Τα περισσότερα κοριτσάκια στις μικρές ηλικίες θέλουν να γίνουν πριγκίπισσες. Με κάποιο μαγικό τρόπο να μεταφερθούν σε ένα παλάτι με κήπους, υπηρέτες, πολλά φορέματα με φρου φρου, μετάξια και δαντέλες, διαδήματα, κοσμήματα και άλλα τέτοια όμορφα υλιστικά. Βέβαια πιστεύω ότι τότε, μέσα στα αθώα κεφάλια τους, πιο εντυπωσιακό θα φάνταζε ο ενδυματολογικός κώδικας της πριγκιπέσσας, παρά όλα τα υπόλοιπα “βασιλικά στοιχεία”.
Στο κάτω κάτω, όλα τα ανήλικα μικρά κορίτσια έχουν τους αξιολάτρευτους γονείς να τους υπηρετούν, ακόμη κι αν δεν το θέλουν. Φερειπείν θα σας αναφέρω μία κουβέντα που λέγεται συχνά πυκνά από αυτούς τους μπόμπιρες (“Θέλω να μου πάρεις τον μονόκερο στο Μικρό μου Πόνυ τώρα! Αλλιώς θα συνεχίσω να κλωτσάω το παρπρίζ του αμαξιού σου!”).
Βέβαια όλοι ετούτη η παρατραβηγμένη κατάσταση δεν είναι αποκλειστικό φταίξιμο των μικρών κοριτσιών. Με τόσο Disney και με τόσες “πριγκιπικές” ανοησίες που ταΐζουν σε αυτά τα αθώα πλασματάκια, είναι λογικό είναι να μείνουν μπόλικα πριγκιπικά απωθημένα. Φυσικά μεγαλώνοντας έμαθαν πως δεν θα γίνουν πριγκίπισσες. Άλλες αποφάσισαν να γίνουν νοσοκόμες, δασκάλες, δημόσιοι υπάλληλοι, οικονομολόγοι, στριπτιτζούδες και οτιδήποτε άλλο πέρα από πριγκίπισσα.
Όμως υπήρξαν και μερικές, ολίγον τι σκαλωμένες, που δεν θα εγκατέλειπαν το όνειρο της πριγκιπικής ζωής, για κανέναν λόγο. Ακόμη και αν χρειαζόταν να πούνε ψέματα, να γίνουν περίγελος ή να τις κλείσουν σε ίδρυμα. Και εδώ αρχίζουν τα γλέντια!
Την ιστορία της μικρής Romanov την ξέρετε πάνω κάτω, και δεν εννοώ από την ταινία της Warner καλή κοπέλα που είσαι λιγάκι φαντασιόπληκτη!
Όλα φάνταζαν όμορφα και ανθηρά που λες για την μικρή Anastasia. O.K. ο αδερφός της δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του, αλλά ο Θεός τους έστειλε εκείνον τον καλό και ολίγον τι βρωμερό παππούλη, τον Ρασπούτιν, για να γιατρέψει τον άμπαλο Alexei. Μετά όμως ήρθαν οι “κακοί Μπολσεβίκοι”. Αιχμαλώτισαν την τσαρική οικογένεια και μετά από ένα χρόνο αποφάσισαν να την εκτελέσουν. Και δεν άφησαν ρουθούνι.
Και μετά άρχισαν διάφοροι και διάφορες να ισχυρίζονται πως είναι τα χαμένα παιδιά της τσαρικής οικογένειας. Οι πιο πιασάρικοι ρόλοι ήταν αυτοί του Alexei και της Anastasia. Και το κακό με την Anastasia συνεχίστηκε και στη πιο πρόσφατη ιστορία αφού, το 1991, όταν βρέθηκαν και αναγνωρίστηκαν οι σκελετοί της τσαρικής οικογένειας, το κορμάκι της μίας κόρης καθώς και το κορμάκι του Alexei έλειπαν. Δωσ’ του πάλι οι φήμες περί ζωντανής Anastasia!
Τελικά το 2007 βρέθηκαν δυο μισοκαμένοι σκελετοί κοντά στο Yekaterinburg, οι οποίοι ταίριαζαν ηλικιακά με τις δυο χαμένες σωρούς και το σωτήριο έτος 2008 έγινε σύγκριση του DNA αυτών των δύο με τους υπόλοιπους σκελετούς που είχαν ξεθάψει το 1991 και -ω ναι!- It’s Alexei and Anastasia (ή έστω κάποια από τις υπόλοιπες τρεις αδερφές της)! Οπότε μετά από 90 χρόνια έκλεισε μια και καλή αυτό το φιάσκο, λύθηκε το μυστήριο και ησυχάσαμε.
Όμως πριν γίνει αυτό, καμιά δεκαριά νοματαίες προσπάθησαν να περαστούν για πριγκίπισσες. Εμείς θα δούμε 2 περιπτώσεις που τράβηξαν αρκετά το “κοινό ενδιαφέρον” συν μία που κάνει το μυθομανόμετρο να χτυπήσει πορφυρό περιοδί. Ετοιμάσου για ιστορίες με άσυλα, ψυχασθένειες, φρικαρισμένους τσαρικούς συγγενείς, faux πριγκιπικές αυτοβιογραφίες και πολλή, μα πολλή παραμύθα.
Έχουμε και λέμε:
Anna Anderson
Η πιο γνωστή από όλες όσες προσπάθησαν να γίνουν Αναστασίες στην θέση της Anastasia. Η σκούφια της κρατούσε από την Πολωνία (Δυτική Πρωσία εκείνον τον καιρό).
Ξεκινάμε με καταστάσεις παράνοιας λοιπόν. Το 1920 κάπου στο Βερολίνο, μια κοπελιά προσπαθεί να αυτοκτονήσει πηδώντας στο Landwehr Canal. Ένας μπάτσος την σώζει και τη πάει στο νοσοκομείο και η κοπελιά αρνείται να δώσει τα στοιχεία της. Μετέπειτα τη κλείνουν σε ένα ψυχιατρείο στο Wittenau και αρχίζουν να την αποκαλούν “Fraulein Unbekannt” (Δεσποινίς Άγνωστη) αφού έτσι τη δηλώσαν τα παλικαράκια από το νοσοκομείο. Εκεί έμεινε για 2 χρόνια. Μέσα στο ψυχιατρείο ξεκίνησε το γλέντι.
Μία ψύχισσα από εκεί μέσα άρχισε να βγάζει την βρώμα πως η κοπέλα αυτή ήταν η πριγκίπισσα Τατιάνα και μετά από αυτό άρχισαν να συρρέουν στο ψυχιατρείο συγγενείς και γνωστοί τις τσαρικής οικογένειας για να δούνε αν όντως η τρελή είχε δίκιο. Άλλοι είπαν πως ήταν false alarm, άλλοι είπαν ότι δεν είναι η Τατιάνα, αλλά θυμίζει την Anastasia.
Μεγάλος υποστηρικτής αυτής της εκδοχής ήταν και ο Tolstoy. Με τη βοήθεια αυτού και κάποιων άλλων τσαρικών συγγενών βγήκε από το ψυχιατρείο, υιοθέτησε το όνομα Anna Tschaikovsky. Εκείνο τον καιρό, αλλά και στην συνέχεια του βίου της, ζούσε από τη φιλανθρωπία των υποστηρικτών της.
Μέσα σε εκείνη την χρονική περίοδο, έγινε προσπάθεια να συναντηθεί με την αδερφή της τσαρίνας, πριγκίπισσα Ειρήνη και τη πριγκίπισσα Σεσίλια της Πρωσίας. Η θεία Ειρήνη δεν αναγνώρισε στο πρόσωπο της την Anastasia και η ίδια η Tschaikovsky αρνήθηκε να συναντηθεί με την Σεσίλια.
Το 1925 παρουσίασε φυματιώδη μόλυνση στο χέρι της, οπότε περνάει μια φάση με τρέξιμο σε νοσοκομεία, φλερτ με τον Χάρο και άρνηση της ταυτότητάς της από το τσαρικό σόι στη Γερμανία. Και μετά έσκασε μύτη ένας μεγαλοθειός της πριγκίπισσας, ο πρίγκιπας Valdemar της Δανίας και προσφέρθηκε να βοηθήσει οικονομικά την Anna, αλλά η καλή μας ψύχισσα κατάφερε να φαγωθεί με τον πρέσβη και αντιπρόσωπο του πρίγκιπα, Herluf Zahle, και κατέληξε σε ένα σανατόριο στο Oberstdorf.
Το 1927 ο “θείος” Valdemar της έκοψε μια και καλή την χρηματοδότηση. Παράλληλα ο αδερφός της τσαρίνας Ernst Louis προσέλαβε ιδιωτικό ερευνητή για εξακριβώσει τι παίζει με την πάρτη αυτής της ψύχισσας. Ο ερευνητής, ανακάλυψε πως η υποτιθέμενη πριγκίπισσα ήταν μια Πολωνή εργάτρια με το όνομα Franziska Schanzkowska η οποία είδε τον αρραβωνιαστικό της να πεθαίνει μπροστά στα μάτια της στον Ά Παγκόσμιο και μετέπειτα τραυματίστηκε από χειροβομβίδα στο κεφάλι, περιστατικά που της άφησαν κουσούρια και τρελόχαρτο.
Το αστείο στοιχείo της υπόθεσης ήταν ότι την έφεραν σε επαφή με την οικογένεια της. Αυτή το έπαιξε τρελή, οι συγγενείς της επίσης, αλλά μετά από χρόνια αποκάλυψαν πως ήταν όντως η χαμένη Franziska, απλά προτίμησαν να την αφήσουν στη καινούρια της (παρανοϊκή) ζωή.
Ένα χρόνο αργότερα η παλαβιάρα μας wannabe πριγκίπισσα, έφυγε για Αμερική. Εκεί έγινε της δολοπλοκίας και του ξεκατινιάσματος το κάγκελο. Βρώμες για τσαρικές περιουσίες ανά τον κόσμο που διεκδικούσε η δικιά μας, αποκήρυξη της (ξανά!) από το τσαρικό σόι κατά την κηδεία της μητέρας του Τσάρου, δημόσια γράμματα υποστηρικτών της που έκραζαν το σόι για αυτή την κίνηση του. Όμορφος χαμός! Η δικιά μας, παράλληλα υιοθέτησε το όνομα Anna Anderson, με το οποίο έμεινε γνωστή στα κοιτάπια της ιστορίας, αρχικά για να “μην τη παρενοχλούν τα σκυλιά του τύπου”.
Για αρκετό καιρό η ψευτο-πριγκίπισσα έκανε την υψηλή κοινωνία της Νέας Υόρκης να παραληρεί από χαρά. Μετά άρχισε όμως να γίνεται πιο πειραγμένη απ’ όσο ήδη ήταν και να το εκδηλώνει με αρκετά τρομακτικούς ή σουρεάλ τρόπους. Ας πούμε με τις πατροπαράδοτες εκρήξεις θυμού, όπου έπαιρνε και έστελνε στον διάολο τους πάντες στο πέρασμα της. Ή σκοτώνοντας το παπαγαλάκι της (κοπελιά δεν περνάς και από εδώ να κανονίσεις και τα δικά μου;) ή τρέχοντας γυμνή στην ταράτσα του σπιτιού της. Υπέροχο παιδί η Anna, παραδέξου το, θα ήθελες να κάνατε παρέα, να ανταλλάζετε αυτοκολλητάκια και ηρεμιστικά.
Τελικά την κλείσαν πάλι σε ίδρυμα και μετά ένας υποστηρικτής της της έκλεισε σουίτα σε σανατόριο στην Γερμανία. Σε εκείνη την φάση είχε συνέλθει και δεν βαρούσε φρίκες, αλλά επειδή δεν έχει που αλλού να μείνει και το δωμάτιο ήταν προπληρωμένο, έκατσε εκεί.
Φυσικά η επιστροφή της στην Γερμανία είχε σαν επακόλουθο ένα γενικευμένο τζέρτζελο. Υποστηριχτές και κράχτες (τα γνωστά). Α! Και δικαστήρια! Και μετά να σου ο Β’ Παγκόσμιος. Εκεί οι Ναζί ξαναβάλαν την οικογένεια Schanzkowski να αποφανθεί αν είναι όντως η Franziska, αυτοί το έπαιξαν και πάλι χαζοί — γιατί αν κάναν διαφορετικά η παλαβιάρα μας θα κατέληγε σε κάποιο σκοτεινό μπουντρούμι των SS.
Μετά από πολλές περιπέτειες κατέληξε σε ένα μικρό χωριό, το Unterlengenhardt — πρόφερε το, ανέβασε το βιντεάκι της προσπάθειας σου στο youtube και ίσως είσαι εσύ ο τυχερός που θα κερδίσει δέκα vintage πακέτα καραμέλες λάβδας του ’60! Εκεί είχε καταλήξει τουριστικό αξιοθέατο και φυσικά γνωστοί και συγγενείς της αγνοούμενης πριγκίπισσας πήγαιναν να την δούνε. Οι απόψεις ως συνήθως ήταν σε διχασμό. Οι μισοί λέγαν “Είναι η πριγκίπισσα!” και οι άλλοι μισοί ούρλιαζαν υστερικά “Είναι απατεώνισσα!“.
Η Anna λίγο καιρό μετά άρχισε πάλι να τρώει φρικάρες. Απομονώθηκε, μάζεψε 60 γάτες και ένα ιρλανδικό λυκόσκυλο και περνούσε τις μέρες της φυτοζώοντας. Μέχρι που τη βρήκαν σε ημιλιπόθυμη κατάσταση και τη μετέφεραν στο νοσοκομείο.
Στο διάστημα της νοσηλείας της, τα παλικάρια του τοπικού φορέα υγείας αποφάσισαν να θανατώσουν τις γάτες και το λυκόσκυλο. Βγαίνοντας από το νοσοκομείο και μαθαίνοντας τα κακά μαντάτα, η Anna βάρεσε status epilepticus, πήρε τα μπογαλάκια της και γύρισε στο Αμέρικα, όπου μπήκε υπό την προστασία του Glen Botkin. Και όταν έληξε η βίζα της, παντρεύτηκε τον John Eacott Manahan. Άλλος τρελάκιας μεγαλομανής και δαύτος, ταιριάξαν σαν το παγωτό με τις τηγανιτές πατάτες. Παρά το γεγονός ότι ο Jack ήταν εύπορος και οι δυο ζούσαν μέσα στη σήψη και τη παρακμή, έχοντας βεβαίως βεβαίως υπό την προστασία τους πολλά σκυλούδια και γατούδια (αλλά αγνοώντας πλήρως ότι δαύτα θέλουν και άλλη φροντίδα πέρα από τάισμα και χάδια).
Το 1983 η δικιά μας άρχισε να παρουσιάζει προβλήματα υγείας. Την πήγαν στο νοσοκομείο και ο Jack την “απήγαγε” η παλαβοσύνη δεν πάει στα βουνά-, οι αρχές τους βρήκαν και επέστρεψαν την Anna (που πλέον αποκαλούσε τον εαυτό της “Anastasia Manahan“) με το ζόρι στο νοσοκομείο. Εν τέλει απεβίωσε εκεί στις 12 Φεβρουαρίου του 1984 από πνευμονία. Το σώμα της αποτεφρώθηκε και οι στάχτες της σκορπίστηκαν στο Castle Seeon. Το 1991 όταν βρέθηκαν οι σκελετοί των Romanov έγινε σύγκριση του μιτοχονδρικού DNA της Anna με αυτό των Romanov.
“Αφού αποτρεφρώθηκε που το βρήκαν το DNA της;“
Μη προτρέχεις μπρε! Είχαν κρατήσει δείγμα του ιστού από τα αντεράκια της, στο Martha Jefferson Hospital στην Virginia! Φυσικά ουδεμία σχέση με το DNA των Romanov. Μετέπειτα βρήκαν και μία μπούκλα της σε έναν φάκελο, κρατημένο στο σπίτι του Manahan, έκαναν και εκεί τα κολπάκια τους και μάντεψε! πάλι τζίφος. Συν τοις άλλοις σύγκριναν αυτά τα δείγματα και δείγματα του Karl Maucher, εγγονού της αδερφής της Franziska και βρήκαν πως ταίριαζαν.
