Σε ένα κόσμο που τίποτα πλέον δεν είναι απλό και εύκολο, οι κανόνες των πουρμπουάρ δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση. Το «σωστό φιλοδώρημα» μας δυσκολεύει στην ίδια μας τη χώρα όπου λίγο πολύ γνωρίζουμε τους καθημερινούς «άγραφους νόμους», φανταστείτε λοιπόν τι γίνεται με τους περισσότερους από μας όταν βγαίνουμε εκτός συνόρων.
Είμαστε λοιπόν σε μια ξένη χώρα και καθόμαστε κάπου για φαγητό. Εκτός του ότι σε πολλές περιπτώσεις δεν καταλαβαίνουμε τι διαβάζουμε στον κατάλογο, καταλήγοντας τελικά να τρώμε ωμές καραβίδες σαν άλλος Mr. Bean, όταν έρχεται η ώρα του λογαριασμού, ο σερβιτόρος μας κοιτά περίεργα. Αυτό κατά πάσα πιθανότητα συμβαίνει όχι γιατί έχουμε κάτι, αλλά μάλλον γιατί δεν κάναμε κάτι σωστά.
Επειδή κουλούρα από κουλτούρα διαφέρει, ο λόγος που ο σερβιτόρος μας κοιτά στραβά μπορεί να διαφέρει από χώρα σε χώρα. Αν π.χ. το εν λόγω εστιατόριο βρίσκεται στην Ιαπωνία, λογικά έχουμε κάνει το τεράστιο λάθος να αφήσουμε πουρμπουάρ, θίγοντας βαθιά την περηφάνια του σερβιτόρου, αν βρίσκεται στην Αμερική , κατά πάσα πιθανότητα το φιλοδώρημα που αφήσαμε δεν είναι αρκετό.
Το φιλοδώρημα είναι άλυτος γρίφος. Αν αφήσεις πολλά κινδυνεύεις να θεωρηθείς νούμερο που αρέσκεται στο να προβάλει την οικονομική του ευμάρεια, αν αφήσεις λίγα είσαι φτηνιάρης, τσιγκούνης και μίζερος. Το πρόβλημα είναι τόσο μεγάλο, ώστε κόσμος βγάζει λεφτά από αυτό, εκδίδοντας ειδικά βιβλία με τους κανόνες του σωστού φιλοδωρήματος ανάλογα με την περιοχή στον παγκόσμιο χάρτη.
Το φιλοδώρημα ως συνήθεια έχει μια βαθύτερη προέκταση, καθώς πολλοί το θεωρούν τρόπο αξιολόγησης ενός κοινωνικού δούναι και λαβείν, ενώ σίγουρα αποτελεί ένα μικρό αλλά αντιπροσωπευτικό δείγμα του σεβασμού και της κατανόησης μιας διαφορετικής κουλτούρας και τρόπου ζωής. Και το μανίκι είναι ότι λογικά δεν θα καταφέρεις να το αποφύγεις σε οποιοδήποτε ταξίδι σου, ακόμα κι αν αποφασίσεις να μη βγεις από το ξενοδοχείο.
Αν και η μοντέρνα εκδοχή της φιλοσοφίας του φιλοδωρήματος θεωρείται ότι ξεκίνησε από τη Βρετανία, το πουρμπουάρ αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της αμερικανικής οικονομίας σε τέτοιο βαθμό, ώστε πολλά εστιατόρια να φέρουν την επιγραφή «Tipping is not a city in China» (το φιλοδώρημα δεν είναι πόλη της Κίνας). Ενδεικτικά, ο ετήσιος τζίρος από φιλοδωρήματα στις ΗΠΑ, υπολογίζεται στα περίπου 26 δις. δολάρια. Το 15-20% του συνολικού λογαριασμού αποτελεί υποχρεωτικό πουρμπουάρ, ενώ ακόμα και στην περίπτωση που το σέρβις ήταν χάλια, δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία για πουρμπουάρ κατώτερο του 10%.
Για τον υπόλοιπο κόσμο, έχουμε και λέμε: Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, 5-10% του λογαριασμού, αποτελεί ικανοποιητικό πόσο φιλοδωρήματος, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις το ίδιο το εστιατόριο μας βγάζει από τον κόπο των υπολογισμών, χρεώνοντας στο συνολικό λογαριασμό και το σέρβις. Στις περιπτώσεις της Αυστραλίας, της Κίνας και της Ιαπωνίας τα πράγματα είναι απλούστατα, καθώς το φιλοδώρημα δεν αποτελεί παράδοση.
Επειδή όμως δεν γίνεται πριν από κάθε ταξίδι να ενημερωνόμαστε για τέτοιες λεπτομέρειες που προκαλούν πονοκέφαλο, η λύση είναι μια και απλή. Αντιμετωπίστε το φιλοδώρημα ως μια αγνή μορφή δωροδοκίας. Δώστε μεγαλύτερη βάση στο φιλοδώρημα που αφήνετε σε μέρη που κατά πάσα πιθανότητα θα επιστρέψετε αν θέλετε να συνεχίσετε να απολαμβάνετε το καλό σέρβις, ακολουθήστε το ένστικτο σας στα φιλοδωρήματα σε μέρη που δεν θα ξαναπατήσετε ποτέ.
