Medal of Honor (2010 video game review)

Έχοντας “ξεζουμίσει” τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο ως πηγή έμπνευσης για τις παραγωγές τους, κι έχοντας προσφέρει μια πληθώρα τίτλων δράσης που περιστρέφονται γύρω από τις μεγάλες μάχες της ταραγμένης αυτής περιόδου της ανθρωπότητας, οι δημιουργοί video games στρέφονται (με επιτυχία είναι αλήθεια) και σε πιο σύγχρονα πεδία μαχών. Και καθώς η πλειοψηφία των μεγάλων εταιρειών ανάπτυξης κι έκδοσης έχουν έδρα στην Αμερική, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι δημιουργούνται νέοι τίτλοι στους οποίους αναπαρίστανται πρόσφατες μάχες και πολεμικές αναμετρήσεις.

Το τελευταίο “θύμα” αυτής της μόδας είναι το φετινό Medal of Honor, που λέει για τα καλά αντίο στις μάχες του 2ου Παγκοσμίου και τοποθετεί τον παίκτη στις απόμακρες κι αφιλόξενες περιοχές του Αφγανιστάν, στον ρόλο ενός Αμερικανού στρατιώτη μιας “υπερ-επίλεκτης” ομάδας καταδρομών (Tier 1) που δρα μέσα και πίσω από τις γραμμές των Ταλιμπάν, σε διάφορες αποστολές διάσωσης, συνοδείας, σαμποτάζ κι υποστήριξης.

Ο όρος “κινηματογραφική περιπέτεια” είναι ο καλύτερος για να περιγράψει το Medal of Honor, ένα τίτλο βολών πρώτου προσώπου (FPS) που προσομοιώνει τις συνθήκες και τις μάχες που βίωσαν αρκετοί Αμερικανοί το 2003 στο Αφγανιστάν. Το γεγονός ότι η ανάπτυξή του ολοκληρώθηκε υπό την καθοδήγηση στρατιωτικών συμβούλων, δίνει στο Medal of Honor μια ιδιαίτερη ταυτότητα, αφού σε πολλές αποστολές ο παίκτης παρεισφρύει στις γραμμές των Ταλιμπάν και τους πολεμά ντυμένος σαν αυτούς, ενώ σε κάποιες άλλες μάχεται κατά την διάρκεια της νύχτας. Βέβαια, αυτός ο “ρεαλισμός” που έδωσαν απλόχερα στον τίτλο οι προγραμματιστές, καταλήγει -όπως θα δούμε και στη συνέχεια του κειμένου- δίκοπο μαχαίρι.

Ο τίτλος αριστεύει σχεδόν σε κάθε τομέα των τεχνικών χαρακτηριστικών του. Τα εφέ γραφικών των φίλτρων (όπως αυτό της νυχτερινής όρασης μέσα σε κτίρια ή της εναέριας λήψης) είναι αρκετά ρεαλιστικά, η αναπαράσταση των χιονοσκεπών οροσειρών του Αφγανιστάν είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή, τα μοντέλα των ανθρώπων είναι ρεαλιστικά και η ομιλία τους διαυγέστατη. Τα ηχητικά εφέ είναι κορυφαία και δικαιώνουν την “κληρονομιά” του ονόματος Medal of Honor. Υπάρχει ακόμα κι ένα μικρό συναισθηματικό “δέσιμο” του παίκτη με τον χαρακτήρα του, καθώς προχωράει η ιστορία κι αναπτύσσεται το σενάριο.

Η γενικότερη αίσθηση που αφήνει το σενάριο για έναν παίκτη, είναι ότι πρόκειται για έναν πολύ καλό τίτλο δράσης πρώτου προσώπου που προσπαθεί να αναρριχηθεί στις προτιμήσεις των παικτών… αλλά αποτυγχάνει να προχωρήσει αρκετά λόγω του μεγάλου βάρους του ονόματος “Medal of Honor” που κουβαλά σαν (όχι και τόσο ωφέλιμο) φορτίο. Η εντύπωση που αποκομίζει στο τέλος ο παίκτης, είναι ότι η παραγωγή τον περιορίζει συνεχώς και του υποβάλλει αυτό τους όρους της πολεμικής αναμέτρησης, αντί να τον αφήσει να δράσει μόνος του.

Τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας του παίκτη τον υποβάλλουν σε ένα συνεχές “ντάντεμα”, λέγοντάς του πού να πάει (“βάλε νυχτερινή όραση”), τι να κάνει (“εξουδετέρωσε τους Ταλιμπάν στην ταράτσα”) ή ακόμα και πότε να το κάνει. Υπό το πρίσμα αυτών των στοιχείων, το παιχνίδι μπορεί να περιγραφεί ως ένας ονειρικός τίτλος δράσης για τους αρχάριους που μόλις έχουν “καταταχθεί” στον κόσμο των FPS, καθώς δεν θα αποπροσανατολίζονται μέσα στις πίστες του τίτλου και θα βρίσκουν εύκολα (με την υπόδειξη των άλλων μελών της ομάδας) τους Ταλιμπάν για να τους εξουδετερώσουν.

Αυτά τα στοιχεία όμως δεν θα ενθουσιάσουν τους “βετεράνους” παίκτες που θα δουν την ορμή τους να ανακόπτεται σε περιόδους μεγάλης αδράνειας και θα αναρωτηθούν εάν θα τους αφήσει η ομάδα να κάνουν κάτι από μόνοι τους (καθώς σε μερικές μάχες, πριν καλά-καλά ανακαλύψει ο παίκτης τους εχθρούς, οι άτρωτοι από τα εχθρικά πυρά συμπολεμιστές του τους έχουν σκοτώσει).

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι το Medal of Honor ξεφεύγει από τα στενά πλαίσια της κατηγορίας τίτλων δράσης και γίνεται πιο εγκυκλοπαιδικό και πιο “ντοκιμαντερικό”. Ωστόσο, ο τυπικός αγοραστής θα παρατηρήσει ότι τα video games έχουν πρωτεύον στόχο να ψυχαγωγήσουν και όχι να επιμορφώσουν. Στην δεύτερη περίπτωση, ο καταναλωτής μπορεί απλά να ανοίξει την τηλεόρασή του σε ένα δορυφορικό κανάλι τύπου History Channel και να ξοδέψει σαφώς λιγότερα χρήματα.

Οι εντυπώσεις βελτιώνονται στην περίπτωση του συμμετοχικού τρόπου δράσης πολλών παικτών (multiplayer). Δεν είναι υπερβολή εάν πούμε ότι το multiplayer είναι ένας εντελώς διαφορετικός τίτλος, καθώς δημιουργήθηκε από ξεχωριστή ομάδα ανάπτυξης, τη DICE (γνωστή για τη σειρά Battlefield).

Παρότι η εν λόγω ομάδα χρησιμοποίησε τη δική της, υποδεέστερη θεωρητικά μηχανή γραφικών αντί της Unreal 3 που έχει η εκστρατεία ενός παίκτη, κατάφερε να δημιουργήσει μια πιο ελκυστική πρόταση για online αναμετρήσεις πολλών παικτών, με πιο ρεαλιστική απεικόνιση των όπλων που κρατά ο παίκτης και καλύτερα εφέ καπνού κατά τη διάρκεια των εκρήξεων.

Οι συνολικά ώρες ενασχόλησης με το παιχνίδι αποδεικνύουν όμως ότι οι δημιουργοί αντέγραψαν απλά την “φόρμουλα” του Battlefield 2, χωρίς να προσθέσουν νέα στοιχεία στο multiplayer. Η έλλειψη δε οχημάτων και πλήρως καταστρεφόμενων αντικειμένων και κτιρίων, αφήνουν την εντύπωση ότι οι προγραμματιστές δεν ήθελαν να ανταγωνιστούν το δημιούργημά τους, Battlefield 2. Παρόλα αυτά, η επιλογή “Combat mission” είναι μια αρκετά “χαβαλεδιάρικη” πρόταση για όσους παίζουν μαζί με τα φιλαράκια τους.

Οι πιο επικριτικοί θα εκφράσουν την απορία “μα ήταν ανάγκη να προσπαθήσουν να συνδυάσουν το single player του Call of Duty και το multiplayer του Battlefield και να αποτύχουν και στα δύο”; Θα δεχτούμε ότι οι δημιουργοί προσπάθησαν να φτιάξουν κάτι νέο στον χώρο των FPS, αλλά κατέληξαν μάλλον να κάνουν συμβιβασμούς: χρησιμοποίησαν δύο μηχανές γραφικών, αλλά δεν έσπρωξαν καμιά από τις δύο στα όρια της.

Προσπάθησαν να κάνουν τον τίτλο πιο “χολιγουντιανό” για να προσελκύσουν ευρύτερο κοινό, αλλά άφησαν ανικανοποίητους τους πιο σκληροπυρηνικούς. Έδωσαν νέο στυλ περιγραφής και εξέλιξης της ιστορίας, αλλά υπέπεσαν σε “παραδοσιακά σφάλματα” της κατηγορίας, όπως το μικρής διάρκειας single player. Μπορεί να είναι διασκεδαστικό για όση ώρα διαρκεί, αλλά το Medal of Honor δεν καταφέρνει να τιμήσει την ιστορία του ονόματός του.