Του αρέσει να τρέχει με τη μηχανή γιατί ο κίνδυνος του προκαλεί ευφορία. Να υποδύεται χαρακτήρες που θρυμματίζονται από το πάθος. Επίσης, να επισκευάζει πράγματα και να ξεχωρίζει ανάμεσα στο πλήθος, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να φοράς κόκκινα παπούτσια. Το Texnologia.Net διαπίστωσε ότι ο Jeremy Irons (Τζέρεμι Άιρονς) δεν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος.
Στο σχολείο, κάνατε συλλογή από αυτοβιογραφίες ηθοποιών. Θυμάστε πότε ακριβώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;
Δεν νομίζω ότι πήρα ποτέ μια τέτοια απόφαση. Για την ακρίβεια, ακόμα δεν είμαι σίγουρος για το τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Ίσως να ξέρω αύριο…
Μεγαλώσατε στο Isle of Whight, κοντά στο δάσος. Στις διακοπές, κάνατε ιππασία με πόνι. Πώς νιώσατε όταν μετακομίσατε στο Λονδίνο;
Όταν ήμουν έφηβος, το Λονδίνο ήταν τέλειο. Αν και, κάνοντας μια αναδρομή στα 60’s, νομίζω ότι τα έχασα όλα. Δεν ήμουν στο Τσέλσι, δεν ήμουν στην Κινγκς Ρόουντ· ήμουν στο Πέκαμ και έβγαζα 2-3 λίρες την εβδομάδα. Αλλά, βέβαια, ήμουν 17 ετών. Κι όταν είσαι 17, ανακαλύπτεις τα πράγματα και προκαλείς τον εαυτό σου να γίνει όσο πιο άτακτος μπορεί. Περιμέναμε, λοιπόν, με αγωνία κάθε άλμπουμ των Beatles και των Rolling Stones. Άλλωστε, όταν ζεις μια συγκεκριμένη εποχή, δεν την εκτιμάς εκείνη τη στιγμή, έτσι δεν είναι; Πάντως, όταν άρχισε να εξελίσσεται η καριέρα μου και έκανα οικογένεια, αποφάσισα ότι ήθελα να γυρίσω στην εξοχή.
Όταν ήσασταν νέος, ταξιδεύατε στην Ευρώπη με sleeping bag και μια κιθάρα, και παίζατε τραγούδια του Μπομπ Ντίλαν στο πεζοδρόμιο. Πώς νιώθατε;
Σαν outsider. Και μου άρεσε πολύ. Και μου αρέσει ακόμα. Πάντα έβρισκα τρόπους να νιώθω διαφορετικός από τους άλλους. Είτε αυτό σημαίνει να φοράς κόκκινα παπούτσια είτε να είσαι ο μοναδικός που έχει ποδήλατο που διπλώνει στα δύο είτε να πηγαίνεις να πίνεις μπίρα και να καπνίζεις στη φάρμα σου και να μην το ξέρει κανείς.
Ποιος από όλους τους ρόλους που έχετε υποδυθεί σας φάνηκε πιο δύσκολος;
Στην αρχή, όταν μελετώ το ρόλο και το χαρακτήρα, μου φαίνεται εντελώς αδύνατο. Τώρα πια, ανατρέχοντας στο παρελθόν, όλοι οι ρόλοι μου φαίνονται εύκολοι.
Αρκετοί από τους χαρακτήρες που έχετε υποδυθεί συναλλάσσονται με το καταστροφικό πάθος και τη λαγνεία. Σας αρέσει να εξερευνάτε «ναρκοπέδια» με τους ρόλους σας;
Μου αρέσει να εξερευνώ χαρακτήρες που φαίνεται ότι ζουν στην κόψη του ξυραφιού. Όπως ο Δρ. Φλέμινγκ στο Damage του Λουί Μαλ ή ο Χάμπερτ στη Λολίτα του Έντριαν Λιν.
Επίσης, σας αρέσει πολύ να οδηγείτε τη μοτοσικλέτα σας. Σας δίνει μια αίσθηση ελευθερίας;
Το να οδηγείς μηχανή ή να κάνεις ιππασία είναι λίγο επικίνδυνο, αρκετά γρήγορο και χρειάζεται και ένα ίχνος επιδεξιότητας. Εκείνη την ώρα, νιώθεις ότι είσαι σε επαφή με τη ζωή και με τα στοιχεία της φύσης. Αυτό μπορεί να οδηγήσει κατά περίπτωση σε ευφορία. Και μου αρέσει πολύ.
Έχετε ένα κάστρο στην Ιρλανδία, κάνετε συλλογή έργων Τέχνης… Τι άλλο σας προκαλεί ευχαρίστηση;
Είναι πάρα πολλά πράγματα που με κάνουν να νιώθω ωραία. Η οικογένεια μου, η ιστιοπλοΐα, το σκι, τα ζώα μου, οι φίλοι μου. Επίσης, μου αρέσει να χτίζω και να επισκευάζω πράγματα. Και, βέβαια, μου αρέσει πολύ να κοιμάμαι.
Στην ιστοσελίδα του Βritish Film Institute, αναφέρεται ότι είστε «το σύμβολο του σεξ της σκεπτόμενης γυναίκας». Πώς σας φαίνεται αυτό;
Μα, γιατί οι γυναίκες πρέπει να σκέφτονται; Πρέπει να το ξανασκεφθούν!
Περάσατε ωραία βλέποντας τη σύζυγό σας στο Χειμωνιάτικο Παραμύθι στην Επίδαυρο τον περασμένο Αύγουστο;
Ήταν μία από τις πιο συναρπαστικές θεατρικές εμπειρίες της ζωής μου. Και δεν ήταν μόνον η συγκεκριμένη παραγωγή που με μάγεψε, αλλά κυρίως το αρχαίο θέατρο, το οποίο πραγματικά με άφησε έκθαμβο.
Έχετε πει ότι, όταν ήσασταν μικρός, η καριέρα σάς φαινόταν σαν ποινή φυλάκισης. Τελικά, καταφέρατε να διατηρήσετε την ελευθερία σας κατά τη διάρκειά της ή υπήρξαν στιγμές όπου νιώσατε παγιδευμένος;
Νομίζω ότι έζησα ζωή χαρισάμενη κατά τη διάρκεια της καριέρας μου. Εννοείται ότι υπήρχαν στιγμές κατά τις οποίες θα προτιμούσα να μην έκανα ό,τι ήμουν αναγκασμένος να κάνω. Αλλά, πάλι, πρέπει να σκέφτομαι και τα χρήματα…
