Ο τρόπος με τον οποίον το sportswear εισχώρησε στο καθημερινό αντρικό ντύσιμο ήρθε τόσο φυσικά όσο και η ίδια η modernité. Ιδού ποιοι ήσαν οι πρωτεργάτες του…
Η Αμερική, πατρίδα του easy living, μαζί με την απλοποίηση των τρόπων σε κάθε τομέα της σύγχρονης ζωής, έφερε και την αντίστοιχη στο ντύσιμο. Την ίδια στιγμή που η Αγγλία και η Ιταλία ντυνόταν με κάθε «επισημότητα», ή έστω με τη μανιέρα του «περιποιημένου αρσενικού», που κυριαρχούσε έως το Μεσοπόλεμο, τα χρυσά αγόρια που είχαν αποφοιτήσει από την Ivy League έφτιαχναν το μέλλον της χώρας –αλλά και του κόσμου όλου– με διαλείμματα κατά τα οποία άραζαν σε διάφορα resorts στο Newport, στο Nassau και στο Palm Beach ντυμένοι σε ύφος σπορτίφ. Και ενώ εκείνοι κάθονταν, οι φωτογραφίες τους έκαναν το γύρο του κόσμου, μέσα από στήλες που προλείαιναν το έδαφος για όλα αυτά τα spreads και posts που μέχρι σήμερα, σε παλαιά και νέα Μέσα, προμοτάρουν το ντύσιμο και τον τρόπο ζωής των πλουσίων και διασήμων.
Στα παραπάνω αγόρια πρότυπα προστίθενται και οι πρώτοι αθλητές που άρχισαν να ξεχωρίζουν ως icons του sportswear. Πρωτοπόροι στον τομέα, λοιπόν, ο Γάλλος αστέρας του τένις René Lacoste και ο θρυλικός γκόλφερ Bobby Jones, με τα απίθανα φινετσάτα λεπτά πλεκτά και τα «plus-fours» του, τα κοντά παντελονάκια του, που φόρεσε και ο πρίγκιπας της Ουαλίας τότε, μεταδίδοντας στο sportswear κάτι από την προσωπική του αίγλη μαζί με τη σφραγίδα έγκρισης της παλαιάς ελίτ.
Ας επισημάνουμε εδώ και το ημι-προφανές, ότι δηλαδή οι πρώτοι εκείνοι σταρ προέρχονταν από σπορ όπως το τένις και το γκολφ, ήτοι από ενασχολήσεις της μεγαλοαστικής νομενκλατούρας. Οταν η ενασχόληση με τα αθλητικά άρχισε να απευθύνεται στις μάζες, καθώς παράλληλα τα Μέσα κάλυπταν όλο πιο άμεσα και ανελλιπώς τις σχετικές διοργανώσεις, παγκόσμιες και πανευρωπαϊκές (πολλά ζευγάρια μάτια), οι ήρωες έγιναν και εκείνοι πιο μαζικοί και τα ρούχα τους διαρκώς πιο επιθυμητά από διαρκώς περισσότερο κόσμο. Φυσικά, βοηθά και η κορμάρα, που εννοείται πως διαθέτουν οι εν λόγω ήρωες –πολύ πριν από τον Beckham, ο ευρύστερνος golfer Arnold Palmer έκανε εν μία στιγμή το polo shirt αντικείμενο του πόθου.
Ήταν θέμα χρόνου το να φτάσουμε στα sixties, οπόταν και ο αθλητής άρχισε να χαίρει εκτίμησης ανάλογης του ροκ σταρ, και ο George Best χαρακτηριζόταν «ο πέμπτος Beatle», για ένα στυλ καθόλου αθλητικό, παρεμπιπτόντως, αλλά δεν είναι αυτό που έχει και τόση σημασία εδώ. Τα seventies καθιέρωσαν σταρ του «παλαιάς σχολής» sportswear, όπως ο Björn Borg, και να που το σπορ της κατανάλωσης sportswear γίνεται τόσο μαζικό ώστε διάφοροι αθλητές, στους πρωτοπόρους και ο προαναφερθείς Σουηδός με τη χαρακτηριστική κόμη και το ακόμη χαρακτηριστικότερο headband, να λανσάρουν οι ίδιοι σειρές ρούχων που έφεραν, εκτός από το όνομα, και κάτι από τη χάρη τους.
Στα 80’s, το sportswear επικεντρώθηκε περισσότερο σε διάφορες μανίες όπως το αερόμπικ, για να επιστρέψει δριμύτερο στα nineties χάρη σε brands που το μετέτρεψαν σε παντιέρα (βέπε Tommy Hilfiger) μαζί με τον αθλητή ντίβα. Τον οποίο βαριέμαι αφόρητα μέχρι σήμερα, αλλά και από την άλλη τον κατανοώ. Να το παίξει καλό παιδί ή κακό παιδί; Τι να κάνει κι αυτός… Μακάρι το παιχνίδι να περιοριζόταν μόνο στα γήπεδα…
