Τι πλανήτης και τούτος! Τυπικά η κοινή λογική είναι ένα παράξενο ανθρώπινο κατασκεύασμα, και μάλιστα αποδεικνύεται πολλάκις μέσα στο πέρασμα του χρόνου πως δεν είναι καθόλου “κοινή”, ιδίως για αυτούς που δεν την μοιράζονται με όσους την επικαλούνται, αφού δεν τους φαντάζει καθόλου “λογική“.
Εξίσου “ανύπαρκτα εκ φύσεως” ίσως είναι και εκείνα τα άλλα, τα “αυτονόητα” που νοούνται ως τέτοια στην καλύτερη των περιπτώσεων, εν τούτοις το χειρότερο από όλα είναι πως πρακτικά είναι προσδιορισμένα και προσυμφωνημένα μεταξύ των ομοϊδεατών.
Οι άνθρωποι αυτού του πλανήτη, είθισται να πράττουν ότι τους υπαγορεύουν οι πολιτικάντηδες για να ανήκουν στην μάζα, ιδίως αν τους το λένε για πολύ καιρό, και μέσω εξ ορισμού επινοημένων “αξιωμάτων” που ονομάζουν “εξουσία” ή “αυθεντία” — έχουν συνάμα, λέει, και την λέξη “ελευθερία” στο λεξιλόγιό τους, και παρά την προηγούμενη “παραδοχή” ονειρεύονται ξυπνήματα, επαναστάσεις και αλλαγές από… προβλήματα που οι ίδιοι δημιουργούν στον εαυτό τους.
Και τι προβλήματα — από προσωπικά μέχρι πλανητικά! Από εκείνα που λύνονται με αξιοσημείωτη ευκολία κάθε μεσημέρι και κάθε βράδυ -ουδέποτε απόγευμα!- στους κατά τόπους κρασοκαφεδοτεκέδες από πολιτικούς, φιλοσόφους και κοινωνικούς αναμορφωτές “της πίσω θέσης” που “αν είχαν το τιμόνι της εξουσίας στα χέρια τους θα έκαναν σπουδαία πράγματα με το φτωχό τους μυαλουδάι, αφήνοντας σαφέστατες αιχμές κατά της αυθεντικότητας της κουλοχεροσύνης του τωρινού τιμονιέρη.
Πράγματα για τα οποία η αφελής απορία ενός “εν ανάπτυξει” νευρωνικού δικτύου ηλικίας μάξιμουμ Τρίτης Δημοτικού μπορεί να είναι ερωτεύσιμη και πολύ πιο ταιριαστή από οποιαδήποτε “ενήλικη ανάλυση” επί αυτού που προσπαθεί να εκλογικεύσει τα ανεκλογίκευτα. Πράγματα τα οποία θα ακούσεις και στο “Διεθνές Μαγαζί” του Χατζή, εκείνους τους τρόπους που έχουμε για να υποδαυλίζουμε την ευημερία του είδους μας για χάρη βραχυπρόθεσμων κερδών (που στο τέλος φύρα βγαίνουν τα δήθεν κέρδη), τρόπους οι οποίοι για να σε πιάσουν τα γέλια με δαύτους -όπως πραγματικά τους αξίζει δηλαδή να τους αντιμετωπίζουν- θέλει να γλιστρήσεις και να χτυπήσεις το κεφάλι σου κάπου, μπας και φύγει το conditioner από το μαλλί και το conditioning από το μυαλό. Ή να σε έχει χτυπήσει κάτι “παράξενο” στους υποδοχείς του εγκεφάλου σου…
Σε ένα άλλο σύμπαν, σε τούτο τον πλανήτη, τραβάς το υπερμεγέθες λιλάκι σου μέχρι να φτάσει τον πάτο σου, μιμούμενος “αναπηρικό αμαξίδιο” και καρπώνεις την σχετική θέση πάρκινγκ. Καθησυχάζεσαι όταν οι στάλες υγρού στο πρόσωπο ενός ανήλικου αγοριού αποδεικνύονται δηλητήριο αντί για… παιδοφιλία. Βρίσκεσαι να σνιφάρεις πιτυρίδα που έπεσε από ένα “δανεικό” περουκίνι. Μπορείς επίσης να “αφοπλίσεις” μια κατάσταση “απειλώ τους ομήρους μου” σκοτώνοντας τον όμηρο ή πολύ απλά να πνιγείς από το αίμα μετά από εκείνο το τρομερό ατύχημα με τους δυο πιγκουίνους και το τιρμπουσόν — αλλά!
Αλλά όλα τα παραπάνω συμβαίνουν πάντα με αυθεντική χαρά και χωρίς καθόλου άγχος, “πάρε το όπως σου έρχεται, αγάπη!“, πρωτίστως από την πλευρά του παθόντα και με χορωδιακή συμμετοχή των παρευρισκόμενων. Χωρίς έγνοιες και νόθες ανησυχίες “αν σου λείπουν μέλη” ή “αν για ακόμα μια φορά τα σκάτωσες“. Ναι, τούτο το σύμπαν έχει πραγματική πλάκα και είναι πιθανόν να σοκάρει τα ευαισθητούλια της παρέας , που θα το βρουν “λάθος” σε τόσα πολλά διασκεδαστικά επίπεδα — θα το πουν “διεστραμμένο“, πιθανότατα θεωρώντας τον προηγούμενο πλανήτη “νορμάλ” ή “έτσι έχει, τι να κάνουμε” ή “ναι, είναι κωλότρυπα, αλλά το χρέος μου το κάνω, τον κριτικάρω στο wall μου, backseat style!“. Μπρε φταίει μάλλον που ζουν τα μεμέτια στον πλανήτη μας στερουμένα εκείνης της παρανοϊκά χιουμοριστικής οπτικής του να μπορείς να γελάς με τα σκατά που έφτιαξες και μέσα στα οποία πλέεις με σοβαρό ύφος!
Ο υπέροχα “διεστραμμένος” νους πίσω από όλο αυτό το σύμπαν είναι ο Joan Cornellà, που μας χαιρετάει θουθούκικα από την Ισπανία, συγκεκριμένα από την Βαρκελώνη. Ζωγραφίζει με πολύ όμορφα χρωματάκια τους καθωσπρέπει κατοίκους του σύμπαντός του, και τους χαρίζει χαμόγελα: όχι διότι χαίρονται να πονάνε ή να γλιστράνε στα σκατά τους, αλλά διότι είναι ταγμένοι στο να αντιμετωπίζουν ό,τι τους έρθει με το χαμόγελο! Και για ποιο λόγο όλα αυτά; Γλίστρησε και χτύπησε κάπου; Όχι, όπως ο ίδιος διακωμωδεί τον εαυτό του σε μια συνέντευξη, έφταιγε πιθανότατα το γεγονός πως τον βίασε η γιαγιά του με μια ομπρέλα όταν ήταν έξι χρονώνε. Σήμερα, στην εβδομάδα “Ελέυθερα Πιασίματα“, έχεις την ευκαιρία -αν σε ενόχλησαν αυτά που είδες ως τώρα- να επισκεφτείς τις παρακάτω σελίδες και να γνωρίσεις τον Joan από πολύ κοντά!
