Ο άνθρωπος (βιολογικά) δευτερευόντως είναι κοινωνικό ον, αρχικά είναι «οικογενειακό», επειδή εξανθρωπίζεται και κοινωνικοποιείται μέσα στην οικογένεια. Παιδί, δένεται ψυχολογικά με τους ανθρώπους που ένιωσε στα πρώτα βήματα της ζωής του, γι’ αυτό τους αγαπά και τους μιμείται ποικιλοτρόπως. Ο μικρός κάθεται στην πολυθρόνα του μπαμπά και η μικρή δοκιμάζει στο περπάτημα τις γόβες της μαμάς. Αυτές τις μιμητικές εμπειρίες ο μικρός ανθρωπάκος προσπαθεί να τις ενσωματώσει στη δική του ζωή. Το πατρικό σπίτι είναι το πανεπιστήμιο με τη μεγαλύτερη διδακτική επιτυχία, επειδή ο μικρός «φοιτητής» επιθυμεί σφόδρα να μάθει, να μιμηθεί. Και, μιμούμενος, να πιστέψει ότι «μεγάλωσε». Τα αποτυπώματα αυτών των εικόνων αφήνουν ανεξίτηλα ίχνη στις ψυχές. Για αυτό οι μεγάλες θρησκευτικές γιορτές μέσα στην οικογένεια πλημμυρίζουν συμβολισμούς και θύμησες.
Ο άνθρωπος ζει μέσα σε ομάδες (έθνη, θρησκείες, μειονότητες) επειδή μόνος και μοναχικός νιώθει αδύναμος. Η υποσυνείδητη αυτή ανάγκη τον υποχρεώνει να υπηρετεί την ομάδα όπου ζει (κοινωνικά-πολιτικά) χωρίς, περιέργως, να αισθάνεται ότι χάνει την ανεξαρτησία του και την αυτοεκτίμησή του. Κύτταρο της ομάδας είναι η οικογένεια, που ευλογείται με το γάμο. Ο γάμος, θρησκευτικά, είναι μυστήριο. Κοινωνικά, είναι θεσμός, νομικά προστατευόμενος. Ουσιαστικά, όμως, η στέψη αποτελεί την πιο σημαντική πράξη του βίου. Το επάγγελμα είναι η δεύτερη. Η οικογενειακή ζωή και τα παιδιά χαρίζουν πληρότητα. Η επιτυχία στο επάγγελμα προσφέρει παγερή δύναμη, παντελώς αδύνατη να θερμάνει την ψυχή.
Το άτομο διά βίου εκτελεί διαταγές γονιδίων. Εντέλλεται να τρέφεται και να αναπαράγεται. Οι πράξεις του αντικατοπτρίζουν τη βηματοδοτημένη αποστολή του. Η ανάγκη επίτευξης αποτελεσμάτων το καθοδηγεί στην οργάνωση ικανοτήτων και δυνάμεων. Προς τούτο δημιουργεί «τραστ» (συνενώσεις) ομοειδών γονιδίων (οικογένειες, φυλές). Και «καρτέλ» (κοινοπρακτικές ομοσπονδίες κρατών) με σκοπό την οργανωμένη παραγωγή και εκμετάλλευση αγαθών. Η οργανωτική αυτή δομή των κοινωνιών του, ωστόσο, οδηγεί σε πολέμους. Ούτε οι τρεις κοσμογονικές κοινωνικές επαναστάσεις (βουδισμός, χριστιανισμός, μωαμεθανισμός) δεν κατόρθωσαν να χαλιναγωγήσουν ένστικτα και παρορμήσεις, αν και διδάσκουν αγάπη και κατανόηση, δηλαδή πλήρη νόηση.
Γονιδίων φυγείν αδύνατον ωστόσο, η έκφρασή τους αντικατοπτρίζεται αναλόγως των συνθηκών που το άτομο διαβιώνει. Τα σωματικά γονίδια μορφοποιούν το σώμα και προδιαγράφουν το ζην, ανάλογα π.χ. με την τροφή ή τις επιδημίες της περιοχής. Ανάλογες περιβαλλοντικές επιπτώσεις (συνθήκες) αντικατοπτρίζονται και στη λειτουργική έκφραση των γονιδίων των εγκεφαλικών κυττάρων. Οι Ελληνες, π.χ. άρχισαν να καπνίζουν πριν από 100 με 150 χρόνια. Στα πρώτα 100, το κάπνισμα αναγνωριζόταν από τα εγκεφαλικά κύτταρα των καπνιστών ως μαγκιά, τα τελευταία 15 –περιέργως– ως ηλιθιότητα. Η ενημέρωση, δηλαδή η πλήρης γνώση, αναδρομολογεί τις πράξεις των ανθρώπων. Η ευφυΐα συνίσταται στο να αρχίζει έγκαιρα και έγκυρα από το καταλληλότερο πρόσωπο: Τη μητέρα.
To πατρικό σπίτι είναι το πανεπιστήμιο με τη μεγαλύτερη διδακτική επιτυχία, επειδή ο μικρός «φοιτητής» επιθυμεί σφόδρα να μάθει, να μιμηθεί. Και, μιμούμενος, να πιστέψει ότι «μεγάλωσε».
Η μητρική εκπαίδευση μετουσιώνει, δηλαδή εκπαιδεύει, εξειδικεύει τα νευρικά κύτταρα των μετωπο-κροταφικών λοβών του εγκεφάλου σε μετεκπαιδευμένες μονάδες αναπαραγωγής έργου, που έμαθαν συνήθως μέσω μίμησης. Επειδή η «βασική εκπαίδευση» γίνεται στα πρώτα παιδικά χρόνια, όπου οι διδαχές καταγράφονται ως εικόνες στα κύτταρα του μικρού ανθρωπάκου. Τότε τα σωματικά γονίδια του εγγυώνται το ζην και τα εγκεφαλικά του «μιμητίδια» το ευ πράττειν. Αυτά τα σμιλεμένα γονίδια είναι μοναδικό κατόρθωμα της μαμάς! Ο τρόπος με τον οποίον ομιλεί ο άνθρωπος αλλά και η προφορά του είναι μιμητικό αποτέλεσμα των ήχων που πρωτάκουσε. Ολοι διατηρούμε κάτι από τη μητρική προφορά μας. Οι φωνητικές μας χορδές, δηλαδή, μιμούνται ισόβια την ακουστική εκπαίδευση που συγκράτησαν από τα πρώτα ακούσματα στη μητρική αγκαλιά.
Παρατηρήσεις, επίσης, αποδεικνύουν ότι οι κοινωνίες προσαρμόζονται σε δυσάρεστες και δύσκολες καταστάσεις ή σε ευχάριστες και εύκολες αν ο χρόνος της προσαρμογής τους είναι μακρύς. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι οργανωμένες «κοινωνίες του ψύχους» και οι επιπόλαιες-ευχαρείς «κοινωνίες των τροπικών χωρών», δηλαδή οι ευρισκόμενες επί του Ισημερινού. Οσο βορειότερα κινούμαστε από το μέγιστο νοητικό κύκλο της ουράνιας σφαίρας τόσο καλύτερα οργανωμένες κοινωνίες συναντάμε.
Και παρά τις δυσκολίες που υπάρχουν στην παραγωγή τροφής λόγω ψύχους, τόσο πιο προσιτές τιμές βρίσκουμε στις αγορές. Κράτη πλησίον του Ισημερινού είναι πάμφτωχα αν και η γη τους χαρακτηρίζεται από καρποφορία –τόση που οι μπανάνες τους καταναλώνονται στα κράτη του βόρειου ημισφαίριου! Το πρόβλημα στις περιοχές αυτές δεν είναι η φυσική έλλειψη γονιμότητας της γης. Είναι η επίκτητη ολιγόνοια των κατοίκων. Η τεχνητή ολιγοφρένεια, η αμορφωσιά. Η αγραμματοσύνη, δηλαδή η τεχνική «τύφλωση» των παιδιών λόγω έλλειψης δασκάλων. Δυστυχώς, ο εγκέφαλος νοεί και κατανοεί με τις διόπτρες της μάθησης.
Ο άνθρωπος από την πρώτη μέρα της ζωής του, και ιδιαίτερα τα 4 πρώτα χρόνια, χαρακτηρίζεται από ευμάθεια και φιλομάθεια. Δυστυχώς, αργότερα στερείται αυτών των χαρακτηριστικών. Αρα, κατάλληλος δάσκαλος (μητέρα) και κατάλληλος χρόνος (πρώτα παιδικά έτη) δύνανται να κατευθύνουν τη μιμητική του δυνατότητα μάθησης επιτυχώς προς πάσα κατεύθυνση. Ελληνες μαθητές, όπως ο Καβάφης στα σχολεία της Αλεξάνδρειας εκείνης της εποχής, μιλούσαν 3-4 γλώσσες ταυτόχρονα. Τόσες όσες μιλούσαν οι άνθρωποι στους δρόμους της Αλεξάνδρειας. Η χωρητικότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου είναι απύθμενη –το κακό είναι ότι κάνει delete ευρισκόμενος σε κατάσταση αχρησίας.
Στη διάρκεια της (μαγικής) παιδικής εποχής, ήθη, έθιμα, θρησκείες, κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς εισάγονται αθρόως και χωρίς φιλτράρισμα στις ψυχές των αθώων παιδιών. Οι εμπειρίες και οι γνώσεις υποσυνείδητα και άνευ ελέγχου καταγράφονται ως αληθή γεγονότα που δύσκολα διαγράφονται από τα εγκεφαλικά κύτταρα. Οι πληροφορίες στην ευαίσθητη ηλικία (ψυχιατρικά) έχουν τη θέση ενδοβολών, δηλαδή ισχυρών καταγραφών στην ψυχή, και προκαλούν μόνιμες και αδιαμφισβήτητες πεποιθήσεις. Ετσι εξηγείται η επιμονή 125 μεγάλων θρησκευτικών δογμάτων και αιρέσεων της γης να αρχίσουν πρώιμη κατήχηση και βιαστική ένταξη στις δοξασίες τους σε παιδιά ολίγων εβδομάδων: Τα θρησκευτικά δόγματα είναι θέσφατα φιλοσοφικών συστημάτων αυθεντικής κρίσης και θρησκευτικής πίστης που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση λόγω υψηλής διανόησης, δηλαδή, απολύτως κατάλληλα για τον εγκέφαλο του ανθρωπάκου πριν μπουσουλήσει!
Ο άνθρωπος από την πρώτη μέρα της ζωής του, και ιδιαίτερα τα 4 πρώτα χρόνια, χαρακτηρίζεται από ευμάθεια και φιλομάθεια.
Φαίνεται, ωστόσο, ότι η φύση ενδιαφέρεται τα μέγιστα για το «πριγκιπόπουλο» και τη «βασίλισσα» μητέρα του. Γι’ αυτό η πνευματική υπεραξία της γυναίκας έναντι του άντρα είναι σκανδαλώδης. Η νοημοσύνη της είναι διάφορος του ανδρός, περισσότερη, λειτουργική και μακρόπνοος. Ο άντρας αναζητά νίκες εδώ και τώρα. Η γυναίκα σχεδιάζει το μέλλον σε ορίζοντα ετών. Ο άντρας λύνει τις διαφορές του με πόλεμο. Η γυναίκα ενεργεί μεθοδικά, σταθερά και προγραμματισμένα. Εκείνος κατακτά και σπαταλά. Εκείνη διαχειρίζεται τις δυνάμεις της με φειδώ και και μεθοδικότητα. Φυλάει «προμήθειες», επειδή γονιδιακά βηματοδοτείται να τρέφει τη ζωή. Σπανίως εταιρίες που διοικούνται από γυναίκα χρεοκοπούν. Υπάρχει πλήρης διαφορά τρόπου αντιμετώπισης δυσκολιών και υπολογισμού κόπων και εξόδων, οργάνωσης ζωής.
Τα γονιδιακά της προσόντα την καθοδηγούν, καθοδηγούνται και την καθηλώνουν στο δικό της βασίλειο. Της παραχωρήθηκαν για να υπηρετεί τη μητρότητα και ευτυχεί υπηρετώντας την. Στην κοινωνική αρένα αρέσκεται να παίζει ρόλους δευτεραγωνιστικούς, εκουσίως.
Όλα αυτά είναι γνωστά. Πρέπει, ωστόσο, να φωτιστούν τα μοναδικά προσόντα που φύσει και θέσει κατέχει, ως μητέρα-δασκάλα. Πρέπει να της παρουσιάσουμε ότι, δημιουργώντας λειτουργικά «μιμητίδια» στο παιδί της, κτίζει τις τύχες όλων των παιδιών της γης. Η τύχη του ανθρώπου εξαρτάται από τα γονίδια (φυσικά προσόντα) και τα «μιμητίδια» (επίκτητα χαρίσματα). Προβάλλουμε τα «μιμητίδια» επειδή μόνον αυτά βρίσκονται στην απόλυτη δικαιοδοσία μας. Και η μάνα είναι ο μόνος άνθρωπος που έχει τη δυνατότητα να αλλάξει τον πλανήτη.
Η φύση, ωστόσο, πάντα αμείβει τον καλό δουλευτή της. Μελέτη που έγινε στις Η.Π.Α. έδειξε ότι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο είναι μια γυναίκα που έχει μια κόρη. Επειδή είναι μακροβιότερη του συζύγου της. Επειδή, ζώντας στο βόρειο ημισφαίριο, απαλλάσσεται από το να διαβιεί φυλακισμένη ισόβια μέσα σε ολόσωμο τσαντόρ. Και επειδή έχει μια κόρη. Και μόνον η κόρη χαρίζει θαλπωρή και φροντίδα στα ύστερα κρίσιμα έτη του βίου.
 δευτερευόντως είναι κοινωνικό ον, αρχικά είναι «οικογενειακό», επειδή εξανθρωπίζεται){kind=link}