Προ ημερών βρέθηκα σε μια συνέλευση γονέων μαθητών της έκτης τάξης Δημοτικού, που συνεκλήθη με πρωτοβουλία της αρμόδιας δασκάλας. Μπορεί να ακούει και να βλέπει κανείς μαραθώνιες -και συχνά δίχως νόημα- συζητήσεις στην τηλεόραση για την κατάσταση στην εκπαίδευση, αλλά πληρέστερη εικόνα για τα προβλήματα της Παιδείας από αυτήν που απέκτησα στη συνέλευση δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
Και κάτι πολύ σημαντικό: Παρότι αρκετοί γονείς δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται τις αιτίες που γεννούν τα προβλήματα της καθημερινότητας των ιδίων και των παιδιών τους, νιώθουν στο πετσί τους αυτή την αβάστακτη πραγματικότητα και θέλουν να την αλλάξουν. Απλά, δεν ξέρουν πώς και μέσω ποιων συλλογικών φορέων και θεσμών μπορούν να το πράξουν.
Είναι, όμως, πεντακάθαρο ότι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι απλοί άνθρωποι του μόχθου, που καθημερινώς βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να τελειώσει το παιδί τους το σχολείο και να μπει στο Πανεπιστήμιο, έχουν μπουχτίσει με τις υποσχέσεις και απαιτούν σοβαρή και υπεύθυνη στάση απέναντι στο μείζον θέμα της εκπαίδευσης.
Οι διαπιστώσεις από δασκάλους και γονείς στην συνέλευση, για την κατάσταση που υπάρχει στα σχολεία, είναι λίαν επιεικώς απογοητευτικές. Ενδεικτικά είναι τα λόγια μιας μητέρας μαθητή της έκτης, η οποία είναι και καθηγήτρια στο γυμνάσιο. Ιδού τι είπε, όταν αναφέρθηκε στο πώς πρέπει να προετοιμάζονται τα παιδιά για το γυμνάσιο: «Θα πρέπει να μάθουν καλά τους κανόνες της ελληνικής γλώσσας, τώρα, στην έκτη, γιατί αν περιμένουμε να τους μάθουν στο γυμνάσιο, αυτό δεν πρόκειται να γίνει».
Ποιες άλλες διαπιστώσεις έκαναν οι γονείς; Στο γυμνάσιο, είπαν, υπάρχουν βιβλία που ακόμη δεν έχουν φτάσει. Άρα, το πρόβλημα δεν εντοπίζεται μόνον στο βιβλίο της ιστορίας της έκτης Δημοτικού, που για πολιτικούς (!) λόγους δεν τυπώθηκε και μόλις προ ημερών έφτασε στα σχολεία μία παλαιότερη έκδοση, αλλά είναι πολύ μεγαλύτερο και σοβαρότερο. Για να μη μιλήσει κανείς για τις ελλείψεις σε δασκάλους στα ολοήμερα σχολεία ή για τον τρόπο διδασκαλίας των μαθημάτων.
Όσον αφορά στο τελευταίο σκέλος, οι διαπιστώσεις της ιδίας καθηγήτριας Γυμνασίου, είναι άκρως ενδιαφέρουσες: «Ούτε οι καθηγητές, ούτε πολύ περισσότερο οι μαθητές μπορούν να μάθουν κάτι, έτσι όπως είναι φτιαγμένα τα βιβλία. Προφανώς, οι άνθρωποι που τα γράφουν έχουν να έλθουν σε επαφή με την εκπαιδευτική διαδικασία στα σχολεία εδώ και δεκαετίες». Και βέβαια, το πρόβλημα δεν εντοπίστηκε μόνον στο γυμνάσιο, αλλά, σύμφωνα με τη δασκάλα που συγκάλεσε τη συνέλευση, αντίστοιχο παρατηρείται και στο δημοτικό.
Μα, αν είναι έτσι τα πράγματα (ίσως να ’ναι πολύ χειρότερα) για ποια εκπαίδευση μιλάμε; Για ποια γνώση στην υπηρεσία του λαού γίνεται λόγος; Τελικώς, αβίαστα καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι η γνώση μπορεί να γίνει κτήμα μόνον όσων διαθέτουν τα οικονομικά μέσα.
Το παιδί της λαϊκής οικογένειας, όμως, η οποία καθημερινά δίνει σκληρή μάχη για να ξεπληρώσει το τραπεζικό δάνειο, να πληρώσει το φροντιστήριο, κ.ο.κ., μάλλον είναι καταδικασμένο να ζει μονίμως στην ανασφάλεια της ταξικής καταγωγής του. Ετσι, όπως έχουν σήμερα τα πράγματα στην Ελλάδα, το «ίσες ευκαιρίες για όλους» μόνον ως ευχή και μύθος υπάρχει. Διότι το στρεβλό ελληνικό, ευρω-τριτοκοσμικό, σύστημα ούτε πολλές ευκαιρίες προσφέρει ούτε πολύ περισσότερο ίσες και για όλους.
