτε τους τα κεφάλια!“, τον Alex να ξύνει τα καρύδια του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα και έναν δικέφαλο χαρτοκουτάνθρωπο να σκάει μύτη από το πουθενά. “Σύνελθε, έχεις άρθρο να γράψεις!” ακούγεται εκείνη η κλασσική εκνευριστική φωνούλα μέσα στο τσερβέλο σου και το κοπανάς λίγο στον τοίχο. Τι χαλαρωτική αίσθηση! Στέλνεις άκλαφτη στην στομάχα σου μια Lacta, από εκείνες τις υπερπαραγωγές που μόνο εκχύλισμα peyote δεν έχουν μέσα.
Εντάξει, νομίζω πως μπορώ να το κάνω.
Σήμερα λοιπόν ο Στελάκος θα σας τα πρήξει με μια αρκετά γνωστή περσόνα, τον Ερρίκο Η΄ της Αγγλίας (ή πιο απλά Ερρίκο τον Όγδοο των Τυδώρων), Henry αγγλιστί. Αν η λέξη “ιστορία” δεν σου προκαλούσε υπνηλία όταν ήσουν μικρό ή έστω αν τα βράδια κάποιων καλοκαιριών την έβγαζες μέσα στο σπίτι βλέποντας το “The Tudors” με τον μορφονιό τον Meyers στον ρόλο του Henry, τότε στάνταρ ξέρεις και γουστάρεις το όλο στόρι.
Αν όχι, μην χαλιέσαι, θα σου το ταΐσω σαν μαμά πιγκουίνος. Και στις δύο περιπτώσεις όμως ψήσου να μη κλείσεις αυτήν την καρτέλα για να επιστρέψεις στο fb ή στον αυνανισμό σου. Η μεγαλειότητα του Henry δίνει πόνο!
Ο Henry VIII of England που λες, είναι κυρίως για δύο πράγματα γνωστός: πρώτον, για τον καταλυτικό ρόλο που έπαιξε στη θρησκευτική μεταρρύθμιση στην Αγγλία, όπου είπε “αντίο” στους Καθολικούς και στην Ρώμη και άνοιξε το δικό του χριστιανικό παράρτημα (βλέπε Αγγλικανική Εκκλησία). Δεύτερον για το ότι δεν παντρεύτηκε μία, δύο ή τρεις γυναίκες, αλλά έξι. Γιατί έξι; Issues μωρέ, διαδοχής κυρίως, αλλά μην λέμε και μαλακίες, ήταν αξιοσέβαστα γκομενιάρης ο δικός μας.
Στάνταρ σαν περσόνα δεν ήταν αυτό που λέμε “καλό παιδί” ή “τίμιος άνθρωπος”, αλλά το drama και η ίντριγκα που περιστρέφονται γύρω από του πρόσωπο του, κάνουν τις κόρες κάθε κουτσομπόλη να διαστέλλονται με ενδιαφέρον, ενώ κάτι ανάμεσα από τα πόδια του τον γαργαλάει ηδονικά.
Γεννήθηκε λοιπόν στις 28 Ιουνίου του 1491 στο Greenwich Palace. Ήταν ο δεύτερος γίοκας του βασιλιά Henry VII και της Elizabeth of York. Στα τρία του χρόνια του δόθηκε ο τίτλος Duke of York.
Μετέπειτα του δόθηκαν και άλλοι δύο τίτλοι: Earl Marshal και Lord Lieutenant of Ireland. Άλλοι συλλέγουν γραμματόσημα, ο Henry μάζευε τίτλους ευγενείας, στο κάτω κάτω το στέμμα της Αγγλίας θα το έπαιρνε ο μεγάλος του αδερφός ο Arthur.
Ο μικρός Henry προοριζόταν για κληρικός (να μην βάλουν οικογενειακό βύσμα οι Tudors στην εκκλησία;). Παρόλα αυτά μορφώθηκε υπό την επίβλεψη της αφρόκρεμας των διδασκάλων και λογίων της εποχής του. Η μοίρα έχει όμως περίεργα βίτσια και γουστάρει να φέρνει τα πάνω – κάτω.
Το 1502, στο ξεκάρφωτο (out of the blue που λένε και οι Βρετανοί) ο πρίγκιπας Arthur αποδήμησεν εις Κύριον. Ποιον θα κάνουμε βασιλιά λοιπόν; Τον Henry! Και θα του φορτώσουμε και τη χήρα του Arthur, την Αικατερίνη της Αραγωνίας (Katherine of Aragon) για να κρατήσουμε διπλωματικές σχέσεις με την Ισπανία! Αρχικά υπήρξαν αντιρρήσεις για τον αρραβώνα τύπου “Αν παντρευτεί με την Katherine δεν θα μπορούν να αποκτήσουν παιδιά”, γιατί σύμφωνα με το “Λευιτικόν”, όταν ένας αδερφός παντρευτεί την γυναίκα του αδερφού του πρέπει να παραμείνουν άτεκνοι.
Η Katherine βέβαια έσπευσε να επιβεβαιώσει πως ο γάμος της με τον Arthur είχε παραμείνει αγνός και άσπιλος, όμως ο πιτσιρικάς τότε Henry άρχισε να τσινάει πως πάνε να τον αρραβωνιάσουν χωρίς την θέληση του. Τα διπλωματικά τερτίπια ανέκαθεν φάνταζαν πιο σημαντικά από τα παράπονα ενός σπυριάρη εφήβου, οπότε όταν ο μπαμπάς Henry πέθανε το 1509, ο μικρός ανέλαβε την εξουσία και πήρε την νύφη που του φόρτωσαν.
Παντρεύτηκαν στις 11 Ιουνίου του 1509 και στις 24 Ιουνίου έγινε η στέψη τους. Ο 17χρονος τότε Henry, ξεκίνησε την καριέρα του με hardcore τρόπο: δυο μέρες μετά τη στέψη του, έβαλε στη στενή τους Sir Richard Empson και τον Edmund Dudley κατηγορώντας τους για παρακράτηση χρημάτων και εσχάτη προδοσία. Ένα χρόνο αργότερα τους εκτέλεσε. Η εκτέλεση των προδοτών ή όσων τέλος πάντων του έμπαιναν στο μάτι, ήταν για τον Henry, όπως λέγεται, προσφιλέστατη τακτική — πονάει κεφάλι; Κόψει κεφάλι. Απλά και δημοκρατικά.
Το 1511 η Katherine έφερε στον κόσμο έναν γιo. Του δόθηκε το όνομα Henry και ο τίτλος Duke of Cornwall, αλλά το πιτσιρίκι αυτό πέθανε μερικές βδομάδες μετά την γέννηση του. Φρίκη ο δικός μας του πέθανε ο διάδοχος! Παράλληλα τότε ο Henry, είχε τα συμμαχικά του πάρε δώσε με την Ισπανία, εναντίον της Γαλλίας, μιας και η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία είχε στείλει τους Γάλλους στον διάολο. Το 1913 ο Henry με τον στρατό του κατατρόπωσε τους Γάλλους στο Guinsgate, ενώ ο Σκωτσέζος βασιλιάς James IV έκανε ντου στην Αγγλία, για αντιπερισπασμό.
Δεν τα κατάφερε όμως, μια που ο Henry και ο στρατός τους συνέχιζαν να ξεκοιλιάζουν Γάλλους, και έτσι άφησε στην βασίλισσα να οδηγήσει στρατιωτική δύναμη εναντίον των Σκωτσέζων και να τους πάρει τα βρακιά στη Μάχη του Flodden. Στην εν λόγω μάχη, ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και ο James, με αποτέλεσμα οι Σκωτία να μην ξαναμπλεχτεί στα πόδια των Βρετανών για αρκετό καιρό.
Μια πενταετία αργότερα, η Katherine γέννησε μία κόρη, την Mary, μετέπειτα γνωστή ως “Bloody Mary” για το χόμπι της να καίει προτεστάντες. Ο γάμος τους Henry με την Catherine βέβαια δεν πήγαινε και ιδιαίτερα καλά, όχι τόσο γιατί έγινε από προξενιό, αλλά γιατί η Catherine δεν κατάφερε μέσα σε παραπάνω από μια δεκαετία έγγαμου βίου να γεννήσει έναν αρσενικό διάδοχο που θα έμενε ζωντανός παραπάνω από ένα μήνα.
Την περίοδο που ήταν παντρεμένος με την Catherine γκομένιαζε από εδώ και από εκεί. Οι πιο γνωστές του ερωμένες ήταν η Elizabeth Blount και η Mary Boleyn. Και οι δυο τους έγιναν μανούλες από τα αρχίδια του βασιλιά, μόνο που ο Henry μπήκε στον κόπο να αναγνωρίσει μόνο τον γιο της Blount, Henry FitzRoy, ο οποίος πήγε από φυματίωση πριν νομιμοποιηθεί. Ύψιστη ειρωνεία είναι πως την ίδια περίοδο που πέθανε ο FitzRoy, τον Ιούλιο του 1536, “έμπαινε μπροστά” το Second Succession Act, που θα του επέτρεπε να γίνει νόμιμος διάδοχος.
Ας αφήσουμε όμως τα σκάνδαλα με τον βασιλιά και τις παράνομες ερωμένες στην άκρη και ας πάμε σε πιο χοντρές καταστάσεις. Το 1525 ο Henry γνώρισε την Anne Boleyn, αδερφή της Mary Boleyn και κυρία-επί-των-τιμών της βασίλισσας. Ο Henry ξερογλυφόταν για πάρτη της, αλλά αυτή σε αντίθεση με την αδερφή της που έπεσε με συνοπτικές διαδικασίες στο κρεβάτι του βασιλιά, το έπαιξε δύσκολη.
Ο Henry ως κλασσικό αρσενικό-κυνηγός-φέρτε-μου-σακούλα-να-ξεράσω, θα έκανε τα πάντα για να αποκτήσει αυτή την σπάνια γαζέλα που τόσο καιρό το έμπαινε στο μάτι. Και η Anne το εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο. Του ζήτησε να την κάνει βασίλισσα, αλλιώς δεν θα του καθόταν. Έτσι και αλλιώς ο γάμος του με την Catherine ήταν ένα φιάσκο, οπότε θεώρησε πως δεν έχει να χάσει κάτι με το να ξαποστείλει την νυν βασίλισσα και να βάλει στην θέση της την Boleyn.
Και εδώ αρχίζουν τα μεγάλα γλέντια!
Αρχικά αμφισβήτησε την αγνότητα της Catherine από τον γάμο της με τον αδερφό του. Σαν διάμεσο έβαλε τον William Knight για να πείσει τον Πάπα για το όλο εγχείρημα του διαζυγίου. Ο Πάπας τότε όμως ήταν στην στενή από τον Αυτοκράτορα Charles V της Ισπανίας (βλέπε Sack of Rome), με αποτέλεσμα ο Knight να μην μπορεί να κάνει και πολλά για να βγάλει άκρη.
Έτσι ο Henry έβαλε τον Thomas Wolsey να αναλάβει το ζήτημα, οργανώνοντας το 1527 εκκλησιαστικό συμβούλιο στην Αγγλία, με παρουσία παπικού εκπροσώπου. Σε αυτό το συμβούλιο η Catherine προσπάθησε να υπερασπιστεί τον εαυτό της πέφτοντας στα πόδια του βασιλιά και κερδίζοντας εντυπώσεις, ενώ παράλληλα ο αυτοκράτορας Charles έκανε ότι μπορούσε για να μην διαλυθεί αυτός ο γάμος, όχι γιατί νοιαζόταν για την Catherine που ήταν θεία του, αλλά γιατί ευελπιστούσε να δει την Mary στον θρόνο της Αγγλίας.
O Πάπας που μόλις είχε βγει από την στενή, φοβόταν κυρίως τις αντιδράσεις του αυτοκράτορα και για αυτό δεν δέχτηκε την ακύρωση του γάμου του Henry με την Catherine. Αυτός που έφαγε το κράξιμο βέβαια ήταν ο Wolsey, όπου κατηγορήθηκε για προδοσία και βγήκε εκτός υπηρεσίας. Αρχικά προσπάθησε να πείσει την Boleyn να τον βοηθήσει να πάρει πίσω την θέση του. Αυτή του έριξε πόρτα οπότε ο Wolsey αποφάσισε να εκδικηθεί και να τα κάνει πλακάκια με την Catherine με σκοπό να την στείλει στην εξορία. Όλο αυτό το σκηνικό αποκαλύφθηκε, ο Wolsey φυλακίστηκε, και αν δεν πέθαινε από αρρώστια θα είχε εκτελεστεί.
Μετέπειτα ο Henry έβαλε τον Sir Thomas More να πείσει τους θεολογικούς κύκλους της Οξφόρδης και του Cambridge για την μη εγκυρότητα αυτού του γάμου.
Στο μεταξύ το 1531, η Catherine εκδιώκεται από την Αυλή και η Boleyn στρογγυλοκάθεται στα διαμερίσματα της πρώην βασίλισσας, περιμένοντας να καβατζώσει το στέμμα και φυτέυοντας προτεσταντικά σπόρια στην Αυλή και στον μέλλοντα σύζυγο της, που ήδη δεν ήταν και μεγάλος λάτρης της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Το μεγάλο “μπαμ” έγινε το 1532, όταν δια στόματος Thomas Cromwell (ο οποίος ήταν νομικός σύμβουλος της Boleyn) τέθηκαν στο Κοινοβούλιο ζητήματα περί υποταγής του κλήρου στη βασιλική κυριαρχία σε θρησκευτικά ζητήματα, καθώς και το περίφημο “Supplication against the Ordinaries“. Μέχρι το 1540, όπου ήρθε η ολική ρήξη με την Ρώμη, ο Henry απέκτησε σταδιακά παντοδυναμία πάνω στον κλήρο και κάπως έτσι ιδρύθηκε η Αγγλικανική Εκκλησία.
Μπαίνοντας όμως σε μια ιστορική σειρά, ο Henry και η Anne παντρεύτηκαν το 1532, αρχικά μυστικά και μετέπειτα στις 25 Ιανουαρίου του 1533 επισήμως, με όλες τις φανφάρες και το glitter που τους αντιστοιχούσαν. Ο γάμος του με την Catherine κρίθηκε οριστικά άκυρος 4 μήνες αργότερα, στις 23 Μαΐου, και στις 28 νομιμοποιήθηκε η ένωση του με την Boleyn. Φυσικά όλο το τράβηγμα που περιέγραψα παραπάνω δεν έγινε μόνο για το μουνί της Αννούλας. Έγινε και για το θέμα διαδοχής και για την μεγαλομανία του Henry και για να γίνει ντου στα μοναστήρια και να υπάρξει εκμετάλλευση της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Το αστείο είναι πως παρά το τι μπιχλιμπίδι και κακό κατασχέθηκε από τα μοναστήρια, η οικονομία της Αγγλίας κατά την περίοδο βασιλείας του Henry πλησίαζε το “άστα να πάνε”. Πολλά έξοδα για την πάρτη και τα γούστα του, υψηλοί φόροι, υπήρξαν περιπτώσεις που το βασιλικό θησαυροφυλάκιο είχε μόνο σκόνη και έπρεπε να δανειστεί για να συνεχίσει τις μαλακίες του ή να κάνει κάναν πόλεμο — Ahoy ahoy! I see a resemblance here!
Πέρα από τα φάουλ του στα οικονομικά και την εκνευριστική εμπλοκή του με τον κλήρο, είχε να αντιμετωπίσει και την Anne που ήταν φεμινιστικό πρότυπο. Που αντί να κάτσει στα αυγά της να πλέξει κάνα κασκόλ, ήθελε να έχει ενεργή συμμετοχή στα πολιτικά παιχνίδια του άντρα της. Άσε που αφού γέννησε την Elizabeth (ναι, αυτήν), οι άλλες δύο της εγκυμοσύνες στέφθηκαν με ένα χρυσό fail (μια εγκυμοσύνη και ένα ανεμογκάστρι του be precise), πράγμα που ο δικός μας ο ψύχης θεώρησε προδοσία και άρχισε να σκέφτεται σοβαρά πως να βγάλει τη βγάλει από τη μέση.
Το πρόβλημα ήταν πως αν τη χώριζε θα έπρεπε να πάρει πίσω στην αυλή την Catherine, πράγμα που θα έβγαζε άκυρη όλη την ανακατωσούρα που προκάλεσε για να την ξαποστείλει.
Καταλύτης για αυτή την κατάσταση ήταν ο θάνατος της Catherine το 1536. Η Boleyn ήταν έγκυος για τέταρτη φορά και για να μην χαλάσει το κλισέ, απέβαλλε. Ο βασιλιάς παρανόησε ακόμα πιο πολύ και στην Αυλή άρχισε να κυκλοφορεί η βρώμα πως η Boleyn του έκανε μάγια για να τον παντρευτεί.
Μαζί με τη Boleyn, τη νύφη τη πλήρωσαν και άλλοι 5 αυλικοί, συμπεριλαμβανομένου και του αδερφού της, George Boleyn, που κατηγορήθηκαν πως είχαν σεξουαλικές σχέσεις με τη βασίλισσα. Παρόλο που η υπόθεση βρωμούσε χαλκευμένη κατηγορία από πάνω ως κάτω, οι 5 άντρες εκτελέστηκαν στις 17 Μαΐου του 1536. Δύο μέρες αργότερα εκτελέστηκε και η Boleyn, in French style παρακαλώ, όχι με λαιμητόμο, αλλά με σπαθί. Μια αναπαράσταση αυτού του τόσο όμορφου σκηνικού μπορείς να την δεις στο τελευταίο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν του The Tudors — δηλώνω ένοχη, το λάτρεψα αυτό το επεισόδιο!
Αφού ο Henry ξεφορτώθηκε τη “μάγισσα”, ήταν καιρός να παντρευτεί το νέο του love interest, την Jane Seymour, οπού ήδη είχε μπάσει στα βασιλικά διαμερίσματα. Μια μέρα μετά την εκτέλεση της Boleyn έγιναν τα αρραβωνιάσματα της Jane και του Henry.
Ένα χρόνο αργότερα, η Jane γέννησε επιτέλους αυτόν τον κατηραμένο τον διάδοχο που τόσο πατιρντί έγινε για πάρτη του. Ο πιτσιρίκος ονομάστηκε Edward. Για να βγει αυτό το πολυπόθητο πλάσμα από την κοιλιά της μάνας του έκανε τρελά ζοριλίκια, με αποτέλεσμα η αποδυναμωμένη Jane να πεθάνει λίγες μέρες αργότερα από μόλυνση — βρε λες να ήταν επιλόχειος πυρετός; Θρήνος και πόνος από τον Henry που έχασε την Jane, την οποία θεωρούσε τη μόνη του πραγματική σύζυγο, λόγω του ότι του γέννησε γιο.
Προφανώς εκείνα τα χρόνια αν ξαμολούσες μόνο κοριτσάκια στιγματιζόσουν και αν ήσουν άτυχη σαν την Boleyn σε ‘βγάζαν μάγισσα και σε εκτελούσαν. Όμορφες εποχές!
Αφού πέρασε τρία χρόνια συνεχίζοντας την καπήλευση και την καταστροφή της εκκλησιαστικής περιουσίας, αποφάσισε να ξαναπαντρευτεί για να είναι σίγουρος ότι θα κάνει και άλλα παιδιά και δεν θα έχει πρόβλημα στην διαδοχή — παρεμπιπτόντως, οι δύο του κόρες ανακηρύχθηκαν μπασταρδάκια και εκτός σειράς διαδοχής.
Πετάχτηκε τότε ο Cromwell και του πρότεινε την Anne of Cleves, ενώ μετέπειτα έβαλε τον Hans Holbein τον νεώτερο να την ζωγραφίσει. Βλέποντας τον πίνακα και ακούγοντας τις περιγραφές ο Henry θεώρησε πως τούτο το προξενιό ήταν “καλή φάση”. Έλα όμως που όταν η Anne πάτησε το πόδι της στην Αυλή ο Henry άρχισε να σκούζει “ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΦΕΡΑΤΕ;”. Όχι εντάξει, ο μπούλης κράτησε τους τύπους και απλά την φώναζε “Flanders Mare” (Φοράδα της Φλάνδρας σημαίνει) όταν δεν τον άκουγε ο πολύς ο κόσμος. Ευγενέστατος!
Θέλησε να ακυρώσει τον γάμο, πράγμα που έγινε γρήγορα και χωρίς καμιά αντίσταση από την Anne ή από οποιονδήποτε άλλο. Και οι δυο ισχυρίστηκαν ότι ο γάμος ήταν άσπιλος και το διέλυσαν όμορφα και ήσυχα, ενώ η Anne φεύγοντας πήρε μαζί της τον τίτλο “The King’s Sister“. Not bad. Όμως κάπου έπρεπε να ξεσπάσει τα anger issues του ο Henry και το θύμα του ήταν ο Cromwell, επειδή απέτυχε να του βρει νύφη της προκοπής. Πάρε δημόσια ατίμωση και αποκεφαλισμό κύριε Cromwell!
Την ημέρα που ο Henry ξεφορτώθηκε τον Cromwell, παντρεύτηκε την Catherine Howard, όπου ήταν πρώτη ξαδέρφη της Boleyn, κυρία επί των τιμών της Seymour και ο βασιλιάς ξερογλυφόταν για πάρτη της από την μέρα που πάτησε η Anne of Cleves στην Αυλή. Ήταν σχεδόν 30 χρόνια νεότερη από τον Henry, ενώ αυτός ήταν πολύ ευχαριστημένος με την αφεντιά της. Το πρόβλημα είναι πως η οικογένεια της ήταν τίγκα καθολική και έκανε ότι μπορούσε για να επηρρεάσει τον βασιλιά και να δει τον Καθολικισμό να κερδίζει και πάλι έδαφος στην Αγγλία. Η Catherine όμως τους τα χάλασε. Γιατί;
Ο Henry τότε κόντευε τα 50, ζύγιζε γύρω στα 140 κιλά και είχε μια ανοιχτή πληγή στο πόδι του, η οποία μύριζε άσχημα, έβγαζε πύον, έπρεπε να καθαρίζεται καθημερινά.. Η Catherine από την άλλη ήταν σαν τα κρύα τα νερά. Περίμενες να μείνει πιστή σε έναν τέτοιον άντρα; Άσχετα με το ότι την έλουζε με χρυσαφικά και ρούχα, αυτή ήθελε περιπέτεια και έναν εραστή νέο και όμορφο. Και εδώ σκάει μύτη ο Thomas Culpeper, που ήταν αυλικός του Henry και πληρούσε τις προϋποθέσεις του “νέου και όμορφου”. Τις σεξουαλικές τους συναντήσεις τις κανόνιζε η χήρα του George Boleyn, Lady Rochford.
To κακό ήταν πως αυτό το ειδύλλιο ήταν γνωστό κουτσομπολιό σε όλους τους υπηρέτες της Catherine, οι οποίοι συχνά της ζητούσαν χάρες για να μην την χαφιεδέψουν στον βασιλιά.
Το 1541 όμως τα καμώματα της τα έμαθε ο προτεστάντης John Lascelles (και έχουμε ξαναπεί τι αγάπη έχουν οι προτεστάντες και οι καθολικοί μεταξύ τους). Οπότε είπε ότι έμαθε στον Thomas Cranmer και αυτός ανέκρινε την Catherine.
Εδώ έπαιξε μπερδεματάκι όμως. Ο Lanscelles είπε στον Cranmer για το ότι η Catherine πριν παντρευτεί τον βασιλιά ήταν αρραβωνιασμένη με έναν τύπο ονόματι Francis Dereham, τον οποίο πλέον είχε στην δούλεψη της. Ο Cranmer έστειλε αρχικά επιστολή στον Henry, για το όλο ζήτημα και ο Henry αρνήθηκε να τον πιστέψει αν δεν του έφερνε αποδείξεις. Οπότε ο Cranmer ανέκρινε την Catherine και τον Dereham.
Η μεν Catherine είπε μόνο για την σχέση της με τον Dereham και ότι αυτός την βίασε, αλλά ο Dereham αποφάσισε να πάρει και τον Culpeper μαζί του στον τάφο, καρφώνοντας και αυτόν. Αφού έγινε πάλι της μουρλής στο παλάτι λόγω του σκανδάλου, αρχικά εκτελέστηκαν οι δύο επιβήτορες τον Δεκέμβριο του 1541 και μετέπειτα στις 13 Φεβρουαρίου η Catherine μαζί με την Lady Rochford. Case closed.
Ένα χρόνο αργότερα ο Henry παντρεύτηκε μια πλούσια χήρα την Catherine Parr. Η Parr, πέρα το ότι είχε διαφωνίες μαζί του πάνω σε θρησκευτικά ζητήματα, ήξερε πως να μην τον προκαλεί, για να κρατήσει το κεφάλι της πάνω στους ώμους της. Παράλληλα βοήθησε τις δύο κόρες του την Mary και την Elizabeth να αποκτήσουν την εύνοια του πατέρα τους και να μπουν ξανά σε σειρά διαδοχής.
Τέσσερα χρόνια αργότερα στις 28 Ιανουαρίου του 1547 ο Henry απεβίωσε. Οι τελευταίες του λέξεις ήταν “Monks! Monks! Monks!“. Άβυσσος το μυαλό του βασιλιά. Και κάπου εδώ τελειώνει η ιστορία αυτού του αμφιλεγόμενου τύπου, που αποφάσισε να καταχραστεί την δύναμη του και να φέρει τα πάνω κάτω, αλλάζοντας την ιστορία της χώρας του καθοριστικά.
Μπορεί όντως να ήταν καθίκη, διεφθαρμένος και ουμανιστής του κώλου (να τα χέσω τα άπταιστα λατινικά, γαλλικά και ισπανικά, αν έχεις καθαρίσει τόσο κόσμο), αλλά η όλη του περίπτωση έχει ενδιαφέρον και ιντρίγκαρε την φαντασία πολλών ανθρώπων! Henry για όλους!
Μη βιάζεστε να φύγετε. Δεν τελειώσαμε, σας έχω λίγες ακόμη πληροφορίες.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Henry όπως προαναφέρθηκε, είχε παραφρατέψει. Επίσης του είχαν μάλλον λασκάρει κάποια βιδώνια, με αποτέλεσμα να παρουσιάζει μια αρκετά παρανοϊκή συμπεριφορά.
Το σενάριο της σύφιλης θα δικαιολογούσε την τρέλα που κουβαλούσε, αλλά έχει παραγκωνιστεί εδώ και καιρό από τους διάφορους ερευνητές. Πιο σύγχρονες μελέτες μιλάνε για διαβήτη τύπου 2.
Επίσης μια έρευνα που δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 2011 δείχνει πως σύμφωνα με τα μοτίβα που είχαν οι εγκυμοσύνες των συζύγων του πρέπει να είχε Kell θετικό και σύνδρομο του McLeod. Άλλοι ερευνητές λένε πως μια πτώση που είχε φάει το 1536 από το άλογο του κατά την διάρκεια κονταρομαχίας, μέρος του εγκεφάλου του τραυματίστηκε και αυτό είχε σαν επακόλουθο νευροενδοκρινή αίτια της παχυσαρκίας του.
Αυτή η έρευνα αναφέρει πως η ανεπάρκεια αυξητικής ορμόνης ευθύνεται για την ξαφνική λήψη βάρους και την “ιδιαίτερη” συμπεριφορά του Henry.
: Έξι γυναίκες, μια μεταρρύθμιση και ιστορίες παράνοιας. Ακόμα βλέπεις μπροστά σου μαύρους κύκνους){kind=link}