Άρθρο της Μαρίας Πετράκη.
Ως άνθρωπος έχω ένα πολύ σοβαρό ελάττωμα για αυτή τη χώρα : Ποτέ δεν πίστεψα ότι ξέρω τα πάντα! Γνωρίζω πολύ καλά ότι μπρος σε όλη την γνώση και την εμπειρία αυτού που κόσμου αυτά που ξέρω είναι τόσο απειροελάχιστα λίγα. Με τα χρόνια, από την εφηβεία, απέχτησα την “κακή συνήθεια” να διαβάζω για να βρω λύσεις σε οτιδήποτε με βασάνιζε αλλά και απαντήσεις σε οτιδήποτε δεν ήξερα και ήθελα να μάθω. Μια “κακή συνήθεια” που έχω μέχρι σήμερα…
Μέσα από τα νοητικά μου ταξίδια στην ψυχανάλυση μέσα από τον Φρόιντ και τον Γιούνκ, πότε μέσα από την ανθρωπιά του Μπουσκάλια, πότε μέσα από την σοφία του Χαλίλ Γκιπράν και του Εσσε, μέσα από την συμπαντική ενέργεια του Ρέντφιλντ, από την ιδιοφυία του Σάλιντζερ , από την απόλυτη ελευθερία του Κερουάκ, την ανίκητη διπλωματία του Μακιαβέλι, από τον υπαρξιακό πόνο του Καβάφη , από την φρίκη του Poe και την έμπνευση του Whitman , μέσα από το μεταφυσικό του Καστανέντα, αλλά και μέσα από την ψυχή και τα μάτια άλλων λατρεμένων συγγραφέων και επιστημόνων …γέμισα την ψυχή μου με ομορφιά. Αυτοί με βοήθησαν μέρα με να γνωρίζω λίγο πιο πολύ τον εαυτό μου και να διαμορφώνω αξίες.
Διάβασα το Κοράνι και την Θιβετιανή Βίβλο για τη Ζωή και το θάνατο, Βουδισμό σε διάφορες μορφές, την μετεμψύχωση και την μετενσάρκωση, αγγελική θεωρία, την “εξίσωση του θεού” και τον “θεό στο μυαλό” ….για να αποφασίσω τι θέλω να πιστεύω συνειδητά. Διάβασα αστρονομία, κβαντική φυσική, γεωμετρία, αποκρυφισμό, “απαγορευμένα βιβλία”, αλχημεία, ενεργειακή θεωρία και ότι άλλο μου κέντρισε το ενδιαφέρον.
Όσο για την επιστήμη μου, λάτρεψα τα οικονομικά μέσα από τα αμέτρητα βιβλία που πέρασαν από τα χέρια μου στα 20 χρόνια της καριέρας μου, γνωστών και άγνωστων οικονομολόγων, κοινωνιολόγων, επιτυχημένων managers, καθηγητών του Harvard, του LSE και του Oxford. Έψαξα τα Freakconomics της σύγχρονης οικονομικής θεωρίας , με τον Στίγλιτζ και τον Κρούκμαν, από τους κλασσικούς Κευνσιανιστές και μονεταριστές , τον Παρέτο και τον Ρικάρντο, τον φριχτό Χαμάτα και το διάγραμμα του (J) και τις θεωρίες του Μαύρου Κύκνου, του “No ashole rule” και του Mafia Manager.
Κάθομαι και χαζεύω το πιο όμορφο δωμάτιο του κόσμου Ένα δωμάτιο γεμάτο αμέτρητα ενδιαφέροντα βιβλία παντός θέματος που μου ανοίγουν το μυαλό και μου δίνουν ότι πιο πολυτιμότερο υπάρχει σ αυτή τη ζωή: γνώση!
Σέβομαι τη γνώση. Αγαπώ τη γνώση και την επιδιώκω και την μοιράζομαι όπου μπορώ και με κάθε ευκαιρία, γιατί κάθε φορά που ένας άνθρωπος μαθαίνει κάτι καινούργιο αποκτά μια άλλη οπτική του κόσμου, εμπνέεται, σκέφτεται και προχωρά ένα βήμα πιο πέρα …
Οι γνώσεις μου ήταν ανέκαθεν για μένα όλη μου η περιουσία, όλος μου ο πλούτος. Κανείς δεν μπορούσε να μου τις πάρει, κανείς δεν μπορούσε να μου τις αφαιρέσει… τις κουβαλούσα και τις κουβαλώ πάντα μαζί μου γιατί αυτές διαμόρφωσαν την προσωπικότητα μου. Ο άνθρωπος που είμαι σήμερα είναι ένα μείγμα όλων αυτών που διάβασα, σκέφτηκα, αποδέχτηκα ή απέρριψα, εμβάθυνα ή αγνόησα συνειδητά. Ποτέ δεν λέω “ξέρω” χωρίς ουσιαστικά να ξέρω. Λέω όμως πως “αν δεν ξέρω, θα μάθω”. Ακόμα και αυτά που καμώνομαι ότι ξέρω, συνεχίζω να τα ψάχνω μέχρι να είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα.
Και όσο περνούν τα χρόνια, όσο πιο πολλά μαθαίνω, τόσο συνειδητοποιώ πως όλα κάπου συγκλίνουν με ένα μαγικό τρόπο. Όλα γίνονται πιο μυστηριώδη και πιο ενδιαφέροντα και όλα αποκτούν βάθος και ουσία. Η γνώση μοιάζει με ένα αχανές πάζλ που σιγά – σιγά ενώνοντας τα κομμάτια σχηματίζονται εικόνες, άλλες πιο μικρές , άλλες πιο μεγάλες και ολοκληρωμένες οι οποίες εξηγούν τα “ανεξήγητα”, ανοίγουν μονοπάτια σε εσωτερικούς δρόμους, οξύνουν την κριτική σκέψη, ενθαρρύνουν την σύνθεση …
Η ζωή είναι εξέλιξη… η ζωή είναι γνώση! Και όποιος επιχειρεί να περιορίσει τη γνώση, όποιος δεν την ενθαρρύνει, όποιος ισχυρίζεται ότι η γνώση είναι δικό του “copyright” είναι απλά βάρβαρος και επικίνδυνος για την κοινωνία!
