Έκανε σημαία του την τρέλα και την κάρφωσε στην κορυφή. O Tζόνι Ντεπ κατάλαβε από την αρχή ό,τι αν θέλει αν ξεχωρίσει πρέπει να τα ποντάρει όλα στη διαφορετικότητα του. Στα δεκαπέντε του, ωθούμενος από την εφηβική ορμή και το θράσος λόγω έλλειψης ενήλικης λογικής, παρατάει το σχολείο για να ακολουθήσει το ροκ συγκρότημα “The Kids”. Η ενδοξότερη στιγμή της μπάντας ήταν όταν ανοίγει συναυλία του Ιγκυ Ποπ. Μετά απ’ όλο αυτό, η μικρή επαρχία της Φλόριντα, όπου γεννήθηκε, φάνταζε πολύ περιορισμένη σε δυνατότητες για να μπορέσει να υποστηρίξει τα μεγάλα όνειρα του.
Έτσι, αποφασίζει να μην αναβάλλει άλλο το ραντεβού του με την τύχη και μετακομίζει στο Λος Άντζελες. Στην πόλη που τα ταλέντα ψάχνουν τον κυνηγό τους, θα μετρήσει πολλές απογοητεύσεις αλλά, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, δεν θα χάσει ούτε στιγμή από τα μάτια του τον “σκοπό”. Σήμερα αν τύχει να τον συναντήσετε στο δρόμο (!), μπορείτε να τον φωνάξετε Κάπταιν Σπάροου, Ψαλιδοχέρη ή απλώς κο Τζόνι Ντεπ.
Στα είκοσι του παντρεύεται τον παιδικό του έρωτα, που τυχαίνει να είναι η αδελφή του μπασίστα των “The Kids”, Λόρι Άλισον, η οποία όταν ο Ντεπ διένυε τη δύσκολη περίοδο της ανεργίας εργαζόταν ήδη ως μακιγιέζ στο Χόλυγουντ. Εκείνη θα μιλήσει μια μέρα στον Νίκολας Κέιτζ, πείθοντας τον να δεχτεί μια συνάντηση με τον σύζυγο της. Παρ’ όλο που το κλίμα μεταξύ των δύο αντρών δεν είχε ενθαρρυντικά σημάδια οικειότητας –στην πορεία έγιναν βέβαια δύο πολύ καλοί φίλοι–, το έμπειρο μάτι του Κέιτζ δεν δυσκολεύτηκε να διακρίνει τη λάμψη του Ντεπ, και μέσα σε λίγα λεπτά πρότεινε να του κλείσει ένα ραντεβού με τον ατζέντη του.
Ο γάμος με την πρώτη του σύζυγο διαλύθηκε λίγο πριν κλείσει δύο χρόνια κοινής ζωής. Στην πορεία, οι ερωτικοί δεσμοί του που θα δουν το φως της δημοσιότητας είναι, μεταξύ άλλων, με το μοντέλο Κέϊτ Μος, την συνάδελφο του Γουϊνόνα Ράϊντερ και την γαλλίδα σταρ Βανέσα Παραντί, με την οποία παρέμεινε παντρεμένος 15 χρόνια και απέκτησε δύο παιδιά.
Τις συμμετοχές του στις ταινίες “Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες” (1984), “Private Resort” (1985) και “Πλατούν” (1986), διαδέχονται προτάσεις για συνεργασίες που δεν ικανοποιούν τις απαιτήσεις του και δεν διστάζει να τις απορρίψει, επιδεικνύοντας αλαζονική συμπεριφορά σύμφωνα με κάποιους, αλλά αναπτυγμένο αισθητήριο σύμφωνα με κάποιους άλλους. Το 1986 ο ατζέντης του, προτείνει να πάρει μέρος στο καστ της νεανικής σειράς “21 Jump Street”. Ο Τζόνι Ντεπ υπογράφει το συμβόλαιο έχοντας κατά νου ό,τι η προβολή του σήριαλ θα διαρκέσει λίγο και η δική του συμμετοχή θα είναι περιορισμένη.
Προς μεγάλη έκπληξη των συναδέλφων του σ’ ένα αναγνωριστικό ραντεβού με τους ηθοποιούς, οι παραγωγοί του σταθμού αντικαθιστούν τον αρχικό ρόλο του Ντεπ με έναν από τους πρωταγωνιστικούς. Οι φανατικοί τηλεθεατές της σειράς, που πληθαίνουν μέρα με την μέρα, χαρίζουν στο σήριαλ απρόσμενα υψηλά νούμερα τηλεθέασης, τα οποία θα το κρατήσουν στον αέρα επί τέσσερις σεζόν. Ο μελαχρινός νέος, με το σκοτεινό βλέμμα και την αντισυμβατική συμπεριφορά, γίνεται το καινούργιο είδωλο της αμερικανικής νεολαίας.
Ο Τζόνι στη Χώρα των Θαυμάτων
Είναι το σπουδαίο ταλέντο ενός σκηνοθέτη που βυθίζεται στην ψυχή του ηθοποιού του, και βγάζει στην επιφάνεια ένα ένα τα στοιχεία που του χρειάζονται, ώστε να κάνει τα όνειρα του κινήσεις και εκφράσεις. Πρέπει όμως κι ο ηθοποιός να διαθέτει την ικανότητα να μετασχηματίζεται και ν’ αναμορφώνεται, προκειμένου να υπηρετήσει σωστά τον ρόλο που του εμπιστεύονται, έτσι ώστε να αντέξει την εισβολή που υφίσταται στην ψυχοσύνθεση του. Όταν η χημική ένωση δένει αρμονικά, απολαμβάνουμε ταινίες σαν αυτές του Τιμ Μπάρτον, με πρωταγωνιστή τον Τζόνι Ντεπ.
Εφτά αριστουργήματα έχουν δώσει οι δυο τους στον κινηματογράφο με πρώτο τον αξέχαστο “Ψαλιδοχέρη”, που εξελίχθηκε σε ταινία σύμβολο της γενιάς του ’80. “Εντ Γούντ”, “Ο Μύθος του Ακέφαλου Καβαλάρη”, “Ο Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας”, “Η Νεκρή Νύφη”, “Sweeney Todd”, και η πιο πρόσφατη “Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων” – όλες κατευθείαν από τον τόσο αθώα διεστραμμένο υποσυνείδητο του μάγου Τιμ Μπάρτον. Εφτά βερσιόν του Τζόνι Ντεπ που βρήκαν παραθυράκι και όρμησαν, ώστε να συνταχθούν προκλητικά με τον κόσμο των μεγάλων παιδιών και να υφάνουν ιστορίες που προορίζονται για 18 και άνω.
Από την κόλαση με αγάπη
Το φλερτ με τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού άρχισε το 1994, ενσαρκώνοντας το ρόλο του “Δον Ζουάν Ντε Μάρκο”, στην ομότιτλη ταινία του Τζέρεμι Λεβέν. Μπορεί οι κριτικές που πήρε να μην εξυμνούσαν τον τρόπο με τον οποίο απέδωσε το προφίλ του ψυχωτικού νεαρού, ο οποίος πιστεύει ότι είναι η ενσάρκωση του μεγάλου καρδιοκατακτητή, είχε όμως την ευκαιρία να συνεργαστεί με δύο από τους πλέον διακεκριμένους ηθοποιούς όλων των εποχών, τον Μάρλον Μπράντο και την Φαίη Ντάναγούεη.
Τρία χρόνια αργότερα θα δούμε τον Ντεπ να σκηνοθετεί τον Μάρλον Μπράντο στην ταινία “Ο Γενναίος”. Το 1995 αποδέχεται την πρόταση του Τζάρμους να υποδυθεί τον ρόλο του Γουίλιαμ Μπλέϊκ στο νουάρ/ γουέστερν “Ο Νεκρός”. Ο ανεξάρτητος Τζάρμους καταθέτει ένα δριμύ σχόλιο – αντίλογο εναντίον της αμερικάνικης ιστορίας που αφάνισε τον ινδιάνικο πολιτισμό, για να χτίσει στη θέση του αγάλματα ηρώων και προέδρων.
Με τον ρόλο του στην ταινία “Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας” του Τέρυ Γκίλιαμ, και με συμπρωταγωνιστή τον εξαιρετικό Μπενίσιο Ντελ Τόρο, ο Ντεπ μας προσφέρει μια δωρεάν βόλτα –δωρεάν από την άποψη του τιμήματος- στον κόσμο των ναρκωτικών, του μαζοχισμού και γενικά της ακατάληπτης μανίας να τα ζήσεις όλα μα όλα σαν να μην σε περιμένει αύριο.
Το 1999 αφήνεται στα χέρια του Ρομάν Πολάνσκι και αφού πάρει μια βαθιά ανάσα παίρνει στο κατόπι τον πρίγκιπα του σκότους και τους οπαδούς του, προσπαθώντας να ρίξει φως σε ένα πανάρχαιο μυστήριο. “Η Ένατη Πύλη” που είχε όλες τις προδιαγραφές να εξελιχθεί σε μια αξιοπρεπή ταινία τρόμου, απ’ αυτές που στηρίζονται στο συναίσθημα και όχι στο σπλάτερ, χάνει μεγάλο μέρος των προσδοκιών που είχε δημιουργήσει εξαιτίας του υπερβολικά αργού ρυθμού της, που κατά διαστήματα τείνει σε “κοιλιά”, μα και λόγω του πολύ απότομου τέλους της που δημιουργεί την αίσθηση της ανολοκλήρωτης έμπνευσης.
Στα πλοκάμια του νόμου
Το κληρονομημένο από τους ινδιάνους προγόνους του -από την μεριά της μητέρας του- παρουσιαστικό, και το ιδιαίτερο βλέμμα του μαζί με την αδυναμία του σε κάθε λογής εξαλλοσύνη, τον κάνουν ιδανικό σε ρόλους για κακά παιδιά, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο απολάμβαναν τα πάρε δώσε με το νόμο.
Κάπως έτσι, το 1997 τον βρίσκουμε να κάνει ένα από τα δυναμικότερα ντουέτα της πορείας του πλάϊ στον ανεπανάληπτο Αλ Πατσίνο. Ο “Ντόνι Μπράσκο” είναι ένας πράκτορας του FBI που παριστάνει τον μικρο-εγκληματία, προκειμένου να κερδίσει την εμπιστοσύνη μιας συμμορίας και να διεισδύσει στα άδυτα της μαφίας. Όταν επιλέγει σαν ενδιάμεσο τον Λέφτ, έναν παλιάς κοπής μαφιόζο που δεν ανελίχθηκε ποτέ στα ανώτερα κλιμάκια, αφήνεται να δεθεί σε μια ειλικρινή σχέση ζωής, που θυμίζει περισσότερο πατέρα και γιο, παρά εκπρόσωπο του νόμου και παραβάτη.
Το 2001, υποδύεται για τις ανάγκες του ρόλου του στο “Blow”, έναν κοκαϊνομανή έμπορο ναρκωτικών που ξοδεύει τη ζωή του πότε στο κυνήγι του χρήματος και πότε στην αναζήτηση της οικογενειακής ευτυχίας που δεν γεύτηκε ποτέ. Την ίδια χρονιά, αναβιώνει στην μεγάλη οθόνη, για ακόμη μια φορά, ο μύθος του “Τζακ του Αντεροβγάλτη”. Ο Τζόνι Ντεπ στο “From Hell” παίζει το ρόλο του αστυνομικού που έχει επιφορτιστεί με την αποστολή να ξεσκεπάσει το πρόσωπο που κρύβεται πίσω από τη μάσκα του θρυλικού δολοφόνου, και να σφραγίσει με ένα οριστικό τέλος τον κύκλο του αίματος.
Ο Δρόμος προς τη Δόξα
Ας σταθούμε στο αξιοσημείωτο γεγονός ότι ενώ μιλάμε για έναν -κατά κοινή ομολογία- από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου αποφάσισε να τον θέσει υποψήφιο για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου το 2003 χάρη στο ρόλο του στους “Πειρατές της Καραϊβικής: H Κατάρα του Μαύρου Μαργαριταριού”, και όχι νωρίτερα και για πολύ απαιτητικότερους ρόλους, οι οποίοι όμως δεν απέφεραν ούτε κατά διάνοια τα έσοδα των “Πειρατών” της Ντίσνεϋ. Τρία σίκουελ ακολούθησαν την πρώτη ταινία, με τον θεότρελο Τζακ Σπάροου να μαζεύει τις περισσότερες ψήφους λαοφιλίας περνώντας ένα βήμα μπροστά απ’ τους λαμπερούς συμπρωταγωνιστές του, στους οποίους συγκαταλέγονται από τον Ορλάντο Μπλούμ και τον Τζέφρυ Ρας μέχρι την Κίρα Νάϊτλι και την Πενέλοπε Κρουζ.
