Ξεκαθαρίζω αμέσως ότι δεν συμπαθώ τον Τομ Κρουζ . Και ούτε είμαι και κανένας ένθερμος οπαδός των ταινιών δράσης. Ή μάλλον, η αλήθεια είναι ότι μου αρέσουν οι ταινίες δράσης, απλά πολύ πολύ σπάνια, παράγεται κάποια καλή που θα με κεντρίσει το ενδιαφέρον και θα κάτσω να τη δω.
Που είναι οι εποχές του Lethal Weapon και του Die Hard? Πάντως, αν βρω μια αξιόλογη ταινία δράσης, την απολαμβάνω με μεγάλη ευχαρίστηση!
Η σειρά των Επικίνδυνων Αποστολών, από την αρχή με τράβηξε λόγω αναμνήσεων, μιας και ως παιδούλα έβλεπα την τηλεοπτική σειρά και ενθουσιαζόμουν με τις μάσκες προσώπου, τις μεταμφιέσεις και πάνω απ’ όλα με τη μουσική! Ιδανικό μουσικό θέμα για ανεβαστική περιπέτεια κατασκόπων. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι τελικά από όλη τη σειρά ταινιών MI, η καλύτερη και πολύ αγαπημένη μου είναι η δεύτερη, αλλά η καινούρια ταινία, η τέταρτη, μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρουσα λόγω του σκηνοθέτη Brad Bird (Ratatouille, The Incredibles) κι έτσι Κυριακή βράδυ πήγα στον Απόλλωνα να τη δω.
Μου έκανε εντύπωση που δεν είχε κόσμο στο cinema. Νόμιζα ότι ένα απόγευμα βροχερής Κυριακής πριν τις γιορτές, σε μια «εμπορική» ταινία, θα γινόταν χαμός. Κι όμως όχι… Anyway, η τεράστια επιτυχία της ταινίας, παρά τα ελαττώματα που θα απαριθμήσω παρακάτω, είναι ότι παρά το γεγονός ότι είναι αρκετά μεγάλη (133’) δεν καταλαβαίνεις πως περνάει η ώρα.
Η δράση είναι αυτό που λέμε «καταιγιστική». Και σε κρατάει. Δεν βαριέσαι λεπτό όσο ο Tom Cruise τρέχει (και τρέχει πολύ!), σκαρφαλώνει στο πιο ψηλό κτίριο στον κόσμο (Επικίνδυνες Αποστολές χωρίς σκαρφάλωμα, είναι bellini χωρίς ροδάκινο), διαλύει BMW (την τερμάτισαν την έννοια του product placement με τις BMW!) και γενικά ρίχνει πολύ ξύλο. Αλλά σε όσες σκηνές υπάρχει διάλογος και υποτυπώδης πλοκή, υπάρχει πρόβλημα.
Από τον ίδιο τον σκοπό της αποστολής (Ρώσοι, πυρηνικές κεφαλές-πόσο παλιομοδίτικο!), μέχρι την ιστορία του Ethan Hunt και της γυναίκας του, τίποτα δεν γίνεται πιστευτό ή ενδιαφέρον. Λίγο παραπάνω να ασχολούνταν οι παραγωγοί με το σενάριο, θα μιλούσαμε για μια πραγματικά πολύ καλή περιπέτεια, αλλά δυστυχώς το μόνο που διασώζεται είναι η δράση που τελικά είναι αρκετή για να σωθεί όλη η ταινία.
Το δεύτερο μέρος είναι καλύτερο από το πρώτο μισό και ειδικά η σκηνή στο πάρτι θύμισε παλιά, καλή κατασκοπευτική ταινία. Ο Jeremy Renner κάνει ότι μπορεί για να δημιουργήσει έναν υποτυπώδη χαρακτήρα, ο Simon Pegg είναι αστειούλης και η Paula Patton θα έλεγα συμπαθής και πολύ εντυπωσιακή με το πράσινο φόρεμα στο πάρτι. Ο ίδιος ο Tom Cruise, αν και όπως πάντα μέτριος, καταφέρνει να τα βγάλει πέρα αξιοπρεπώς ως Ethan Hunt. Αγέραστος πάντως!
Γενικά, αν είστε fan της σειράς ή του Tom Cruise (υπάρχουν ακόμα αυτές άραγε;), ή απλά θέλετε να δείτε κάτι light, το Mission Impossible: Ghost Protocol είναι ιδανικότατο. Παραπάνω προσδοκίες, παρακαλώ να αυτοκαταστραφούν σε 5’’.
, Όταν ο Τομ Κρουζ τα σπάει. Ξεκαθαρίζω αμέσως ότι δεν συμπαθώ τον Τομ Κρουζ . Και ούτε είμαι και κανένας ένθερμος){kind=link}