«Και ήτο για το Σύνταγμα παντού συνομιλία, και ο Τρικούπης έγραψε πως πταί η βασιλεία,
Γεώργιος Σουρής
Και είδε ο Γεώργιος πως του ΄γιναν κουνούπι και δυό βεντούζες έβαλε στο Σύνταγμα κοφτές,
κι εκάθησε στο θρόνο του και είπε στον Τρικούπη, έλα λοιπόν να κυβερνάς εσύ οπού δεν φταίς!»
Ο Χαρίλαος Τρικούπης στη βουλή
Πως να ένοιωθε ο Χαρίλαος Τρικούπης στο κοινοβούλιο του έτους 1895 όταν ξεστόμιζε το περίφημο Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν. Πόσο καιρό του πήρε μέχρι να πειστεί για το αναπόφευκτο της παρατήρησις του αυτής. Κρατούσε συνολικά δέκα χρόνια το τιμόνι της χώρας στα χέρια του. Δεν ήταν κάποιος αρχάριος στα πολιτικά και οικονομικά των τότε αγορών και το κυριότερο: Ποτέ δεν είπε αυτή την φράση. Σε κανένα πρακτικό της βουλής δεν αναγράφεται κάτι παρόμοιο. Μπορεί να το είπε σε φίλους και να έβαλε και το Δυστυχώς μπροστά για να δείξει την λίπη του ή και την αγανάκτησή του. Μάλλον εξέφρασε την αγανάκτησή του, γιατί αυτή η πτώχευση σαφώς μπορούσε να αποφευχθεί. Αλλά ήταν και ο Βασιλιάς.
Το παιχνίδι των πολιτικών ανδρών
Ο βασιλιάς Γεώργιος Α’ δεν δέχτηκε τις προτάσεις και τους χειρισμούς του Χαρίλαου Τρικούπη. Ο δεύτερος ήθελε να σύναψη νέο δάνειο για να αντιμετωπιστεί το χρέος. Ο Γεώργιος τα απέρριψε όλα, ενώ θα όφειλε να επικυρώσει την απόφαση της κυβέρνησης, όπως προέβλεπε και ο σχετικός Νόμος και επέμενε να πάρει ο ίδιος από την Βουλή σχετική εξουσιοδότηση. Αφού δέχτηκε όμως πιέσεις από τον Τρικούπη, ζήτησε ένα σαρανταοκτάορο για να συμβουλευτεί και να το σκεφτεί. Αμέσως ο Βασιλιάς άρχιζε να πουλά πολλών εκατομμυρίων ελληνικά ομόλογα, τα οποία είχαν αυξήσει την αξία τους εν όψει του νέου δανείου Το παιχνίδι αυτό στα ανάκτορα έθεσε τον Τρικούπη σε παραίτηση και τη χώρα, ύστερα από λίγο, στην πτώχευση.
Δεν χάνεται ο κόσμος με μια πτώχευση
Αργότερα η πτώχευση γεφυρώθηκε. Και για τους βαλκανικούς πολέμους είχε χρήματα ο Ελλάδα και στα πρόθυρα της μικρασιατικής καταστροφής ήταν σε θέση να χρηματοδοτήσει έργα και στρατό. Ακόμα είχε αποθέματα χρυσαφιού και συναλλάγματος όταν ο Χίτλερ διέταξε την δανειοδότηση(!) της τότε ναζιστικής Γερμανίας το περίφημο ποσό, που από μόνο του θα μπορούσε να ξελασπώσει σήμερα από την δημοσιονομική κρίση την σύγχρονης Ελλάδας. Και οι χειρισμοί της τότε Ελλάδας πριν από έναν και πλέον αιώνα μοιάζει κατά πολύ με την Ελλάδα του σήμερα κι ο Σουρής της εποχής μας δεν χρειάζεται παρά να αντιγράψει τον τότε Σουρή της εποχής το Τρικούπη. Δυστυχώς επτωχεώσαμεν.
Εδώ τίθεται ένα μεγάλο ερώτημα για μας τους νεοέλληνες. Ενώ έχουμε περάσει τα πάνδεινα ως λαός από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, ιδίως από τους κακούς χειρισμούς των εκάστοτε κυβερνήσεων, εν τούτοις, για ένα περίεργο λόγο, δεν έχουμε μάθει τίποτα από τα παθήματα μας.
Μήπως φταίει η περίεργη νοοτροπία του λαού που συνήθως ψηφίζει εκείνους που του φουσκώνουν τα μυαλά με ψεύτικες υποσχέσεις, ώστε να υφαρπάξουν την ψήφο του και έπειτα «Μην Είδατε Τον Παναή;».
Τελικά ένα πράγμα μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα «ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε αδιόρθωτοι», και ενδεχομένως να συνεχίσουμε να είμαστε και κατά τις επόμενες δεκαετίες ή και εκατονταετίες που θα ακολουθήσουν, γιατί πάντα θα της επιτρέψουν οι λαοπλάνοι που πάντα στο διάβα τους θα συναντούν τους ευκολόπιστους πολίτες που έχουν ανάγκη να ακούν ωραία λόγια ώστε να καθησυχάζονται, έστω και για λίγο, από τα προβλήματα που τους ταλανίζουν. Αυτοί είμαστε και δεν θα αλλάξουμε.
