Άρθρο της Μαρίας Παπαδοπούλου.
Καμιά φορά όταν δεν είμαι και πολύ στις καλές μου, βυθίζομαι σε μια πολυθρόνα και προσπαθώ να φανταστώ τον εαυτό μου μελλοντικά, σε μια πιο καλή κι επιτυχημένη φάση της ζωής μου. Για μερικά δευτερόλεπτα επικρατεί μια μικρή σύγχυση μεσ’ το μυαλό μου, καθώς αυτό που θεωρώ εγώ ευτυχία κι αυτό που διαβάζω στα περιοδικά ότι είναι, «παλεύουν» σθεναρά. Γρήγορα βέβαια επικρατεί το δεύτερο «ρεύμα» στη σκέψη μου, κι αρχίζω να με βλέπω όπως θα ’θελαν να δουν τον εαυτό τους οι περισσότερες ελληνίδες. Αλήθεια φίλες μου, τι ονειρεύεται για τη ζωή της η σύγχρονη ελληνίδα;
Μα φυσικά να έχει φουσκωμένο πορτοφόλι, γεμάτες πιστωτικές και την άνεση να ξεσηκώνει σε κάθε εξόρμησή της για shopping therapy κάθε πανάκριβη boutique του Κολωνακίου, της Γλυφάδας και της Κηφισιάς, χωρίς τύψη καμιά. Να οδηγάει σούπερ ντούπερ πανάκριβο αμάξι αγωνιστικών επιδόσεων (απαραίτητο πλέον «αξεσουάρ» για την γυναίκα όσο και για τον άντρα, πως αλλιώς θα επιδείξει τοις πάσι την οικονομική της άνεση και την κοινωνική της επιφάνεια;), να φοράει luxurious ρούχα, παπούτσια κι αξεσουάρ γνωστών σχεδιαστών και οίκων μόδας (γιατί ποιο το νόημα να σκοτώνεται μια γυναίκα 12 ώρες στην δουλειά, αν δεν μπορεί να προσφέρει στον εαυτό της τα καλύτερα;) και να έχει μια λαμπερή καριέρα κατά προτίμηση σε κάποιον από τους trendy χώρους των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, της μόδας, των δημόσιων σχέσεων ή του marketing, για να μπορεί να κοκορεύεται στις φίλες της αλλά και να πληρώνει όλα τα παραπάνω.
Να ’χει για γκόμενο έναν επιτυχημένο επαγγελματικά και κοινωνικά άντρα με αψεγάδιαστα φυσικά χαρακτηριστικά, αστραφτερό χαμόγελο (της επιτυχίας ντε!) αλλά και κοφτερό μυαλό, ευφράδεια λόγου, σπουδές σε κολέγια και μεταπτυχιακά στο εξωτερικό, θέση το λιγότερο product manager (σύντομα διευθυντή τμήματος!) σε μια ανερχόμενη εταιρεία και (μεταξύ μας κορίτσια, ειλικρίνεια!) την οικονομική δυνατότητα να της προσφέρει όλου του κόσμου τα καλά. Γιατί είπαμε, είναι χειραφετημένη κι ανεξάρτητη οικονομικά αλλά και κακομαθημένη, όποτε έχει ανάγκη από πολλά.
Κοσμήματα Tous, Follie-Follie και γιατί όχι; Καίσαρης, ρομαντικά δείπνα στο St.George Lycabettus, πρωινό στο Hilton, εκδρομές στην Αράχοβα, καλοκαίρια στην Μύκονο, βόλτες με την Porsche, το σκάφος, το private jet! A! Να τρέφει βεβαίως-βεβαίως και κάποια αισθήματα για αυτή και να θέλει να την παντρευτεί (οσονούπω έρχεται και των τεραστίων διαστάσεων μονόπετρο για να επισφραγίσει την μεγάλη, αληθινή αγάπη!), μην αγωνιά τζάμπα κι η κακομοίρα η μαμά. Να έχει μπει δηλαδή ήδη σε εφαρμογή το σχέδιο «γάμος πριν τα 33, παιδί πριν τα 35, καινούργιο σπίτι στα βόρεια προάστια, εξοχικό στην Πάρο, Αλβανό να καθαρίζει την πισίνα, γυναίκα να κρατάει το νοικοκυριό και Ουκρανή νταντά (Θέε μου… τι κοινωνικός ρατσισμό!) να φυλάει το παιδί».
Να έχει άψογο κορμί, μαλλί, νύχι και δέρμα, τέλειες αναλογίες, οπωσδήποτε εβδομαδιαία ραντεβού με τον κομμωτή, τον γυμναστή, την αισθητικό, την υπάλληλο του spa αλλά και την ψυχοθεραπεύτριά της για να δείχνει πανέμορφη τόσο εξωτερικά, όσο και εσωτερικά, «φυσικό» μαύρισμα το καλοκαίρι, αλαβάστρινη επιδερμίδα τον χειμώνα, βλεφαρίδα κάγκελο, κατάλευκη οδοντοστοιχία και τέλειο μακιγιάζ. Αυτό είναι, είναι η επιτομή της τελειότητας!
Να έχει επιτυχημένους φίλους, ενδιαφέρον κοινωνικό κύκλο και να διασκεδάζει αναλόγως τα κέφια στα πιο gourmet εστιατόρια, τα πιο ψαγμένα μπαρ, τις πιο «κουλτουριάρικες» κινηματογραφικές αίθουσες (εκεί που γίνονται πάντα οι πρεμιέρες των ταινιών βρε, και μαζεύονται όλες οι celebrity!), τα prive party και τα πιο σουξεδιάρικα μπουζούκια.
Ταξίδια εντός και εκτός Ελλάδος στα καλύτερα ξενοδοχεία και ψώνια στο Παρίσι, το Μιλάνο και τη Νέα Υόρκη. Ιδιωτικό σχολείο και higher studies για το παιδί, υψηλότατες μηνιαίες αποδοχές, εξασφαλισμένο μέλλον και παχυλή σύνταξη, αγνάντι των προβλημάτων των απλών καθημερινών ανθρώπων από ψηλά, από ένα ροζ, δαντελένιο συννεφάκι που καμιά σκληρή πραγματικότητα δεν μπορεί να το φτάσει και δεν το σκιάζει φοβέρα καμιά!
Και μετά ξυπνάω απ’ το υπερφίαλο παραλήρημά μου και τολμώ έστω για λίγο να ’μαι ειλικρινής με τον εαυτό μου. Εγώ τι θέλω σ’ ετούτη τη ζωή; Απλά πράγματα. Να δουλεύω για να ζω κι όχι το αντίθετο, να ’χω λίγα λεφτά στην άκρη για να μπορώ να τα βγάζω πέρα και να περνάω κάποιες στιγμές καλά, να ’χω στη ζωή μου ανθρώπους που να με νοιάζονται και να με αγαπούν πραγματικά, να κάνω μια μέρα οικογένεια και να φυλάω τα παιδιά μου πριν πέσουν για ύπνο σταυρωτά, να γυρνάω το βράδυ κουρασμένη στο σπίτι και να νιώθω ζεστασιά και να βγαίνουν που και που τα όνειρα μου αληθινά. Πάλι καλά… Δεν μου ’χει πάρει ακόμα το σύστημα, το προβαλλόμενο life style κι όσα κουλά συμβαίνουν γύρω μου, τα μυαλά!
Υστερόγραφο. Ξέρω ότι είστε πολλές εκεί έξω, που δεν αναγνωρίζετε τον εαυτό σας στο προφίλ της μουρλέγκως φαντασμένης Νεοελληνίδας, που θέλει να φτάσει ψηλά (σε σύγκριση με τι;) και πολύ χαίρομαι. Έτσι να μείνετε κορίτσια γιατί σαν πολλοί τρελοί έχουν μαζευτεί στον κόσμο τελευταία. Αμάν πια!
