Οι ηλιόλουστες μέρες έχουν φτάσει, ενώ παράλληλα έχει ανέβει η διάθεση μας κατακόρυφα, και πολλοί συνάνθρωποι μας, ετοιμάζονται να πάνε για ψώνια για κάθε είδους καταναλωτικά όργια και κραιπάλες, όμως υπάρχει πάντα χρόνος για λίγο ή περισσότερο χαρτάκι. Αυτό που έχει καθιερωθεί για το καλό του χρόνου όπως συνηθίζουμε να λέμε και δίνει ένα ακόμα άλλοθι για να αφεθούμε έστω για μιά νύχτα, στη γοητεία του τζόγου.
Εκτός από όσους διατηρούν μια πιο παθιασμένη σχέση με το άθλημα και τέτοιες μέρες έχουν ένα λόγο παραπάνω, για συχνά προσκηνήματα στους ναούς του τζόγου, υπάρχει και ο μέσος νεοέλληνας. Αυτός που τηρεί με προσήλωση ήθη και έθιμα, ειδικά όταν… βολεύουν, όντας ευδαιμονικά και κάθε τέτοια εποχή λίγο μετά την έλευση του νέου χρόνου, στήνει καρέ με γνωστούς και φίλους.
Μετά τα φιλιά που ακολουθούν την αλλαγή του χρόνου, το φαγοπότι και τις ευχές με τη σαμπάνια ανά χείρας, έρχεται η ώρα για χορό της τράπουλας πάνω στην πράσινη τσόχα, του συνήθως εξοπλισμένου οικοδεσπότη. Είναι η καλύτερη στιγμή για όσους περίμεναν υπομονετικά την πρώτη γύρα αδρεναλίνης, ξεκινά αδιάφορα για άλλους που απλά συμβιβάζονται με τις ορέξεις της παρέας, υπάρχουν πάντα μερικοί που γκρινιάζουν ζητώντας μια άλλη εξέλιξη στη λαμπερή βραδιά, όμως τις περισσότερες φορές δεν αργεί να απλωθεί το πέπλο της γοητείας του παιχνιδιού στο τραπέζι.
Όπως οι φυσαλίδες της σαμπάνιας ζαλίζουν ευφορικά, έτσι και η ένταση του τζόγου καταλαμβάνει σταδιακά τα καρέ, οδηγώντας σε αλλεπάλληλους γύρους στούκι (ο τελευταίος γύρος της “μάνας”, όταν και πέφτουν τα μεγάλα χτυπήματα”), ή πόκας με το παιχνίδι να κρατά μέχρι τα χαράματα. Το “hit me” που στα καζίνο ακούγεται όταν ο παίκτης ζητά από τον κρουπίερη να του μοιράσει ένα ακόμα φύλλο στο Blackjack ακούγεται τις γιορτινές μέρες και στα σπίτια.
Το Texnologia.Net σας παρουσιάζει μερικούς από τους κλασσικότερους τύπους παικτών, που θα συναντήσετε σε κάποιο σπίτι τις γιορτινές μέρες για να κοντραριστείτε στο “ψιλούλι” για το καλό του χρόνου.
Ο επαγγελματίας τζογαδόρος
Kάθεται στο τραπέζι με ύφος χιλίων καρδιναλίων, ανακατεύει επιδεικτικά τις μάρκες του και βλέπει πάντα με στυλ τα φύλα. Αν το poker είναι το παιχνίδι (του), σηκώνει ανάλαφρα τα χαρτιά, μόνο αφού έχει τελειώσει το μοίρασμα και με ομαλή κίνηση βεντάλιας, τα ανοίγει βασανιστικά αργά. Όταν εμφανιστεί στο οπτικό του πεδίο και το τελευταίο, ξεκινά να παρατηρεί τους συμπαίκτες, παραμένοντας ανέκφραστος με μια δόση αυτοπεποίθησης. Αν μιλάμε για 21, τότε ανασηκώνει ελάχιστα το μπροστά μέρος των δυο χαρτιών, όσο ακριβώς χρειάζεται για να τα δει, δίνοντας μόνιμα την αίσθηση, οτι φοβάται την αόρατη κάμερα πίσω του, που θα τα προδώσει. Κατόπιν ψυχρά ανακοινώνει: Πάρε δικά σου…
Ανάμεσα στις παρτίδες παρεμβάλει θρύλους κερδοφορίας από νύχτες αξέχαστες σε καζίνο και λέσχες, είναι ο πρώτος που θα διαμαρτυρηθεί αν το ποτό οδηγήσει κάποιον σε λανθασμένο μοίρασμα, η οτιδήποτε δε συνάδει με τους κανόνες του παιχνιδιού και θα δώσει συμβουλές σε όποιον χάνει για το πως γίνεται η πετυχημένη μπλόφα. Επειδή όμως το χαρτί θέλει και τύχη και σίγουρα όχι πολύ υπεροψία, θα κλείσει τη βραδιά είτε με τιμητικά ελάχιστα κέρδη, είτε με χασούρα που θα τον κάνει να σας προτρέπει για μερικούς ακόμα γύρους μέχρι να το διαλύσετε.
Ο άσχετος με τον τζόγο
Σε κάθε τέτοιο τραπέζι υπάρχει πάντα ένας τουλάχιστον …αδύναμος κρίκος. Η σχέση του με το τζόγο “γιορτάζει” μια δυο φορές κάθε χρόνο, όταν αγοράζει το κρατικό πρωτοχρονιάτικο λαχείο, ή συμπληρώνει ένα απλό δελτίο τζόκερ αφού βεβαιωθεί πως υπάρχει πενταπλό -τουλάχιστον- jackpot. Η παλιοπαρέα (ή τα ρεμάλια όπως συνήθως τα αποκαλεί το έτερον ήμισυ) όμως, ανέκαθεν ήταν πιο περπατημένη και πως να αρνηθεί να κάτσει στο καρέ, σε τέτοια περίσταση; Θα πέσει καζούρα για όλο το χρόνο… Θα προσπαθήσει λοιπόν να ζήσει έστω και λόγω της ημέρας επικίνδυνα, με τις μάρκες μπροστά του να μοιάζουν πρωτοχρονιάτικο δώρο στους συμπαίκτες, που από την αρχή θα βάλουν μπροστά αδιακρίτως μάλιστα την επιχείρηση μάδημα.
Θα εισπράξει αρκετές αποδοκιμασίες για το πόσο αργά μοιράζει τα φύλλα, θα ακούσει το “δεν τραβάμε από δεκαεφτά Νικολάκη, τα παμε αυτά” μερικές ακόμα και μετά από τους χαμένους γύρους, θα κοιτά προς τη μεριά των γυναικών, που δονούνται όλο το βράδυ στο τρίπτυχο “Love, peace, Gossip” (όχι φυσικά με αυτή τη σειρά) λέγοντας στην καλή του, ότι τον δασκάλεψαν οι κολλητοί: “Όποιος χάνει στα χαρτιά, κερδίζει στην αγάπη, ε καρδιά μου;”. Πάντως για καλό και για κακό, μην τον ξεγράφετε τελείως. Λίγη άγνοια κινδύνου κοκτέιλ με την τύχη του πρωτάρη και ο δικός σας μπορεί να κατεβάσει κανά φλος, ρωτώντας την ομήγυρη αν το φύλο του κερδίζει το φουλ στον άσο.
Η γκόμενα που τζογάρει
Όχι και τόσο σπάνιο είδος στα πρωτοχρονιάτικα καρέ. Μπορεί τα χαρτιά για την πλειοψηφία του ασθενούς φύλλου να περιορίζονται σε ατελείωτες έστω ώρες μπιρίμπας, στην ανακοίνωση “κούκος μονός” οι περισσότερες να αναφωνούν “Πω πω πήγε κιόλας μια η ώρα Βαγγέλη”, υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα.
Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις θα έχετε να κάνετε με αρπακτικά, που θα κάνουν ότι περνάει από το χέρι (ή το πόδι τους κάτω από το τραπέζι) προκειμένου να κερδίσουν τις παρτίδες. Για όλες πάντως η λίστα shopping συγκρίνεται με αυτή του ’η Βασίλη, τα μαγαζιά ξανανοίγουν μεθαύριο και η προσδοκία για μια ακόμα βόλτα με γεμάτες τσέπες στο βασίλειο της Ερμού είναι ικανή να δελεάσει για ένα πέρασμα από το τραπέζι.
Αφού λοιπόν πρώτα πείσουν με το αλάνθαστο νάζι το συνοδό να τους δώσει μερικές από τις δικές του μάρκες, έτσι μωρέ για να ζήσουν δυο-τρεις γύρους εμπειρίας, η βόλτα στο rollercoaster του τζόγου ξεκινά. Ακόμα και αυτές που δεν έχουν το touch είναι πολύ προσεκτικές και δύσκολα χαρίζουν τις μάρκες τους. Θα χτυπήσουν μονάχα στα δυνατά φύλλα και όσο συχνά λένε οι άντρες πως μπλοφάρουν στη ζωή, άλλο τόσο απίθανο είναι να το κάνουν στο “στίβο” της πράσινης τσόχας.
Ίσως γίνουν λίγο περισσότερο διαχυτικές αν το απαιτήσουν οι περιστάσεις, ίσως εκνευρίσουν λέγοντας ανάλογα το ποντάρισμα “μέσα, μισή μάσκα Facial της Clinique”, το βέβαιο πάντως είναι πως θα δώσουν χρώμα στο τραπέζι τουλάχιστον μέχρι να μείνουν από μάρκες και να θαμπώσει το όνειρο για το καινούργιο σινιέ συνολάκι. Σε περίπτωση που πάρουν ένα δυο κόλπα από την άλλη να στε σίγουροι πως θα σηκωθούν πρώτες από το τραπέζι…”Βαρέθηκα μωρέ, πάω να κάτσω με τα κορίτσια και τις μάρκες μου αγκαλιά.
Ο γιός του πάρτα όλα
Kαι αυτή η κατηγορία έχει αρκετούς θιασώτες με τις πιθανότητες να βρείτε έναν τέτοιο στο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι απέναντί σας, αρκετές. Είναι νεόπλουτος, κράδαινε μπαίνοντας τη μεγαλύτερη τούρτα-παγωτό, φροντίζοντας να … σημειωθεί στα πρακτικά και παίζει στα χέρια τα κλειδιά της SLK, βγάζοντας με το που κάθεται τα μανικετόκουμπα για να λάμψει το ρόλεξ. Θα σας φλομώσει καπνό από τα μεγέθους αλά Big Μακ (Ψωμιάδης) πούρα του, θα πιεί όλο το Τσίβας του οικοδεσπότη, πηγαινοφέρνοντας τη συνοδό για τα γεμίσματα, κάνοντας της συνεχώς παρατηρήσεις για τα παγάκια στο ποτήρι.
Η “γκόμενα” που περιγράφεται παραπάνω είναι προφανές πως δεν είναι η δικιά του. Τα χαρτιά είναι για άντρες, η δική του μπορεί να περάσει το βράδυ καυχώμενη στις υπόλοιπες για το σαλέ που την πήγε τα Χριστούγεννα…
Ξέρει να παίζει, όπως άλλωστε και το κάθε τι που αφορά το ανδρικό Lifestyle (έτσι νομίζει τουλάχιστον) και θα προσπαθήσει εξ αρχής να θέσει το ανώτερο δυνατό όριο στα ποσά που αντιπροσωπεύουν οι μάρκες αλλα και στο ελάχιστο ποντάρισμα. Στόχος εκτός της επίδειξης να τινάξει τη μπανκα στον αέρα. Αν χάνει θα γίνεται όλο και πιο επικίνδυνος και μπορεί ανέτως να μετατρέψει το “ψιλούλι” που είχατε κατά νου σε σφαγείο αν τον αφήσετε να σας παρασύρει και το παιχνίδι χοντρύνει.
Αν συμβεί κάτι τέτοιο το κλίμα για αρκετούς θα χαλάσει και οι πιθανότητες, αυτό που ξεκίνησε για διασκέδαση να καταλήξει σε στεναχώριες, τσακωμούς και πνιγηρή απογοήτευση χασούρας αυξάνονται πολύ. Στις περισσότερες περιπτώσεις βέβαια ο συγκεκριμένος τύπος παίκτη είναι χρυσωρυχείο για όσους έχουν ψυχραιμία και ικανότητα, με αποτέλεσμα το πραγματικό κορόιδο που μαδιέται τελικά να ναι αυτό με το μακρύτερο πούρο. (Δε χρειάζεται να του πείτε που να το βάλει, απλά μαζέψτε τις μάρκες του)
Ο τζογαδόρος που δεν ξέρει να χάνει
Στην ουσιά είναι δυο κατηγορίες συμπτυγμένες σε μία, μιας και είναι συχνό φαινόμενο ένας από τους συνδαιτημόνες να συγκεντρώνει αμφότερα τα χαρακτηριστικά. Παρουσιάζεται χαλαρός και πρόθυμος να μπει στο παιχνίδι “για το καλό του χρόνου, βεβαίως, βεβαίως”, όμως δεν είναι διατεθειμένος να χάσει δεκάρα και αγχώνεται υπερβολικά σε κάθε παρτίδα, λες και δεν είναι τα λίγα χρήματα που έκανε μάρκες at stake, αλλά κάτι πολύ μεγαλύτερο.
Έκφραση πόνου συνοδεύει την κάθε μάρκα που αποχωρίζεται κι ας προσπαθεί να κρύψει την απογοήτευσή του, αν τα πράγματα σκουρίνουν θα του ξεφύγει ίσως κάποιο χτύπημα στο τραπέζι ή καμιά βρισιά μέσα από σφιγμένα δόντια, ενώ είναι και αυτός ικανός να συμβάλει στο να φύγετε πολύ αργότερα από ότι είχατε υπολογίσει, προσδοκώντας το momentum ρέφας.
Τον ενδιαφέρει περισσότερο να μη χάσει παρά να κερδίσει και αυτό είναι κάτι που επιδρά λίγο ή περισσότερο στο παιχνίδι του, με συνήθως άσχημα για την τσέπη του αποτελέσματα. Το ένα τσιγάρο ανάβει πριν καλά καλά σβήσει το προηγούμενο, οι γραβάτες χαλαρώνουν, το άλλοθι της χασούρας βρίσκεται από τη μαύρη γάτα που είδε το πρωϊ, το φλουρί που του τυχε στη βασσιλόπιτα και πάντα του πάει γκαντεμιά, μέχρι αυτόν που έκατσε δίπλα του ή την τράπουλα που πρέπει να αλλάξει για να γυρίσει επιτέλους το γούρι.
Για όσους έχουν αυξημένα σαδιστικά αισθήματα, ένας τέτοιος παίκτης προσφέρει λίγη παραπάνω ηδονή σε κάθε χαμένο κόλπο, όμως συνολικά κανένας από αυτούς που θέλουν να παίξουν πραγματικά για το καλό και τη χαρά του παιχνιδιού δεν νοιώθει άνετα δίπλα του. Ειδικά αν στο στούκι με μάνα τον “δεν ξέρω να χάνω” παίρνει όλο το χαρτί με 3 επτάρια.
Οι παραπάνω είναι πέντε από τους πιο χαρακτηριστικούς παίκτες που συναντήσαμε παίζοντας σε αυτοσχέδια καρέ για το καλό του χρόνου, είναι εξίσου βέβαιο όμως πως η λίστα μπορεί να συνεχιστεί. Μην ανησυχήσετε λοιπόν αν δεν ταυτιστείτε έστω στο παραμικρό με τους δικούς μας 5 εορταστικούς χαρτοπαικτες.
Αφήσαμε έξω τον “Να το διαλάμε σιγά-σιγά… οικοδεσπότη” που μοιάζει να ενδιαφερεται περισσότερο με το αν ο “γιος του πάρτα όλα” έριξε το ουίσκι του στην τσόχα και ο προληπτικός του σπασε δυο από τα καλά κρυστάλλινα ποτήρια, παρά για το πόσα θα χάσει, τον “παθολογικό κλεφτάκο” που κάνει ζαβολιές κοιτώντας δήθεν κατά λάθος το τελευταίο φύλλο, με στόχο το ελάχιστο πλεονέκτημα σε κάθε παρτίδα αλλά και τον “κουτοπόνηρο” που ξεκινά ρωτώντας αν η κέντα κερδίζει το χρώμα και όταν έρθει η σειρά του να μοιράσει ανακατεύει σαν κρουπιέρης. Σίγουρα δεν εμπίπτετε στις κατηγορίες αυτές, οπότε μάλλον σωστά πράξαμε…
Καλές γιορτές και καλά κέρδη…”για το καλό του χρόνου βεβαίως, βεβαίως”. Όποια κι αν είναι η έκβαση της νύχτας πάντως μη σκάτε. Υπάρχει για όλα το κατάλληλο ρητό. Αν “χάσεις στα χαρτιά, κερδίζεις στην αγάπη”, “αν κερδίσεις στα χαρτιά το βράδυ της παραμονής, θα είσαι τυχερός όλο το χρόνο”, ενώ υπάρχει και το “όποιος δεν χάσει στα χαρτιά και στην αγάπη, δεν έχει νιώσει τη ζωή”.
Μονά ζυγά δικά σας!
