Η μοναξιά είναι ο πιο σταθερός σύντροφος των χαρισματικών αθλητών. Οι ίδιοι γνωρίζουν από πρώτο χέρι ότι ο δικός σου ο δρόμος εκτός από δύσκολος και γεμάτος ανηφόρες είναι και απόλυτα μοναχικός.
Το My way στην ιστορική εκτέλεση του Φρανκ Σινάτρα είναι από τα πιο αγαπημένα τραγούδια αθλητών και προπονητών, κι ας μην έχουν προσέξει πολλοί τους στίχους του παγκόσμιου αυτού σουξέ: Κατά βάθος κάθε μεγάλος αθλητής και κάθε προπονητής πιστεύει ότι κάνει πράγματα με τον δικό του μοναδικό τρόπο, παίρνοντας τον δικό του μοναδικό δρόμο. Ο τρόπος που ζει και μεγαλώνει ο αθλητής προϋποθέτει συνήθως μια μοναχική πορεία. Από την άλλη, και κάθε άνθρωπος που διαλέγει να κάνει το επάγγελμα του προπονητή αισθάνεται ότι γρήγορα θα έχει όλο τον κόσμο απέναντι. Αν πολλές φορές αθλητές και προπονητές κατρακυλούν στα περίεργα μονοπάτια της εκκεντρικότητας είναι γιατί αυτή η αναζήτηση ενός σκληρού περφεξιονισμού τούς κάνει μεν να ξεχωρίζουν, γίνεται όμως συχνά και δεύτερη φύση τους. Καμιά φορά το προσωπείo καλύπτει το πρόσωπο.
Πόσοι πραγματικά μπορεί να ισχυριστούν ότι έχουν πάρει έναν δικό τους δρόμο και πως έκαναν ό,τι έκαναν με τον δικό τους τρόπο; Νομίζω ελάχιστοι, κι αυτοί δεν είναι τόσο οι επιτυχημένοι, όσο οι καταραμένοι, δηλαδή όσοι το όποιο χάρισμά τους το αντιμετώπισαν όχι τόσο ως ευλογία όσο ως βάρος που δύσκολα κατάφεραν να σηκώσουν. Τον δικό του δρόμο πήρε σίγουρα κάποτε ο Ντιέγκο Μαραντόνα.
Όταν ήταν δεκατεσσάρων χρόνων πήγαιναν και τον έβλεπαν να κάνει κόλπα με την μπάλα στις αλάνες του Μπουένος Αϊρες πιστεύοντας ότι είναι νάνος: Ηταν δύσκολο να πιστέψεις ότι ένα παιδί τόσο μικρό μπορεί να έχει τέτοια ικανότητα με την μπάλα στα πόδια.
Από τα 18 του μέχρι τα 29 του είδε τον χρόνο του να τρέχει συγκλονιστικά γρήγορα –παγκόσμιος πρωταθλητής Νέων, μεταγραφή στην Μπαρτσελόνα, αποτυχημένος στο Μουντιάλ του 1982 και θριαμβευτής σε αυτό του 1986, μεταγραφή στη Νάπολι, πρωταθλητής Ιταλίας, πρωταγωνιστής στο Μουντιάλ του 1990, πολλαπλώς τιμωρημένος έναν χρόνο μετά. Ποιος θα μπορούσε να σταθεί δίπλα του σε αυτό τον δρόμο που ο Ντιέγκο έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα; Νομίζω κανείς.
Ο μεγάλος αθλητής είναι ένας πρωταγωνιστής καταδικασμένος να βρεθεί κάποια στιγμή χωρίς ρόλο, χωρίς σκηνοθέτη που να τον πιστεύει, χωρίς κοινό που να τον αποθεώνει.
Η περίπτωση του Μαραντόνα είναι η πιο εντυπωσιακή, αλλά ανάλογα καταπιεστικός υπήρξε ο χρόνος πολλών άλλων χαρισματικών καταραμένων. Ο Τζορτζ Μπεστ. Ο Πολ Γκασκόιν. Ο Ερίκ Καντονά. Ο Γιώργος Δεληκάρης. Αλλά κι ο Μπράιαν Κλαφ, ο Μπιελσά, ο Μουρίνιο, που φανερά προσπαθεί να τιθασεύσει τις νευρώσεις του – όλοι μόνοι στον δικό τους δρόμο βρέβηκαν κι έψαχναν τη λύτρωση. Αδύνατο να τους καταλάβεις, αδύνατο να τους κρίνεις.
Ο μεγάλος αθλητής είναι συχνά είδωλο για λάθος λόγους. Τον λατρεύουν τα παιδιά που θέλουν να τον μιμηθούν, τον σέβονται οι ενήλικες που υποκλίνονται στο ταλέντο του, τον ζαχαρώνουν οι γκόμενες γιατί είναι ωραίος, πλούσιος, σέξι. Όλοι θαυμάζουμε την εικόνα του, ενώ θα έπρεπε να αναγνωρίζουμε πρώτα απ’ όλα τη δύναμη με την οποία παλεύει μονάχος με τα τέρατα που βρίσκει στον δρόμο του –τη στέρηση, την πίεση, τη δημοσιότητα, την αλαζονεία, την αποθέωση, την αποκαθήλωση που κανείς ποτέ δεν γλίτωσε, αφού όποιος κι αν είναι ο τρόπος του στο τέλος ο ανελέητος χρόνος τον νικάει πάντα.
Ο μεγάλος αθλητής είναι ένας πρωταγωνιστής καταδικασμένος να βρεθεί κάποια στιγμή χωρίς ρόλο, χωρίς σκηνοθέτη που να τον πιστεύει, χωρίς κοινό που να τον αποθεώνει: πορεύεται με τη δύναμη της μοναξιάς και στη μοναξιά του επιστρέφει, όσους κι αν έχει δίπλα του. Στον δικό του δρόμο, με τον δικό του τρόπο, είναι πάντα μόνος.
