Προκειμένου να θεμελιώσει την εκτίμηση του ότι η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης έχει τελειώσει, ο κ. Βεργόπουλος επικαλείται το επιχείρημα ότι «στο διεθνές εμπόριο, η ηγεμονεύουσα δύναμη (σημείωση δική μου: εννοεί τις ΗΠΑ) καταφεύγει στον προστατευτισμό». Η απόδειξη θα ήταν πράγματι βάσιμη, αν στηριζόταν στους δασμούς που επέβαλαν οι ΗΠΑ πριν από μερικά χρόνια στα χαλυβουργικά προϊόντα.
Πλην όμως, κάτω από την πίεση του Διεθνούς Οργανισμού Εμπορίου οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να καταργήσουν τους εν λόγω δασμούς, με αποτέλεσμα να αποδειχθεί ότι και η υπερδύναμη είναι υποχρεωμένη να λειτουργεί μέσα στα όρια που θέτουν οι κανόνες του διεθνούς εμπορίου. Ετσι, ελλείψει άλλου επιχειρήματος, ο κ. Βεργόπουλος ισχυρίζεται ότι ο Αμερικανός πρόεδρος «… καταφεύγει στο όπλο της υποτίμησης, που απαγορεύει στις άλλες χώρες, προκειμένου να αντλήσει προστατευτικά οφέλη για την οικονομία του». Δηλαδή, επειδή ο Αμερικανός πρόεδρος δεν λαμβάνει διοικητικά μέτρα και αφήνει την εξωτερική αξία του δολαρίου να προσδιορίζεται στις αγορές, αποτελεί απόδειξη ότι οι ΗΠΑ ακολουθούν προστατευτική πολιτική;
Ο ισχυρισμός αυτός αποκαλύπτει στοιχειώδη έλλειψη γνώσης οικονομικής ανάλυσης και δικαιολογεί τη βεβαιότητα της άγνοιας με την οποία εκπρόσωποι της αριστερής διανόησης τα τελευταία 200 χρόνια αναγγέλλουν το τέλος διάφορων θεσμών, οι οποίοι αναπτύσσονται ενδογενώς στο σύστημα των αγορών για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες της διεθνούς οικονομικής ανάπτυξης. Κατά συνέπεια, η παγκοσμιοποίηση όχι μόνο δεν τελείωσε, αλλά είναι αυτή που εγγυάται ότι οι ΗΠΑ δεν θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν την ηγεμονία τους στον στρατιωτικό τομέα για να εξυπηρετήσουν τα οικονομικά τους συμφέροντα σε βάρος μικρότερων κρατών.
Θα μπορούσα να συνεχίσω και να καταρρίψω ένα προς ένα όλα τα επιχειρήματα του κ. Βεργόπουλου. Αλλά θα ήταν μια ανώφελη άσκηση. Και τούτο, γιατί ο κ. Βεργόπουλος είναι σαν τον άθεο του Φ. Ντοστογιέφσκι στο μυθιστόρημα Αδελφοί Καραμαζόφ, ο οποίος, αφού συνάντησε το θεό στον έβδομο ουρανό, όταν κατήλθε στη γη είπε ότι δεν τον είδε. Με άλλα λόγια, δεν πείθεται από επιχειρήματα βασισμένα στη λογική της ανθρώπινης συμπεριφοράς και τους θεσμούς της ελεύθερης οικονομίας και κοινωνίας. Γι’ αυτό, αντί περαιτέρω συζήτησης, κρίνω σκόπιμο να παραθέσω σε μετάφραση μια αλληγορική συζήτηση μετά θάνατο μεταξύ του Πάπα Βενέδικτου του 14ου και του Βολτέρου:
Πάπας: Είμαι χαρούμενος που σε συναντώ, κύριε, γιατί αν και προξένησες πολλή ζημιά στην Εκκλησία, στην οποία ευτύχησα να βρίσκομαι επικεφαλής για 18 χρόνια, εντούτοις έκανες πολύ καλό αναδεικνύοντας τις αμαρτίες και τα λάθη της Εκκλησίας, καθώς και τις αδικίες, οι οποίες μας ντρόπιασαν όλους μας κατά τα χρόνια που ζήσαμε.
Βολτέρος: Είσαι τώρα, όπως ήσουν στη ζωή, ο πλέον ευγενικός και καλοκάγαθος απ’ όλους τους πάπες. Εάν κάθε «υπηρέτης των υπηρετών του θεού» ήταν σαν εσένα, θα είχα αναγνωρίσει τις αμαρτίες της Εκκλησίας ως τη φυσική ιδιότητα των ανθρώπων και θα συνέχιζα να τιμώ την Εκκλησία ως ένα μέγιστο θεσμό. Θα θυμάσαι πως για πενήντα χρόνια σεβάστηκα τους Ιησουίτες.
Πάπας: Θυμάμαι. Αλλά λυπάμαι που υποστήριξες τους εχθρούς τους όταν ακριβώς είχαν αρχίσει να αντιστέκονται στον βασιλέα.
Βολτέρος: Επρεπε να γνωρίζω καλύτερα.
Πάπας:Λοιπόν, βλέπεις ότι και εσύ έκανες λάθη, όπως και ο Πάπας.
Συμπέρασμα: Η κριτική που ασκεί η Αριστερά στην οικονομία της αγοράς τη βοηθάει να βελτιώνεται. Η οικονομία της αγοράς δεν υπόσχεται ότι θα καταργήσει τη φτώχεια, την ανεργία και τις αδικίες. Το μόνο που υπόσχεται είναι να περιορίσει τα φαινόμενα αυτά στο μέτρο του εφικτού.
Οι αριστεροί, μετά από τόσες αβάσιμες προβλέψεις για την τύχη της οικονομίας της αγοράς, θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι η ανάλυσή τους είναι λανθασμένη, αφού η επιβίωση, η ανάπτυξη και η συνεχής επέκταση της ελεύθερης οικονομίας σε νέες χώρες αποτελούν αδιαμφισβήτητη απόδειξη της ευρωστίας και της προσαρμοστικότητας με την οποία εξελίσσεται.
