Ο κύριος Κώστας είναι εδώ και καιρό νεφροπαθής και μπαινοβγαίνει στο νοσοκομείο στο οποίο είναι «χρεωμένος» ως χρόνιος ασθενής. Η γυναίκα του, η κυρία Μαρία, τον συνοδεύει στο νοσοκομείο και τον φροντίζει όσο περισσότερο μπορεί.
Τελευταία ο κύριος Κώστας χρειάστηκε να κάνει μια χολοκυστεκτομή και πριν καλά – καλά αναρρώσει από τη χειρουργική επέμβαση, διαγνώστηκε ότι θα έπρεπε να υποβληθεί σε τεχνητό νεφρό. Αλλά το δικό του νοσοκομείο δεν διέθετε τέτοια υποστήριξη.
Για να μπορέσει να μεταβεί σε κάποιο άλλο νοσοκομείο ο χειρούργος που τον εγχείρησε είπε στον αναπληρωτή διευθυντή της νεφρολογικής μονάδας να του βγάλουν τα ράμματα.
Ο αναπληρωτής διευθυντής είπε στην ‘Αννα, τη νοσοκόμα που είχε βάρδια στη μονάδα, να πει στον ειδικευόμενο γιατρό, που είχε βάρδια από την εφημερία της προηγούμενης μέρας, να βγάλει τα ράμματα του κυρίου Κώστα.
Αλλά ο ειδικευόμενος γιατρός είχε ξαπλώσει εκείνη την ώρα, κουρασμένος μετά από μια δύσκολη εφημερία, και μάταια η ‘Αννα η νοσοκόμα τον τραβούσε από το μανίκι να σηκωθεί για λίγο και να βγάλει του κυρίου Κώστα τα ράμματα. Της είπε να πάει να τα βγάλει η ίδια, κάτι που η ‘Αννα η νοσοκόμα είχε ξανακάνει.
Έτσι, η ‘Αννα πήγε κι έβγαλε τα ράμματα του κυρίου Κώστα και αν και το μετεγχειρητικό τραύμα τής φάνηκε ότι δεν είχε ακόμη επουλωθεί, δεν είπε κουβέντα αφού αυτή την εντολή είχαν δώσει τρεις γιατροί.
Μετά η κυρία Μαρία παρέλαβε τον κύριο Κώστα για να τον ντύσει και να μεταβούν στο άλλο νοσοκομείο όπου θα υποβάλλονταν σε τεχνητό νεφρό. Και τότε έγινε το κακό: μπροστά στα έντρομα μάτια της κυρίας Μαρίας άνοιξε η πληγή της χολοκυστεκτομής και φάνηκαν σχεδόν τα σωθικά του κυρίου Κώστα.
Φωνές, πανικός, παρ’ ολίγον λιποθυμίες, έτρεξαν όλοι, γιατροί, νοσοκόμες και ο κύριος Κώστας μεταφέρθηκε «ανοιγμένος» πάλι στο χειρουργείο για να τον ράψουν. Για άλλα ράμματα.
Η Άννα η νοσοκόμα έγινε έξω φρενών με τον αναπληρωτή διευθυντή που είχε δώσει την εντολή και της την είπε από πάνω: «Καλά, δεν είδες ότι το τραύμα δεν είχε επουλωθεί;» Και της διευκρίνισε ότι αν αναζητούνταν ευθύνες για το επεισόδιο, θα αρνούνταν πως αυτός της είχε δώσει εντολή να το κάνει. Έγιναν μαλλιά κουβάρια και μάλιστα μπροστά στην κυρία Μαρία που άκουγε άναυδη και δεν έβγαλε μιλιά.
Η Άννα η νοσοκόμα ενημέρωσε την προϊσταμένη πώς είχαν γίνει τα πράγματα και η προϊσταμένη τη διαβεβαίωσε ότι θα τα έλεγε ακριβώς έτσι στη συνεδρίαση των γιατρών που θα γινόταν σε λίγη ώρα.
Αλλά η συνεδρίαση των γιατρών έγινε και δεν ετέθη καθόλου το θέμα του κυρίου Κώστα -από κανέναν, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Και ο αναπληρωτής διευθυντής μόλις βγήκε έκανε και γλύκες στην ‘Αννα τη νοσοκόμα και την βεβαίωσε ότι όσα της είπε πριν που καυγάδιζαν, για το ποιος έφταιγε, «και βέβαια δεν τα εννοούσε».
Μόνο η κυρία Μαρία, που έτρεμε ακόμα, έλεγε μετά στην Άννα τη νοσοκόμα: «Αχ, δεν μπορώ, μόλις κλείνω τα μάτια βλέπω την πληγή του ν’ ανοίγει…». Και η ‘Αννα η νοσοκόμα τής εξηγούσε πάλι πώς είχε γίνει το λάθος και ποιος είχε την ευθύνη και την παρότρυνε να καταγγείλει αυτό που είχε γίνει στη διοίκηση ή οπουδήποτε αλλού.
Αλλά η κυρία Μαρία δεν ήθελε ούτε να σκέφτεται τέτοια πράγματα. «Αφού τους έχουμε ανάγκη», μουρμούρισε μια – δυο φορές απορημένη.
Τον δε κύριο Κώστα, τις επόμενες μέρες, κάθε τρεις και λίγο τον έπιανε το παράπονο κι έκλαιγε, κανονικά με δάκρυα, για την κακοτυχία του, όπως έλεγε και ξανάλεγε -κι ούτε κουβέντα ότι μπορεί να έφταιγαν οι γιατροί.
Πως λέγανε παλιά «θα σου τινάξω τα μπουριά στον αέρα»; Ε, κάπως έτσι.
Υστερόγραφο. Οποιαδήποτε ομοιότητα της παραπάνω ιστορίας με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις δεν οφείλεται – που λένε – σε σύμπτωση (ναι, κύριε μου, όπως γνωρίζετε πολύ καλά, όλα αυτά στο νοσοκομείο σας έγιναν βεβαίως…)
