Μπορώ και χωρίς τη μαμά μου, όπως μπορώ και χωρίς το μπαμπά μου. Όχι ότι τους απορρίπτω, αλλά μπορώ και χωρίς αυτούς.
Ο παππούς και η γιαγιά μου -από τη μεριά της μαμάς μου, έτσι κι αλλιώς ζουν μακριά, σε άλλη πόλη. Ο παππούς μου, από τη μεριά του μπαμπά μου, έχει πεθάνει πριν γεννηθώ εγώ. Η άλλη γιαγιά μου είναι άρρωστη από καιρό και τη φροντίζει η θεία μου, η αδελφή του μπαμπά μου.
Όταν τελειώσω και το σχολείο, θέλω να φύγω απ’ το σπίτι, να ζήσω μόνος μου, όπως θέλω εγώ κι όπως μπορώ. Πιστεύω ότι θα τα καταφέρω. Αυτό που θα χρειαστώ οπωσδήποτε θα είναι ένας χώρος δικός μου. Μικρός ή μεγάλος δεν με πειράζει, αλλά να ‘ναι δικός μου. Όχι σαν το δωμάτιό μου, όπως τώρα που ζω στο σπίτι των γονιών μου, που είναι βέβαια και σπίτι δικό μου, αλλά περισσότερο είναι σπίτι δικό τους.
Κάπου λοιπόν θα χρειαστώ ένα χώρο για να μεταφέρω τα πράματά μου, το P.C. μου, την τηλεόρασή μου, το στερεοφωνικό μου, με τα cd και τα dvd μου, τα σχετικά.
Και κάπου να βάλω τα ρούχα και τα παπούτσια μου. Κι ένα κρεβάτι, ένα ψυγείο, τα βασικά… το σταθερό τηλέφωνο δεν μου είναι απαραίτητο, έχω το κινητό μου.
Δεν ξέρω στην πορεία τι άλλο θα χρειαστώ, αυτά τα ξέρουν οι μεγάλοι, αλλά σίγουρα χρειάζομαι μια βάση να ξεκινήσω.
Αν συνεχίσω τις σπουδές μου, θα παίρνω βέβαια κάποια χρήματα από τους γονείς μου -δεν λέω, μια δουλειά είναι κι αυτή. Αν όχι, όλο και κάτι θα βρω να δουλέψω κι εγώ. Δεν πρόκειται να χαθώ, το πολύ-πολύ να πεινάσω για κάποιον καιρό… έτσι λέω, εντάξει.
Θα πρέπει όμως να το τολμήσω. Να πάρω ρίσκα, που θα επιλέξω εγώ και δεν θα μου τα επιβάλλουν οι άλλοι. Να δοκιμάσω τι μπορώ εγώ και τι θέλω να κάνω. Δεν είμαι κότα, θα προσπαθήσω. Ε, κι αν δεν τα καταφέρω, μπορώ να γυρίσω πίσω. Αλλά καλύτερα έτσι, παρά να μην ξεκινήσω καθόλου – νομίζω.
Ελπίζω ότι μετά τις σπουδές μου θα γίνω εντελώς ανεξάρτητος. Θα βρω μια δημιουργική απασχόληση, κάτι που να μου αρέσει και να μου φέρνει κάποιο καλό εισόδημα, τόσο όσο να μπορώ να κάνω τις επιλογές μου. Πώς θα ντυθώ, πότε θα βγω, πού θα πάω, με ποιους θα κάνω παρέα -κυρίως αυτό. Δεν αντέχω να μπλέκω σε καταστάσεις που με χαλάνε.
Μετά, αφού αποκτήσω κάποια από αυτά και αποδείξω στους άλλους και στον εαυτό μου ότι μπορώ να τα καταφέρω, ονειρεύομαι να τα παρατήσω κι αυτά και να φύγω πάλι για αλλού, να πάω παρά πέρα.
Να τα πετάξω όλα από πάνω μου σαν να είναι βαρίδια, άχρηστα μπιχλιμπίδια, να πάρω τους δρόμους, μόνο με μια φορεσιά κι ελάχιστα χρήματα στην τσέπη -κι όπου με βγάλει. Να ζήσω έναν έρωτα, μια περιπέτεια επικίνδυνη, να αντιμετωπίσω το δράκο -που λέει ο λόγος, εντάξει- να γνωρίσω τον κόσμο το μεγάλο, να βρω το νόημα της ζωής, της δικής μου ζωής.
Αλλά αυτό είναι ένα άλλο όνειρο, παραπέρα, όπως στα παραμύθια, που μπορεί να μείνει για πάντα μόνο ένα όνειρο. Όταν το σκέφτομαι όμως, μου δίνει κουράγιο να ξεκινήσω. Αν δεν έχω ένα τέτοιο όνειρο, δεν πρόκειται να πάρω μπρος, ούτε να πάω πουθενά… κι αν ξεκινήσω, στην πρώτη δυσκολία θα γυρίσω πίσω.
Έχω κάνει και τα σχέδιά μου για το όνειρό μου αυτό. Δεν έχω όμως σκοπό να τα πω, μη μου κλέψει κανείς το όνειρό μου -που είναι μόνο δικό μου.
Αλλά κι αν το κλέψει, θα μου πεις: τι πειράζει; Μπορεί έτσι, και να το ζήσουμε μαζί. Αυτά, προς το παρόν. Δεν χρειάζεται και να λέμε πολλά.
