Η Απλότητα είναι ένα είδος κώδικα που υπερβαίνει το χωρόχρονο ή, αν θέλετε, ένα κλειδί που ανοίγει δρόμους. Για αυτό και δίκαια θα πρέπει να θεωρείται η αρτιότερη σύνθεση.
«Απλότητα είναι ό,τι μπορείς να φανταστείς, κυρίως όμως μια εσωτερική αναλογία που ξεκλειδώνει δρόμους». Μια νότα μουσικής που διασχίζει τα fractals της καθημερινότητας, μια κουκκίδα μαύρου στο λευκό της σελίδας, ένα πουλί που πετάει και χάνεται στον ασυννέφιαστο ορίζοντα, το παιχνίδι με τις σκιές και το φως, όλα αυτά αποτελούν το προοίμιο μιας μεταφοράς που οδηγεί στην είσοδο ή στη δημιουργία ενός φανταστικού κόσμου. Μια αίσθηση ότι ο χρόνος σού ανήκει. «Για να περιμένω τη νύχτα ξάπλωσα / στη σκιά ενός δέντρου από παλμούς/ το δέντρο είναι γυναίκα και μες στο φύλλωμά του / ακούω τη θάλασσα να κυλάει κάτω από το βράδυ», λέει σ’ ένα ποίημά του ο Οκτάβιο Πας.
Η ευθεία γραμμή είναι απλότητα. Δεν υπάρχει στη φύση ευθεία γραμμή. Είναι, όμως, ένα μήνυμα που ξεκλειδώνει το χώρο, ένας κώδικας που χρησιμεύει για να ανοίγει δρόμους ή να χαράσσει μονοπάτια. Γι’ αυτό και την αξιοποίησαν οι αρχιτέκτονες κι οι πολεοδόμοι. Σαν το «Σουσάμι, άνοιξε».
«Η απλότητα είναι ένα παιχνίδι με το φως». Στο Βιβλίο του Μαξιλαριού, η Σέι Σόναγκον, κυρία επί των τιμών της αυτοκράτειρας Σαντάκο, καταγράφει πράγματα και δρώμενα της καθημερινότητας.
Η ευθεία γραμμή είναι απλότητα. Δεν υπάρχει στη φύση. Είναι, όμως, ένα μήνυμα που ξεκλειδώνει το χώρο, ένας κώδικας που χρησιμεύει για να ανοίγει δρόμους ή να χαράσσει μονοπάτια.
Αντικείμενα, στιγμές, περιστατικά που διακρίνονται από μια ποιητική τρυφερότητα. Σε μια ιστορία με τον τίτλο Μια Νύχτα τον Ένατο Μήνα διηγείται:
«Μια νύχτα, τον ένατο μήνα, κάποια κυρία την είχε επισκεφθεί ένας νέος που, αν και δεν ανήκε στην πιο υψηλή τάξη των ευγενών, ήταν γνωστός για τη γοητεία και την ευφυΐα του. Έφυγε πριν χαράξει, όταν το φεγγάρι κρεμόταν στον ουρανό, λούζοντας το τοπίο με το παράδοξο χλωμό του φως. Αποφασισμένος να κάνει την κυρία να θυμάται με τρυφερότητα τον αποχωρισμό τους, της ψιθύρισε ερωτόλογα και προσποιήθηκε ότι έφυγε. Αμέσως, όμως, γύρισε και κρύφτηκε πίσω από το φράκτη του κήπου, έχοντας σκοπό να κάνει την κυρία να καταλάβει ότι ήταν ακόμα εκεί. Ακριβώς τότε αυτή κοίταξε προς το μέρος του κι απήγγειλε αυτούς τους στίχους: “Ο Αγαπημένος, όπως το φεγγάρι, πλανιέται στον ουρανό καθώς ξημερώνει”. Όπως είπε ο άντρας στους φίλους του αργότερα, το φεγγαρόφωτο φαινόταν να λάμπει σαν ένα τεράστιο χάρτινο φαναράκι μόλις λίγους πόντους από κει όπου στεκόταν η γυναίκα, κι αυτός ήταν τόσο μαγεμένος από το θέαμα που έφυγε δίχως να πει λέξη».
Παρόλο που η σκηνή διαδραματίζεται στους κήπους του ανακτόρου του Κιότο γύρω στο 1000 μ.Χ., θα μπορούσε η αρμονία που εκπέμπει το φεγγαρόφως, η μαγεία που προκαλεί η αίσθηση της αναλογίας, η τρυφερότητα των συναισθημάτων να χαρακτηρίζει οποιαδήποτε εποχή.
Η έννοια της απλότητας, οπουδήποτε και να αναγνωριστεί, όπως στις μίνιμαλ κατασκευές, στην ποιητική γραφή ή στη μουσική σύνθεση, φέρνει στο επίκεντρο τα ανθρώπινα συναισθήματα, τη θεϊκή ομορφιά που έχουμε μέσα μας, τη μαγεία που έχουμε εσωτερικά βιώσει, τη φαντασία που καλπάζει ξεδιπλώνοντας εικόνες, γι’ αυτό και δίκαια θα πρέπει να θεωρείται η αρτιότερη σύνθεση.
