Όσο και αν η κοινωνία μας έγινε επιφυλακτική και τείνει να απομονωθεί ο ένας από τον άλλον, εν τούτοις, σε επίπεδο συγγενών ή σε επίπεδο ομάδας εργαζομένων, ορισμένων επαγγελμάτων ή σε επίπεδο γειτόνων, ακόμη υπάρχει η αμοιβαία εμπιστοσύνη και σε πολλές περιπτώσεις αδελφοποίηση οικογενειών.
Και εδώ βρίσκεται η αχίλλειος πτέρνα των εγκλημάτων σε βάρος παιδιών και γενικά σε βάρος ανηλίκων ή απροστάτευτων ατόμων.
Έτσι, ανοίγοντας τα αστυνομικά χρονικά, θα δούμε δράστες διάπραξης σεξουαλικών εγκλημάτων ή εγκλημάτων εμπιστοσύνης (υπεξαίρεση, απάτη, κλοπές κλπ) ή ιδιαίτερα σεξουαλικών εγκλημάτων σε βάρος παιδιών, αδέλφια, εξαδέλφια, γείτονες και ακόμη μακρύτερα, δασκάλους και εκπαιδευτές και γυμναστές και προπονητές και γενικά ανθρώπους που επέλεξαν να ασκήσουν κάποιο επάγγελμα, που τους οδηγεί απ’ ευθείας στα άδυτα των σπιτιών των ξέγνοιαστων και γιατί όχι αφελών ανθρώπων.
Παραδίνουμε τα παιδιά μας στους τυχαία προσληφθέντες από επιχειρήσεις, υπαλλήλους, χωρίς να σκεφθούμε, ότι πρέπει να ψάξουμε την επιχείρηση ή την ομάδα και να εμπιστευθούμε τότε μόνο, όταν βεβαιωθούμε, ότι υπάρχει πράγματι σεβασμός και εξασφάλιση.
Και ξεχνάμε ότι πολλοί από τους ανώμαλους θέλοντας να βρίσκονται κοντά στα υποψήφια θύματα τους, επιλέγουν τα ανάλογα επαγγέλματα.
Και αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα μας ανταποδίδουν για την εμπιστοσύνη μας, με πόνο, με τεράστια ψυχολογικά κενά και πληγές που μάλλον δεν θα κλείσουν ποτέ.
Και η πολιτεία, δυστυχώς, αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα σαν τα κοινά εγκλήματα. Βάζει στον δράστη μια ποινή και αυτός σε λίγο ξανά- εμφανίζεται, για να σκοτώσει για πολλοστή φορά τις αθώες και άκακες ψυχές των παιδιών. Αντί να τον αποφυλακίσει, τότε μόνο, όταν πεισθεί με βεβαιώσεις επιστημόνων ότι αποθεραπεύθηκε, τον αποφυλακίζει εκτίοντας ένα μέρος της ποινής του. Σαν το τελευταίο τέρας των Αθηνών. Σαν όλα τα ομοειδή τέρατα του κόσμου.
Δίκιο είχε ο Κωστής Παλαμάς όταν έγραφε: «…του ξέγνοιαστου του πρέπει να είναι δούλος στον άρπαγα….».
Θα κλείσω λέγοντας πως όλη μας η ακτιβιστική δράση εξαντλείται στα λόγια, και κυρίως με δημοσιεύσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ώστε να δείξουμε το καλό μας πρόσωπο, προκειμένου να φανεί πως ενδιαφερόμαστε για το συνάνθρωπο και την κοινωνία μας, ώστε να πάρουμε τα συγχαρητήρια που υποτίθεται ότι μας αρμόζουν, αφού εκ των πραγμάτων θα έχουμε συγκινήσει το φιλοθεάμον κοινό που έχει διαβάσει τα γραφόμενα μας.
Κάπως έτσι εκτυλίσσεται η στυγνή πραγματικότητα στην οποία συμμετέχουν όλοι οι Έλληνες πολίτες, κάποιοι σε μεγαλύτερο βαθμό και άλλοι σε μικρότερο, όμως δεν παύει να ισχύει το γεγονός πως όλοι έχουμε βάλει το χέρι μας για να φτάσουμε σε τούτο το απαράδεκτο σημείο, και ας μη θέλουν να το παραδεχτούν κάποιοι, πιθανόν γιατί θεωρούν τους εαυτούς τους αθώα περιστερά και για όλα τα δεινά αυτού του τόπου φταίνε μονάχα οι άλλοι.
Διάβασε επίσης: vivo Y30
