Η οικονομία έχει τους κανόνες της, έχει τις δικές της αρχές και τους δικούς της νόμους. Όποιος τα παραβιάζει, αμαρτάνει. Αμήν.
Όταν μια κυβέρνηση εθελοτυφλεί
Όντως η ελληνική οικονομία είναι ένα βαρέλι δίχως πάτο. Κι αυτό δεν είναι κακό από μόνο του. Το κακό είναι ότι δεν υπάρχει η θέληση να επιδιορθωθεί αυτό το βαρέλι που το λένε Ελλάδα και μάλλον θα παραμείνει για πολύ καιρό χωρίς πάτο και καπάκι. Θα γίνουν, με εντολή της Τρόικα, οι αναγκαίες απολύσεις από το δημόσιο, κάτι που δεν μπορούσε μέχρι πρότινος να το διανοηθεί κανείς εντός των συνόρων και αν κανείς ξεστόμιζε μια τόσο αιρετική άποψη γινόταν έκτρωμα της κοινωνίας. Τα κομματικά συμφέροντα, οι συντεχνιακές διασυνδέσεις, τα απίστευτα φαγοπότια πολικών κηφήνων και απολιτικών πολιτών δημιουργεί μια κωμωδία κράτους που με δυσπιστία τα ακούει κανείς, γιατί φαντάζουν τόσο τρομερά που δεν μπορεί κανείς αμύητος να πιστέψει.
Απολύσεις δίχως αντίκρισμα
Θα γίνουν οι απολύσεις πολύ καθυστερημένα, με τις πιο κακές προϋποθέσεις για τους ανθρώπους που θα απολυθούν. Κάτι για το οποίο πάντοτε καυχιόνταν η ελληνική κοινωνία ήταν η έλλειψη αθλιότητας. Δεν υπήρχαν στις ελληνικές πόλεις εικόνες φτώχειας και γκέτο όπως σε άλλες μεγαλουπόλεις του κόσμου. Αλλά αν κάνει κανείς μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας δεν θα δει καμιά διαφορά με τις γνωστές συνοικίες των μεγαλουπόλεων στις ΗΠΑ, όπου κανείς ξένος δεν μπορεί να περπατήσει χωρίς να φοβάται για την σωματική του ακεραιότητα. Τα μαγαζιά δεν μπορούν να επιβιώσουν, επιχειρήσεις που κατάφεραν να αντέξουν διάφορες αντιξοότητες της ιστορίας κινδυνεύουν να αφανιστούν από το μοντερνισμό, από την μεταολυμπιακή εποχή.
Τι φταίει;
Από ότι φαίνεται όμως θα γίνουν πραγματικότητα όλα αυτά, τα οποία δεν ονειρεύονταν όχι πολιτικός στον ύπνο του, αλλά και κανείς κοινός πολίτης θα στοιχημάτιζε σε κάτι παρόμοιο. Ακόμα και επί ενός έτους Μνημονίου προσπαθούσε να πείσει το κυβερνητικό κλιμάκιο ότι δεν τρέχει τίποτα, ότι θα αντισταθούμε στις άδικες και αδικαιολόγητες προτροπές και θελήσεις των ξένων δανειστών μας. Δεν προέβη η κυβέρνηση στην απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, άφησε να υφίστατο ένα ποσοστό κέρδους ύψους 35% στα φαρμακεία, οι Στρατιωτική είναι κομβικός παράγοντας είπανε, ώστε δεν αγγίζονται, ο δικαστικός τομέας είναι αυτόνομος και επιδικάζει για τον εαυτό του, δωρεάν καντίνες και συσσίτια δεν γίνεται να αλλάξουν, πως θα φάμε άλλωστε.
Ο λαός δεν μπορεί να πληρώνει το ρεύμα στην τιμή του, έχει συνηθίσει να πληρώνει πολύ λιγότερα. Οι εφοριακοί δεν μπορούν πια να δουλέψουν, αφού τους κόψαμε τα επιδόματα, σαν να δούλευαν όταν τα έπαιρναν. Κάθε χωριό χρειάζεται να έχει ένα σχολείο, κι ας μην υπάρχουν μαθητές, κάθε επαρχεία το ΤΕΙ του κι ας του λείπουν οι σπουδαστές. Αυτά όλα δεν φαίνονται να αλλάζουν και να διορθώνονται. Ο πάτος του κράτους είναι ανύπαρκτος και η πείνα του συστήματος ατελείωτη. Δυστυχώς θα πεινάσει και ο κοσμάκης.
Βέβαια, όταν σε μία χώρα υπάρχουν συνειδητοποιημένοι πολίτες και νοιάζονται πραγματικά για το καλό της πατρίδας τους, τότε οι κακές κυβερνήσεις δεν θα έχουν τα εχέγγυα να μακροημερεύσουν, πρωτίστως γιατί θα υπάρχει τόση μεγάλη πίεση που ενδεχομένως ο εκάστοτε πρωθυπουργός να κηρύξει πρόωρες εκλογές, ώστε να κατευνάσει τα πλήθη, και κατά δεύτερο λόγο, γιατί θα είναι επιτακτική ανάγκη πως πρέπει να μας κυβερνούν μόνο οι άριστοι, και κανένας άλλος.
