Άρθρο της Μαρίας Παπαδοπούλου.
Όταν λοιπόν μου πρότειναν να γράψω το πρώτο μου άρθρο πολλά θέματα πέρασαν από το μυαλό μου… Να γράψω για μόδα σκέφτηκα ή για ταξίδια, κάτι light που ενδιαφέρει αρκετό κόσμο… Αλλά όταν ήρθε η στιγμή να το γράψω σκέφτηκα το θέμα που τελευταία τριγυρίζει στο μυαλό μου, δηλαδή ο χωρισμός!!!
Όλοι το χουμε κάποια στιγμή βιώσει ή θα το βιώσουμε καλώς ή κακώς. Καλώς θα πω εγώ αν σκεφτείς ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Τι είναι λοιπόν ο χωρισμός; Είναι το τέλος μιας σχέσης, θα σκεφτούν οι περισσότεροι, είναι όμως και ευκαιρία να κάνεις βήματα μπροστά θα προσθέσω εγώ.
Για να φτάσουμε να χωρίσουμε από μια σχέση είτε λίγων μηνών είτε μακροχρόνια κάτι έφταιξε. Κάτι πήγε στραβά. Υπάρχουν χιλιάδες λόγοι μικροί ή μεγαλύτεροι! Μπορεί να βαρεθήκαμε, να απατηθήκαμε, να κουραστήκαμε, να μη συμφωνήσαμε, να μην το επέτρεπαν οι συνθήκες, να αλλάξαμε προτεραιότητες ή να αλλάξαμε γενικά.
Σε κάθε περίπτωση ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος (δεν το λέω εγώ αλλά οι φίλοι ψυχολόγοι). Έχουμε λοιπόν το δικαίωμα να αντιδράσουμε κάπως ακραία…(όχι πάρα πολύ!!) Ίσως αρχικά να χάσουμε λίγο τη γη κάτω απ τα πόδια μας, να φάμε μερικά γλυκά παραπάνω ή να μην τρώμε τίποτα και να μείνουμε μισοί (προτιμότερο το τρίτο για να διατηρήσουμε τη σιλουέτα μας…).
Αποδεκτό επίσης είναι το να κλαίμε απ’ το πρωί ως το άλλο πρωί ή να κοιτάμε ανέκφραστοι το ταβάνι και να μη θέλουμε να σηκωθούμε καν απ’το κρεβάτι (ποιο το νόημα να σηκωθούμε αφού δεν υπάρχει αυτός ή αυτή;)
Ίσως να ακούμε όλη μέρα καψουροτράγουδα και να ξανακλαίμε ή να χορεύουμε μόνοι τσιφτετέλια μήπως ξεχαστούμε μια στάλα… Αποδεκτό και το να συζητάμε όλη μέρα με τους κολλητούς μας για να καταλάβουμε τι έφταιξε και να υπεραναλύουμε την κάθε κίνηση ή να μη λέμε τίποτα σε κανέναν και να ψάχνουμε στο Google άρθρα για τις φάσεις του χωρισμού και τους τρόπους αντιμετώπισης (πέντε φάσεις είναι, το διάβασα!). Άντε να πιούμε και μερικά ποτάκια παραπάνω και να γράψουμε μερικά κατεβατά μηνυμάτων πάνω στη ζαλούρα μας, τα οποία πιστεύω είναι προτιμότερο να μην τα στείλουμε αφού είμαστε εν βρασμώ…αλκοόλ…
Κάποια, λοιπόν, από αυτές τις αντιδράσεις, ή παραπάνω από μία, θα σας θύμισε τον εαυτό σας. Αυτά λοιπόν κάποια στιγμή πρέπει να τελειώσουν. Πρέπει να μαζέψουμε όση δύναμη έχουμε και είτε πήραμε εμείς την απόφαση να τελειώσει η σχέση, είτε όχι να πατήσουμε πάλι στα πόδια μας.
Όλα είναι μια ιδέα μου είπε ένας φίλος, αλλά και η άποψη μιας φίλης ακόμη πιο σωστή: Tώρα έχεις δυο επιλογές, μου είπε, ή κάτσε στα πατώματα και κλαίγε ή χαμογέλα και προχώρα, άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Κι αν το σκεφτείς όντως δεν υπάρχει. Κι εγώ από όση προσωπική εμπειρία μπορώ να έχω, λέω να επιλέξουμε το δεύτερο.
- Γιατί η ίδια η ζωή προχωράει, ποιος είσαι εσύ που θ αρνηθείς να προχωρήσεις;
- Ντύσου, βγες, δες φίλους, διασκέδασε, γέλα, χοροπήδα…κάνε κάτι ρε αδερφέ, κάντο με το ζόρι. Από κει και πέρα ό,τι είναι να γίνει θα γίνει!
- Μπορεί το αμόρε να σκεφτεί τα λάθη του, να δει τί βλακεία έκανε που σ έχασε, να μην μπορεί χωρίς εσένα και να γυρίσει πίσω στα γόνατα, (ιδανικό σενάριο), μπορεί να γυρίσεις εσύ και ό,τι γίνει (πιθανό και αυτό).
- Ίσως όμως να μη συμβεί και τίποτα απ τα δύο, να σε πάει η ζωή παρακάτω και να ζήσεις άλλες εμπειρίες με κάποιον επόμενο/η ή απλά να χαρείς την ελευθερία σου…(δικαίωμα σου ρε αδερφέ)…
- Δεν υπάρχει λοιπόν λόγος εσύ μέχρι τότε να έχεις πάθει απανωτές καταθλίψεις!
- Ας μην ξεχνάμε ότι όταν κλείνει μια πόρτα ανοίγει ένα παράθυρο, τότε ενδέχεται να ανοίξει μια άλλη μεγαλύτερη πόρτα θα έλεγα εγώ ως αισιόδοξη τοξοτίνα…
