Με αφορμή ένα κείμενο της εφημερίδας The Guardian, κεντρική ιδέα του οποίου αποτέλεσε η διαπίστωση περί της ανούσιας πολιτικής στιγμής όταν επιλέγεις στρατηγικά να παραβλέψεις το επιχείρημα του πολιτικού αντιπάλου και χλευάζεις επί της ουσίας τη δυνατότητά του, πράγματι, να έχει ένα πολιτικό επιχείρημα, μπορεί να αναρωτηθεί κανείς εύλογα πόσες φορές η πολιτική στρατηγική έχει καταλήξει σε συντριπτική ήττα, όταν το επιχείρημα του αντιπάλου δε λαμβάνεται υπ’όψιν.
Έρχονται πολιτικά οι στιγμές, στις οποίες μια πολιτική εξέλιξη δεν είναι γραμμική, αντίθετα προκαλούνται εντάσεις, λόγω εξωγενών σοκ, ενός πολέμου, μιας οικονομικής κρίσης, γενικευμένης φτώχιας και ανεργίας, με συνέπειες, αδύνατο να προβλεφθούν. Αυτές οι στιγμές συνιστούν το περιβάλλον, το οποίο θα προσκαλέσει την έκφραση όλων των επιχειρημάτων στην κοινωνία.
Θα υπάρξει το επιχείρημα της συντήρησης του status quo, θα υπάρξει και το επιχείρημα της πολιτικής ανατροπής (αντισυστημική ψήφος ή ακραία ακτιβιστική συμπεριφορά). Ας προσέξουμε, όμως, ότι η ιστορία βρίθει μεν επαναστάσεων που οδήγησαν στην αυτονομία, στη δημοκρατία και στην ειρήνη, βρίθει όμως και επαναστάσεων που οδήγησαν στην ανατροπή της δημοκρατίας και στην υποδούλωση. Αυτό δημιουργεί πολλές φορές μια στρεβλή αποτύπωση της αναγκαίας επαναστατικότητας.
Μπορεί να βρεθούν απέναντι, από τη μια πλευρά το αίτημα της συντήρησης ενός αποτελέσματος μιας επανάστασης, που οδήγησε στη δημοκρατία και στην ειρήνη και από την άλλη η ανατροπή του υγιούς αυτού αποτελέσματος. Επιπλέον σε περισσότερο μεσοβέζικες συνθήκες περιόδου ειρήνης, μπορούν να βρεθούν απέναντι η συντήρηση που μόλις περιγράψαμε και η κριτική σε βάρος της εξέλιξης αυτού του υγιούς αποτελέσματος μιας επανάστασης πριν κάποια χρόνια.
Σε κάθε περίπτωση, κάθε ομάδα έχει επιχειρήματα. Η έγκαιρη και εύστοχη ανάγνωση των επιχειρημάτων αυτών πολλές φορές θα παγώσει την ένταση και θα προωθήσει την πολιτική συναίνεση. Σε περιόδους ειρήνης, πολλές φορές αυτή είναι η συνθήκη: η επίγνωση, ο συγκερασμός και η συναίνεση. Πρόκειται για την κυριολεκτική θωράκιση της συνοχής, στην οποία θεσμοί στοχεύουν.
Το στρατηγικό λάθος επέρχεται όταν η πολιτική στρατηγική επιβάλλει την περιθωριοποίηση της άλλης πλευράς, ακόμη και εάν αυτή εκφέρει επιχειρήματα, αγωνιά για το μέλλον, σκέπτεται περισσότερο κριτικά- καθώς την στιγμή της κρίσης βρέθηκε αδύναμη- και κατατρύχεται ακόμη και από την περιέργεια της εναλλακτικής. Αυτή, είναι η ουσία, την οποία το κείμενο του Guardian αναδεικνύει: Τι γίνεται όταν δεν ακούμε το αντίπαλο επιχείρημα, όταν απονομιμοποιείται χάριν μιας αδέκαστης δογματικής επικράτησης μιας άλλης σκέψης;
Μια ενδεχόμενη, τελική εικόνα, η οποία θα περιγράφει την επιλογή της πολιτικής ελίτ να συνομιλεί και μονομερώς να αναφέρεται σε ψηφοφόρους, οι οποίοι αποκλειστικά συντάσσονται με την πολιτική της στάση, δυστυχώς δείχνει είτε μια ελιτίστική φόρμουλα πολιτικής συμπεριφοράς της ελίτ, ικανή να οδήγησει σε μια εικόνα ανυπόφορης αυταρέσκειας των επιχειρημάτων της, είτε στη δραματική έλλειψη μιας πολιτικής μεγαθυμίας, η οποία θα της επέτρεπε να αντιληφθεί την αιτία της οργής και να εργαστεί προς την κοινωνική συνοχή.
