Η κίνηση δεν σταματά ποτέ στην προκυμαία, στρωμένη με πλάκες Καρύστου φυσικά. Ντόπιοι και επισκέπτες απολαμβάνουν το ουζάκι τους, που σερβίρεται συνήθως με χειροποίητο τηγανόψωμο αντί για μεζέ.
Αφήνουμε πίσω το λιμάνι με τον προμαχώνα του, το Μπούρτζι, και προχωράμε στον μέσα κόλπο της Καρύστου, νούμερο ένα διαδρομή για μηχανόβιους, με διαδοχικές στροφές πέταλα, για απαιτητική οδήγηση με θέα το πέλαγος. Σκαρφαλωμένες στα βράχια, αίγες καρύστιες αψηφούν το νόμο της βαρύτητας καθώς συνεχίζουμε βορειότερα για το ακρωτήριο Καφηρέας, τον πολυθρύλητο Καβοντόρο. Κάβος που κάνει ντόρο, «Κάβος του χρυσού», από τα χρυσά νομίσματα των πλοίων που τσακίζονταν στο διάπλου μεταξύ Εύβοιας και Ανδρου, ή ξυλοφάγος, λόγω των ναυαγίων, ο τραχύς Καβοντόρος με τα χωριά της Αρβανιτιάς παραμένει μια sui generis περιοχή κι ας βρίσκεται τόσο κοντά στην Αττική.
Η εγκατάσταση των Αρβανιτών στη νότια Καρυστία έγινε το 15ο αιώνα με προτροπή των Ενετών. Οι Αρβανίτες αφομοιώθηκαν πλήρως με τους ντόπιους, παίρνοντας και δίνοντας στοιχεία του πολιτισμού τους, σαν τη γλώσσα και τα τραγούδια της καβοντορίτικης κομπανίας. Στα χωριά του Καφηρέα, «πίσω απ’ το βουνό», οι δρόμοι και ο ηλεκτρισμός έφτασαν μόλις τη δεκαετία του ’80, οι γεροντότεροι μιλάνε ακόμα τα αρβανίτικα και οι γυναίκες δένουν στο κεφάλι το λευκό τσεμπέρι.
Ανηφορίζουμε για τον Πλατανιστό, το νοτιότερο χωριό του Καβοντόρου, 25 χλμ. από την Κάρυστο. Εδώ, στον οικισμό Μαστρογιανναίικα ήρθε κάποτε κι έψαξε τις ρίζες του ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι.
Παίρνουμε το χωματόδρομο για το Επανωχώρι με το Μεγάλο Ρέμα. Θεόρατα πλατάνια σκιάζουν τη ρεματιά, που δεν στερεύει ποτέ, νερό που πέφτει με βοή σε φυσικές γούρνες δίπλα στο πέτρινο γεφύρι και τον παλιό νερόμυλο. Από δω ξεκινά το λιθόστρωτο μονοπάτι που, ύστερα από τρεις ώρες πεζοπορία, καταλήγει στην Κάρυστo.
Επιστροφή στην Κάρυστο για οινογνωσία! Στη σκιά του Castello Rosso, του Κοκκινόκαστρου των Λομβαρδών, που φωταγωγείται ατμοσφαιρικά τη νύχτα, δρασκελίζουμε το κατώφλι του Κτήματος Μοντοφώλι στην Παλαιά Χώρα Καρύστου και… διακτινιζόμαστε στην Τοσκάνη της νότιας Εύβοιας.
Ανεβαίνοντας την αρχαία κλίμακα που ένωνε τη θάλασσα με την Ακρόπολη, διασχίζουμε το βιολογικό αμπελώνα του ιστορικού κτήματος, ιδιοκτησίας κάποτε του πασά της Καρύστου. Τα σταφύλια λιάζονται στον ήλιο, που δίνει το χρώμα της καραμέλας, και ο μούστος «κοιμάται» τρία χρόνια σε δρύινα βαρέλια. Αποτέλεσμα το λιαστό γλυκό κρασί με το κεχριμπαρένιο χρώμα.
