Εκτιμάται ότι 163 εκατομμύρια Ινδοί πολίτες εξακολουθούν να μην έχουν πρόσβαση σε καθαρό, τρεχούμενο νερό και μέχρι να καθοριστεί αυτό το σημαντικό εθνικό πρόβλημα οι γυναίκες θα πληρώνουν το βαρύ τίμημα της μεταφοράς από χιλιόμετρα μακριά.
Οι γυναίκες στην Ινδία μερικές φορές περπατούν πολλά χιλιόμετρα για μεταφέρουν με πλαστικά ή πήλινα αγγεία (ενδεχομένως με ένα παιδί δεμένο στο στήθος) καθαρό πόσιμο νερό από μία ασφαλή πηγή, και αυτό το σενάριο επαναλαμβάνεται τακτικά, μέχρι τρεις φορές την ημέρα.
Στους καυτούς καλοκαιρινούς μήνες που η θερμοκρασία φτάνει στο ζενίθ, και το θερμόμετρο υπερβαίνει κατά πολύ τους 40 βαθμούς Κελσίου, είναι ένα ιδιαίτερα εξαντλητικό καθημερινό τελετουργικό (αγγαρεία), και μάλιστα αυτές οι γυναίκες όταν φτάσουν στο σπίτι πρέπει να ολοκληρώσουν και τις άλλες δουλειές του σπιτιού: Μαγείρεμα, πλύσιμο, ανατροφή των παιδιών κλπ.
Ετούτη η κατάσταση είναι η πραγματικότητα για εκατομμύρια γυναίκες στην Ινδία. Από τα δυτικά του Ghats και το ορεινό βορειοανατολικό τμήμα μέχρι την άγονη έρημη πολιτεία του Rajasthan, οι γυναίκες σε ολόκληρη τη χώρα λειτουργούν ως συλλέκτες νερού. Και αυτός ο συγκεκριμένος ρόλος έχει σοβαρές επιπτώσεις σε κάθε πτυχή της ζωής τους, από την υγεία και την κοινωνική ζωή έως την εκπαίδευση και την ικανότητά τους να έχουν έναν πραγματικό λόγο στην κοινότητα.
Η συλλογή νερού στην Ινδία είναι μια δουλειά αποκλειστικά και μόνο για τη γυναίκα, ανεξάρτητα από τη σωματική διάπλαση της – χωρίς να υπάρχει ανάπαυλα (όπως προαναφέρθηκε παραπάνω τρεις φορές την ημέρα κάνουν το δρομολόγιο), ακόμα και όταν έχει περίοδο, είναι έγκυος ή άρρωστη.
Δεδομένου ότι οι υπόγειοι υδάτινοι πόροι εξαντλούνται συχνά – πυκνά εξαιτίας της υπερβολικής ζήτησης, έχουν ως αποτέλεσμα τα πηγάδια, οι λίμνες και οι δεξαμενές να στεγνώνουν τακτικά, αυξάνοντας την κρίση των υδάτων και ταυτόχρονα η γυναίκα βιώνει άθλιες συνθήκες αφού αναγκάζεται να περπατήσει μεγάλες αποστάσεις έως ότου τελικά βρει νερό.
Η πρόσβαση σε μη ασφαλές πόσιμο νερό έχει επίσης ως αποτέλεσμα την εξάπλωση ασθενειών που μεταδίδονται με το βρώμικο νερό. Και οι γυναίκες είναι συχνά τα πρώτα θύματα τόσο της λειψυδρίας όσο και της ρύπανσης των υδάτων.
Σε απομακρυσμένες περιοχές, μπορείς να παρατηρήσεις συχνά το ίδιο θέαμα, δηλαδή βλέπεις τεράστιες ουρές γυναικών με πολύχρωμα πλαστικά δοχεία νερού να περπατούν σαν σκλάβοι και ουσιαστικά είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Επιπρόσθετα τέτοιες εικόνες υπογραμμίζουν επίσης τα προβλήματα της λειψυδρίας, ωστόσο στις μεγάλες της Ινδίας πόλεις έρχονται δεξαμενόπλοια (εφόσον βρίσκονται κοντά στις ακτές) για να παραδώσουν το νερό στους ταλαιπωρημένους κατοίκους.
Η μέση αστική γυναίκα, ειδικά εκείνη που ζει στις παρυφές των πόλεων και στις περιοχές των παραγκουπόλεων, αντιμετωπίζετε σαν να είναι σκουπίδι, όμως το χειρότερο στοιχείο της υπόθεσης είναι πως η ίδια δεν καταλαβαίνει πώς το δράμα που βιώνει δεν είναι φυσιολογικό.
Σε ορισμένες περιοχές, το νερό παρέχεται περιστασιακά στη μέση της νύχτας, πράγμα που σημαίνει ότι αυτές οι γυναίκες στερούνται ύπνου και επηρεάζεται η παραγωγικότητά τους. Πράγματι, υπάρχουν γυναίκες στα νότια της χώρας, οι οποίες στερούνται εκπαίδευσης μόνο επειδή πρέπει να μαζεύουν νερό αντί να πάνε στο σχολείο. Στην πραγματικότητα, μία έκθεση αποκάλυψε ότι σχεδόν το 23% των κοριτσιών στην Ινδία εγκαταλείπουν το σχολείο όταν φτάνουν στην εφηβεία εξαιτίας της έλλειψης εγκαταστάσεων ύδρευσης και αποχέτευσης.
Όταν τα κορίτσια πρέπει να εγκαταλείψουν το σχολείο για να βοηθήσουν τις μητέρες τους να συλλέγουν νερό και να εκτελούν άλλα οικιακά καθήκοντα, στερούνται το δικαίωμά τους στην εκπαίδευση – κάτι που αποτελεί πλέον θεμελιώδες δικαίωμα βάσει του άρθρου 21Α του Ινδικού συντάγματος . Η παροιμία λέει: «Εκπαιδεύστε μια γυναίκα, και θα εκπαιδεύσει την οικογένειά της».
Η συλλογή του νερού είναι ένα ενοχλητικό ταξίδι, ειδικά σε ξηρές περιοχές κατά τη διάρκεια των κυμάτων θερμότητας. Αλλά μπορεί να είναι και επικίνδυνο. Οι γυναίκες μπορεί να διακινδυνεύσουν, δηλαδή να βρεθούν σε φυσική επίθεση από κάποιο άντρα που θέλει να τις βιάσει, κάτι που είναι σύνηθες στην συγκεκριμένη χώρα.
Η κατάσταση επιδεινώνεται από την έλλειψη επαρκών εγκαταστάσεων υγιεινής τόσο στο σπίτι όσο και καθ ‘οδόν προς την πηγή νερού, όταν θέλουν να κάνουν την φυσική τους ανάγκη.
Και τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα για τις γυναίκες από τα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας, οι οποίες ορισμένες φορές δεν έχουν το δικαίωμα πρόσβασης σε πηγές νερού όπως τα δημόσια πηγάδια . Αυτή η δυσμενής διάκριση εξακολουθεί να υφίσταται παρόλο που το Ινδικό Σύνταγμα – το οποίο εξασφαλίζει ισότιμη πρόσβαση στα δημόσια κοιτάσματα νερού, χωρίς καμία διάκριση λόγω θρησκείας, φυλής, κάστας και φύλου – είναι απαρχαιωμένο και δεν έχει ανανεωθεί, τα τελευταία 70 χρόνια, και στην ουσία δεν συμβαδίζει με τα τεκταινόμενα της εποχής.
