Σήμερα στην στήλη Fright Nights ασχοληθούμε εκτενώς και ενδελεχώς με το καταπληκτικό φιλμ του Adrian Garcia Bogliano, το «Late Phases», ωστόσο για να μην υπάρξουν παρανοήσεις, καθιερώθηκε με τον τίτλο Night of the Wolf (2014), μία ταινία που αντικειμενικά αξίζει τον κόπο να την παρακολουθήσεις, γιατί ομολογουμένως έχει κάτι ξεχωριστό να παρουσιάσει στον μέσο τηλεθεατή, διότι πλέον τα έχουμς δει όλα με τις χολιγουντιανές κινηματογραφικές ταινίες, αφού πολύ απλά η μία μιμείται την άλλη και δεν έχει κάτι πρωτοποριακό να δώσει στο το διψασμένο κοινό που αδημονεί για καταπληκτικές ερμηνείες, σκηνικά και πλοκή.
Το εν λόγω έργο λοιπόν είναι από τις ταινίες εκείνες που αν και low budget είναι προορισμένες για να δημιουργούν αυτό που λέμε «instant classic» καθώς από το πρώτο teaser έως και την προβολή τους, σου αφήνουν αυτή την μοναδική αίσθηση. Για πάμε λοιπόν!
O τυφλός βετεράνος του αμερικανικού στρατού Ambrose (Νικ Damici ο Mister από το «Stake Land» του 2010) μετακομίζει μαζί με τον σκύλο του σε μια φαινομενικά ήσυχη κοινότητα συνταξιούχων. Αλλά την πρώτη νύχτα του στον οικισμό, θα γίνει μάρτυρας επίθεσης ενός γιγαντιαίου ζώου που κατασπαράζει μια γειτόνισσά του. Ο Ambrose αφού συνδέει τα γεγονότα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για λυκάνθρωπο και πλέον για να επιβιώσει πρέπει να προετοιμαστεί, για να αντιμετωπίσει το κτήνος μέχρι την επόμενη πανσέληνο.
Η ταινία επικεντρώνετε στον τυφλό Ambrose, του οποίου ως βετεράνος, η ψυχή έχει χαραχτεί ο πόλεμος και η φρίκη με αποτέλεσμα να γίνει ένας σκληρός πατέρας και σύζυγος για την οικογένειά του. Ένας άνθρωπος του οποίου τα λόγια και οι πράξεις είναι προσεκτικά και περιεκτικά σε ότι πει και σε ότι κάνει. Βέβαια αυτό τον βοηθάει να αντιμετωπίσει με ψυχραιμία την απίστευτη κατάσταση την οποία ξαφνικά βρίσκεται, και να φέρει εις πέρας την τελευταία του «αποστολή».
Ο Adrian Garcia Bogliano κάνει το αγγλόφωνο ντεμπούτο του με την ταινία «Late Phases», βάζοντας έναν σκληρόπετσο βετεράνο εναντίον ενός από τα κλασικότερα τέρατα του κινηματογράφου, τον λυκάνθρωπο και πετυχαίνει διάνα! Μετά από τις εκρηκτικές πρώτες σεκάνς του έργου όπου ο Αmbrose συναντά τoν λυκάνθρωπο, η ταινία επιβραδύνει αλλά διατηρεί μια ένταση που μεγαλώνει συνεχώς μέχρι το φεγγάρι να είναι και πάλι γεμάτο, με κορύφωση την τελική αναμέτρηση.
Η ταινία εκτός από την υποδειγματική σκηνοθεσία του Bogliano και την πολύ προσεγμένη φωτογραφία, απογειώνετε από την εκπληκτική ερμηνεία του Νικ Damici. Σίγουρα δεν είχα ενθουσιαστεί από την ερμηνεία του ηθοποιού στο «Stake Land» αλλά εδώ ως Ambrose θα τολμήσω να πω ότι ο Damici μοιάζει με τον Charles Bronson στα καλύτερά του. Από άποψη εφέ τώρα οι λάτρεις της λεπτομέρειας δεν θα ενθουσιαστούν αφού το φαινομενικά χαμηλό μπάτζετ στην συγκεκριμένη κατηγορία βγάζει μάτι.
Οι μεταμορφώσεις του τέρατος θεωρώ ότι είναι αρκετά καλές σε σχέση με άλλες πολύ ακριβότερες παραγωγές και η πρώτη του εμφάνιση – στο 14ο λεπτό της ταινίας παρακαλώ – είναι ιδιαίτερα τρομακτική και πειστική. Σε μία μόνο σκηνή του έργου(που δεν θα αποκαλύψω ) ο λυκάνθρωπος δείχνει πραγματικά γελοίος αλλά το ξεπερνάμε γρήγορα.
Η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο να βρούμε μια καλή ταινία με λυκάνθρωπο και σίγουρα ταινίες σαν το «Dog Soldiers» (2002) και το «Ginger Snaps» (2000) κάνουν τη λίστα πολύ σύντομη σε σχέση με τις πιο πρόσφατες και επιτυχημένες σε αυτό το είδος και δεν μπαίνω σε συγκρίσεις με τα κλασσικά έργα τύπου «Howlling», «Bad Moon» και «An American Werewolf In London» γιατί πολύ απλά, ανήκουν σε άλλο επίπεδο.
Το «Late Phases» όμως τώρα μπορεί να προστεθεί στην εν λόγω κατηγορία, δεδομένου ότι είναι πραγματικά ένα από τα καλύτερα και πιο αγωνιώδη έργα των τελευταίων ετών με θέμα τους λυκανθρώπους. Ένα έργο που αξίζει κάποιος να δει και να ευχαριστηθεί. Εγώ πάντως το ευχαριστήθηκα και τις 2 φορές που το είδα.
Δείτε το trailer παρακάτω:
