Το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι η Όλγα, η οποία είναι από μία νέα γυναίκα από αρκετά πλούσια οικογένεια, και κάποια στιγμή συναντά και ερωτεύεται τον Πέτρο, έναν φτωχό πολιτικό μηχανικό, ο οποίος μόλις πρόσφατα αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο. Ωστόσο, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, δυστυχώς αυτός ο νεαρός άντρας, είναι ένας αδημιούργητος άνθρωπος που δεν έχει ιδιαίτερες μελλοντικές επαγγελματικές προοπτικές για να έχει ένα αισιόδοξο μέλλον και να φτιάξει τη ζωή του. Και όλα αυτά, διότι για να ανοίξει το δικό του γραφείο, απαιτείται ένα σεβαστό οικονομικό κεφάλαιο και καλές γνωριμίες για να μπορέσει να δημιουργήσει την πολυπόθητη επαγγελματική σταδιοδρομία και να μπορέσει να παντρευτεί την αγαπημένη του.
Ο Γιάννης Δαλιανίδης γράφει και σκηνοθετεί ένα ακόμα ασπρόμαυρο αισθηματικό δράμα του 60’. Η ιστορία του Πέτρου (Φαίδων Γεωργίτσης) και της Όλγας (Ζωή Λάσκαρη) ξεκινά σαν μια διήγηση του Πέτρου σε μια νεαρή γυναίκα (Καίτη Παπανίκα) που μένει στην ίδια πολυκατοικία με το ζευγάρι και φαίνεται να αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα. Στην προσπάθειά του να την πείσει να μείνει κοντά στον σύζυγό της ο Πέτρος της αφηγείται τη δική του ιστορία με την Όλγα για να καταλήξει πως η πραγματική αγάπη κατορθώνει να βγει νικήτρια από κάθε δοκιμασία και να επιβιώσει μέσα στις δυσκολίες χαρίζοντας τελικά την ευτυχία σ’όσους την πιστεύουν και την υπηρετούν.
Για μια ακόμα φορά διδασκόμαστε πως τίποτα δεν κερδίζεται αβασάνιστα ή άκοπα κυρίως όταν η προσπάθειά μας έχει να κάνει με τον έρωτα και την ευτυχία. Το happy end μετά τις πολύπαθες δοκιμασίες των ηρώων έρχεται να ανακουφίσει την περιπέτεια αν και κάπως ξαφνικά και απρόσμενα. Ο Δαλιαννίδης λύνει το δράμα του χωρίς όμως να έχει υπάρξει μια λογική συνέχεια ή αλλαγή στην ήδη υπάρχουσα κατάσταση. Ο Πέτρος ξαφνικά αλλάζει στάση ενώ στην ουσία τίποτα δεν έχει διαφοροποιηθεί! Ένα απλό σημείωμα της Όλγας στο στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο σηματοδοτεί τη στροφή στη συμπεριφορά του και από κει και ύστερα όλα παίρνουν το δρόμο τους.
Αυτή που παραμένει σταθερή στις αποφάσεις της συνεχίζοντας συνειδητά τις προσπάθειές της σε μια σχέση που από την αρχή είχε δείξει τις αδυναμίες της, είναι η Όλγα. Αυτή δέχεται τις μεγαλύτερες πιέσεις τόσο από τον Πέτρο όσο και από το οικογενειακό της περιβάλλον. Η μητέρα της (Τασσώ Καββαδία) κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της προκειμένου να διαλύσει το γάμο της κόρης της με τον άντρα που αγαπά δημιουργώντας συνεχώς διλήμματα και επιτείνοντας τις εντάσεις. Στα σχέδιά της μάλιστα συμμετέχει ακούσια ,κατά κάποιο τρόπο, ο Αλέκος (Ανδρέας Μπάρκουλης), ο γοητευτικός φίλος της Όλγας που προοριζόταν για σύζυγός της και διαθέτει τόσο την κοινωνική όσο και την οικονομική θέση για να υποστηρίξει ένα τέτοιο γάμο. Ο Αλέκος όμως συχνά στέκεται στο πλευρό της Όλγας και μετά το γάμος της επιδιώκει τη φιλία και του Πέτρου προσπαθώντας να τον βοηθήσει στην επαγγελματική του σταδιοδρομία , κάτι εξαιρετικά δύσκολο με την απίστευτη ατυχία που τον κυνηγάει καταστρέφοντας οτιδήποτε δημιουργεί με κόπο.
Η υπομονή της Όλγας όμως και η αγάπη της για τον Πέτρο δεν της επιτρέπει να τον εγκαταλείψει. Παραμένει στο πλάι του δίνοντάς του δύναμη και κουράγιο για να συνεχίζει πιστεύοντας στις δυνατότητές του. Αυτό και μόνο είναι ό,τι κρατάει ζωντανό το γάμο τους και τελικά τους χαρίζει την ηρεμία και τη συνέχεια που ονειρεύονται.
Γενικά το Όλγα Αγάπη μου είναι μια αισθηματική περιπέτειες χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, πέρα ίσως από τη συναισθηματική ένταση των κεντρικών προσώπων. Η Ζωή Λάσκαρη είναι μια γλυκιά και ήρεμη παρουσία που αποκρούει τις εξάρσεις θυμού, ζήλιας και αυτολύπησης του Φαίδωνα Γεωργίτση που υποδύεται τον Πέτρο. Η Τασσώ Καββαδία στο ρόλο της ύπουλης και αυταρχικής μητέρας , μια φυσιογνωμία ιδιαιτέρως οικεία τόσο για την ίδια όσο και για το κοινό, ενώ ο Ανδρέας Μπάρκουλης δεν προβάλει κάτι περισσότερο από τη γοητεία του.
Η μουσική του Μίμη Πλέσσα και η εμφάνιση της Πόλυ Πάνου σε νυχτερινό κέντρο διασκέδασης συνοδεύουν με τον καλύτερο τρόπο τις δοκιμασίες του ζευγαριού για τον έρωτα που πρέπει να παραμείνει ζωντανός.
- Βαθμολογία: 3/10