Η Ελλάδα είναι το μοναδικό κράτος στον κόσμο που για να προστατεύσει τα εδάφη και την κυριαρχία της πρέπει να πάρει άδεια από άλλους, ένα πραγματικά ανεξήγητο φαινόμενο, και στην προκειμένη περίπτωση εννοώ τα όσα συμβαίνουν, τη δεδομένη χρονική στιγμή, με το ερευνητικό πλοίο Oruc Reis νότια του Καστελλόριζου και ανατολικά της Κρήτης.
Φυσικά εδώ γεννάται ένα φλέγον ερώτημα που απαιτεί μία σοβαρή και υπεύθυνη απάντηση, δηλαδή πως δύναται να διώξουμε το συγκεκριμένο πλοίο από την θαλάσσια περιοχή που ανήκει στην Ελλάδα, είτε με το καλό, είτε με το κακό;
Προφανώς, όπως αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων, με το καλό δεν καταλαβαίνει από λόγια η Τουρκία, ίσως γιατί ξέρει μέχρι που φτάνει η δύναμη της, σε συνδυασμό με την αδυναμία αναποφασιστικότητας της Ελλάδος. Και κατά δεύτερο λόγο, διότι είναι έτοιμη να φτάσει μέχρι τα έσχατα τούτη την υπόθεση, προκειμένου ο Ερντογάν να ικανοποιήσει το εσωτερικό του ακροατήριο που είναι διψασμένο για αίμα.
Αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ, και νομίζω πως έχει τα εχέγγυα να αποτρέψει την Τουρκία, από το να συνεχίζει να φέρεται σαν το κακομαθημένο παιδί στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο είναι η ελληνική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία να ξεκινήσει τις μπλόφες.
Ακροσφαλής Διπλωματία
Ας γίνω πιο σαφής, για να καταλάβετε πως δουλεύει το πράγμα στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα. Η λέξη κλειδί ονομάζεται «Ακροσφαλής Διπλωματία», και επί της ουσίας είναι το παιχνίδι του τρελού, που σημαίνει ότι απειλώ τον αντίπαλο μου ότι θα προβώ στην χειρότερη πράξη, μπλοφάροντας, αλλά πείθοντας τον παράλληλα ότι είμαι έτοιμος να σε πλήξω με καταστροφικές συνέπειες, φτάνοντας στα άκρα, ούτως ώστε να κάνει πίσω και να τελειώσει εδώ η υπόθεση. Ένα λάμπρο παράδειγμα είναι όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής απείλησαν την Σοβιετική Ένωση με πυρηνικό πόλεμο, κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου για να σταματήσει να επεκτείνεται, όπως με τις στρατιωτικές βάσεις που είχε στήσει στην Κούβα για να πλήξει κατευθείαν το εχθρικό έδαφος.
Εν ολίγοις, η Αμερική πέτυχε το σκοπό της, και πλέον η Ακροσφαλής Διπλωματία θεωρείται ένα από τα γερά χαρτιά στο διπλωματικό γίγνεσθαι και μάλιστα διδάσκεται σε κορυφαία πανεπιστήμια των ΗΠΑ ως ένα από τα σπουδαιότερα επιτεύγματα στο διπλωματικό παιχνίδι.
Βέβαια, αρκετοί από τους αναγνώστες που διαβάζουν το παρόν άρθρο, θα αναρωτηθείτε πως μπορεί η Ελλάδα να εφαρμόσει αυτήν την τακτική σε έναν αντίπαλο, όπως είναι η Τουρκία, που δείχνει ότι δεν φοβάται αντικειμενικά τίποτα; Επιτρέψτε μου να μην εξηγήσω περαιτέρω αυτό το κόλπο, γιατί αυτό το άρθρο διαβάζεται την ίδια στιγμή και από την τούρκικη πλευρά και θα είναι σαν να παίζουμε πόκερ με ανοιχτά χαρτιά.
Η Μυστική Υπηρεσία Πληροφοριών της Τουρκίας προβαίνει κάθε πρωί σε αποδελτίωση του ελληνικού τύπου για να μαθαίνει τα δρώμενα στη χώρα μας, και τούτη την ιδιομορφία, σας στην επιβεβαιώνει ένα άτομο που ασχολείται ενεργά αρκετά χρόνια με την τεχνολογία (εργαζόμενος στο Texnologia.Net), έχοντας 5 δράμια παραπάνω γνώση από τον μέσο πολίτη.
Πάντως, για να μην σας αφήσω με την πικρία στο στόμα θα σας παραθέσω το εξής σκεπτικό: Το παν είναι να πείθεις τον αντίπαλο. Και οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις έχουν το απαιτούμενο ανάστημα για να πείσουν με τις ικανότητες τους και τον πιο δύσπιστο εχθρό για την καταστροφή που θα τον βρει στα καλά των καθουμένων, δίνοντας του να αντιληφθεί πως μάλλον δεν υπολογίζει σωστά τις παραμέτρους, οπότε θα πρέπει να κάνει πίσω για ίδιον όφελος.
Η αναποφασιστικότητα της Ελλάδος
«Όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος», είναι μία φράση που την πιστεύω ακράδαντα αναφορικά με τις ελληνικές κυβερνήσεις, ανεξαρτήτου πολιτικού κόμματος (άσχετα αν διαφωνώ με δαύτους, διότι απεχθάνομαι την κομματικοποίηση). Επισημαίνω αυτό το στοιχείο γιατί πιθανόν οι κυβερνώντες να βλέπουν κάτι παραπάνω που δεν το βλέπει ο απλός πολίτης, που απορεί γιατί δειλιάζει η χώρα μας σε τέτοιες ακραίες προκλήσεις, που κανονικά θα έπρεπε να χτυπήσει απευθείας στο ψητό, όπως κάνει για παράδειγμα το Ισραήλ σε ανάλογες περιπτώσεις, δηλαδή πρώτα χτυπάει και μετά συζητάει με τον εχθρό.
Ωστόσο, για να είμαι ακριβοδίκαιος, η αναποφασιστικότητα σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές προμηνύει κακούς μπελάδες, πόσο μάλλον όταν το αντίπαλο δέος το εκμεταλλεύεται και επιτίθεται, ακόμα πιο ισχυρά, με απώτερο στόχο να τρομάξει η Ελλάδα και τελικά να το βάλει στα πόδια.
Ήρθε η ώρα αναλογιστούμε πως: «Το να επικαλούμαστε συνεχώς το διεθνές δίκαιο και ότι οι συνεταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα μαλώσουν τους μεμέτηδες που δεν μας φέρονται σωστά», δεν έχει τα εχέγγυα για να αποτρέψει την Τουρκία. Άλλωστε οι γείτονες είναι πανέξυπνοι και καταλαβαίνουν πως η χώρα μας βασίζεται σε ξένες δυνάμεις για να υπερασπιστεί τα κεκτημένα της, κάτι που μεταφράζεται σε δειλία, δίνοντας τους έτσι το ψυχολογικό και ηθικό πλεονέκτημα.
Φυσικά, εδώ μιλούν και οι αριθμοί. Συγκεκριμένα η Τουρκία έχει περισσότερο στρατιωτικό εξοπλισμό, σχεδόν σε όλους τους τομείς σε αντίθεση με εμάς, όπως τυπικά και πολλαπλάσιο πληθυσμό, που σημαίνει ότι στα χαρτιά υστερούμε. Αλλά αν σκεφτούμε τις ελληνικές νίκες απέναντι στον οθωμανικό ζυγό, θα αντιληφθούμε και πως τότε υστερούσαμε, αλλά κερδίσαμε γιατί είχαμε ψυχή.
Τότε οι εθνικοί μας ήρωες, όπως και οι απλοί στρατιώτες, δεν ρωτούσαν πόσοι είναι οι αντίπαλοι, αλλά που ακριβώς βρίσκονται για να πάνε να τους πολεμήσουν. Και ξέρετε γιατί; Είχαν αυτοπεποίθηση, σθένος, και πάνω από όλα δίψα για ελευθερία, λέγοντας την περίφημη φράση «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωής, παρά 40 χρόνια σκλαβιάς και φυλακής». Κάτι παραπάνω ήξεραν εκείνοι οι αμόρφωτοι πατριώτες, από εμάς τους υποτιθέμενους μορφωμένους, νεοφιλελεύθερους εκσυγχρονισμένους και πολιτισμένους ανθρώπους.
Δεν υπάρχει ελληνοτουρκική φιλία
Κλείνοντας, θεωρώ υποχρέωση μου να αναφέρω τις σκέψεις μου, για τις σχέσεις ελλάδας-τουρκίας. Αυτές οι δύο χώρες δεν ήταν ποτέ πραγματικά φίλοι, άσχετα εάν συνυπήρχαν οι δύο λαοί στη Μικρά Ασία και τον Πόντο για αρκετούς αιώνες. Οι σφαγές των Ελλήνων ήταν συνεχής και αδιάλειπτες, κατά τους αιώνες, και για ζήσουν αρμονικά μεταξύ τους έπρεπε διαρκώς η φυλή μας να κάνει πίσω σε πολλά σοβαρά θέματα, ακόμα και σε εκείνα τα απλά, της καθημερινότητας.
Μην ξεχνάτε πως η γενοκτονία των Ελλήνων έγινε από τον τουρκικό λαό που υπηρετούσε ως στρατιώτες κάτω από τις εντολές των Οθωμανών Σουλτάνων και του Κεμάλ Ατατούρκ για να προβούν στην άτυπη και περίφημη εθνοκάθαρση του έθνους τους.
Η γιαγιά μου που ήρθε ως πρόσφυγας από την Κωνσταντινούπολη το 1922, όταν ήταν 5 χρόνων, μου εξομολογήθηκε ότι όταν τους έδιωχναν από τα σπίτια τους για να τους στείλουν στην Ελλάδα, στη διαδρομή τους επιτίθονταν τούρκικες άτακτες ομάδες, που τους λήστευαν, τους χτυπούσαν και τους σκότωναν σαν να μην είχε καθόλου αξία η ανθρώπινη ζωή.
Και μάλιστα, εκατό χρόνια αργότερα, εννοώ τώρα, οι πολιτικοί τους, όπως και ο λαός τους, μας υπενθυμίζουν ότι θα πάθουμε τα ίδια, αν συνεχίσουμε να τους ενοχλούμε. Με λίγα λόγια είναι αδίστακτοι, και δεν θα επιδείξουν καθόλου έλεος στους γκιαούρηδες αν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Να τους χαίρεστε αυτούς τους γείτονες, και όσοι από εσάς είστε ειρηνιστές να σας υπενθυμίσω τα λόγια των αρχαίων ημών προγόνων μας, που έλεγαν «ότι για να επιβάλλεις την ειρήνη πρέπει πρώτα να έχεις την απαιτούμενη στρατιωτική δύναμη»
