Μένω σε μια πολυκατοικία που φέτος αποφάσισε ότι δε θα βάλει πετρέλαιο. Ξέρω, δεν είναι είδηση. Κρίνοντας από τη μείωση των πωλήσεων πετρελαίου, μάλλον η πολυκατοικία μου είναι ο κανόνας. Επί δύο μήνες σπαζοκεφάλιαζα μαζί με πολλούς από τους γνωστούς μου, για το πώς θα ζεστάνω το σπίτι μου αυτόν το χειμώνα. Το αέριο μου φαινόταν πολύ ακριβό, κυρίως με τρόμαζε το κόστος της εγκατάστασης. Άσε που ανεβάζουν τις τιμές και τη φορολογία όποτε θέλουν. Οι νέες τεχνολογίες, αυτά τα πάνελ υπέρυθρων, με γοήτευσαν προς στιγμή. Αλλά δεν ήξερα κανέναν που να τα είχε δοκιμάσει, και οι απόψεις αυτών που τα έψαχναν ήταν διιστάμενες. Τζάκι δεν έχω, ούτε καπνοδόχο, οπότε η λύση ξύλο ή πέλετ ήταν εξ αρχής ανέφικτη. Οπότε, δε μου απέμενε παρά ο ηλεκτρισμός. Ένα κλιματιστικό ισχυρό, που όμως δεν είχα χρησιμοποιήσει ποτέ, και δεν ήξερα τι ψάρια θα πιάνει.
Ευτυχώς το διαμέρισμά μου είναι προστατευμένο από το Βαρδάρη και από το Νοτιά, περίκλειστο σε μια θάλασσα πολυκατοικιών στο κέντρο της πόλης. Κι έχει και καλά κουφώματα. Μέχρι στιγμής, λοιπόν, το κλιματιστικό την κάνει τη δουλειά του. Οι περισσότεροι φίλοι μου, όμως, δεν έχουν αυτή την τύχη, ούτε είχαν την επιλογή να συνεχίσουν να ζεσταίνονται με πετρέλαιο. Έτσι «επένδυσαν» φέτος από το υστέρημά τους σε νέους τρόπους θέρμανσης. Πήραν αερόθερμα και σόμπες, καινούργια κλιματιστικά ή θερμοπομπούς. Ανάλογα με το πόσο μεγάλο είναι το υστέρημά τους, πάει και η ποιότητα της θέρμανσης.
Ήταν, λοιπόν, αναπόφευκτο να πήξουμε στην αιθαλομίχλη. Η Θεσσαλονίκη κάποιες μέρες, της σκέτης ομίχλης βοηθούσης, μύριζε κακοχωνεμένο κάρβουνο. Όπως οι γκρίζες πόλεις της ανατολικής Ευρώπης πριν από τριάντα χρόνια.
Κι αφού μας τρόμαξε ο αέρας που αναπνέουμε, αφού πολλοί ξόδεψαν λεφτά που δεν τους περίσσευαν για σόμπες και κλιματιστικά, αφού σημειώθηκαν πολλά κρούσματα λαθροϋλοτομίας -σε μια χώρα που ούτως ή άλλως έχει γραμμένα τα δάση της στα παλιά της τα παπούτσια- ακούω από το ραδιόφωνο ότι η κυβέρνηση σκέφτεται να μειώσει τον ειδικό φόρο κατανάλωσης για το πετρέλαιο θέρμανσης.
Τουλάχιστον κατάλαβαν το λάθος και το διόρθωσαν, θα μπορούσε να πει κανείς, ειδικά εάν είναι καλόπιστος μέχρι βλακείας. Αλλά πόση προχειρότητα μπορεί πια κανείς να συγχωρήσει;
