Πολλά χρόνια πριν αγαπήσει τη μόδα, είχε ερωτευτεί το ποδήλατο. Ένα ατυχές συμβάν είναι ο λόγος που προσέφερε μερικά εξαίσια κομμάτια για τις γκαρνταρόμπες του κόσμου και ο ίδιος γλίτωσε από τις άθλιες λίκρα στολές των ποδηλατών. Αλλά ο ζάπλουτος πλέον Βρετανός σχεδιαστής μόδας, όπως είπε, ευχαρίστως θα διάλεγε μια ζωή ποδήλατο…
Πότε προέκυψε η αγάπη σας για το ποδήλατο;
Ήμουν 11 χρόνων, στο Νότιγχαμ, όπου και γεννήθηκα, όταν απέκτησα το πρώτο μου αγωνιστικό ποδήλατο. Αυτή είναι και η πρώτη ανάμνηση από τη ζωή μου. Το ξέρω ότι οι αναμνήσεις των περισσότερων ανθρώπων ξεκινάνε πολύ νωρίτερα, αλλά εγώ, σας μιλάω ειλικρινά, δεν θυμάμαι τίποτε πριν από αυτό. Θα σας ακουστεί περίεργο, αλλά δεν θυμάμαι τίποτε άλλο από την παιδική μου ηλικία. Πήρα αυτό το ποδήλατο και αυτό ήταν! Ξαφνικά, κατάλαβα τι σημαίνει ελευθερία.
Με ποια έννοια;
Θυμάμαι, είχα γραφτεί σε έναν ποδηλατικό σύλλογο και υπήρχε εκεί ένας τύπος που, βλέποντας τις αναστολές μου, πήγε και είπε στον πατέρα μου: «Όταν πηγαίνουμε σε διαδρομές με τα ποδήλατα, είμαστε πάρα πολλοί. Μην ανησυχείτε, ο Πολ δεν διατρέχει κίνδυνο». Και θυμάμαι ακόμη την πρώτη φορά που κάναμε μια τέτοια διαδρομή: Κοιτάζω γύρω μου και σκέφτομαι «τέλεια, εδώ δεν υπάρχει μπαμπάς και μαμά».
Ήταν καταπιεστικοί οι γονείς σας;
Κάθε άλλο, τα πηγαίναμε πολύ καλά, αλλά όταν είσαι μικρός και βιώνεις για πρώτη φορά αυτό το συναίσθημα ελευθερίας, είναι μια στιγμή πραγματικά μαγική. Αυτό που μπορείς να πεις για τους δικούς μου είναι ότι ήταν συγκρατημένοι, αλλά χωρίς αυτό να το περνούν σε εμένα. Η μητέρα μου και ο πατέρας μου δεν ταξίδεψαν ποτέ στο εξωτερικό. Δεν ήξεραν καμία ξένη γλώσσα κι όταν γύριζα στο σπίτι και τους ξεφούρνιζα διάφορα ονόματα διάσημων Γάλλων και Ιταλών ποδηλατών (προσπαθώντας, μάλιστα, να μιμηθώ και την προφορά!), ο πατέρας μου με κοιτούσε άφωνος και μου έλεγε: «Ποιος σ’ τις έμαθε αυτές τις λέξεις; Τι σημαίνουν; Σε ποια γλώσσα είναι;»! Κάπως έτσι, λοιπόν, αυτή η αίσθηση ελευθερίας ήταν κάτι πραγματικά πρωτόγνωρο και για εκείνους. Ήταν σαν να το αισθανόμουν εγώ και για λογαριασμό τους…
Πόσο ελεύθερος αισθάνεστε σήμερα να κυκλοφορείτε με το ποδήλατο στο Λονδίνο;
Η αλήθεια είναι ότι το Λονδίνο δεν είναι και η πιο φιλική προς τους ποδηλάτες πόλη. Βέβαια, αν με ακούσει κάποιος στο Κάιρο ή στο Λος Άντζελες, θα πει ότι μάλλον στο Λονδίνο είμαστε κακομαθημένοι. Αλλά, δεν χάνω ευκαιρία, ειδικά εάν ξέρω ότι το πρόγραμμά μου δεν είναι φορτωμένο το βράδυ, να τριγυρίζω στο Λονδίνο με το αγαπημένο μου Mercian. Και στη δουλειά έρχομαι με αυτό και, όπως μπορείτε να δείτε και στο YouTube από ό,τι μου είπαν, κάνω πολλές βόλτες και μέσα στα γραφεία μας!
Θεωρείτε τον εαυτό σας εκκεντρικό;
Δεν θα το έλεγα. Θεωρώ ότι είμαι κάποιος που προσπαθεί να είναι πάντοτε δημιουργικός.
Πολλοί σχεδιαστές μόδας, πάντως, είναι έστω επιτηδευμένα εκκεντρικοί…
Και πολλοί, επίσης, δεν είναι. Εν πάση περιπτώσει, ποτέ δεν αντιλαμβανόμουν τη μόδα ως παραίσθηση. Είτε μεγαλείου είτε οτιδήποτε άλλου. Πολλές φορές αντιλαμβανόμαστε πράγματα που δεν υπάρχουν, είναι η ανθρώπινη φύση, όχι από την άποψη της παραίσθησης, αλλά από την άποψη αντιλήψεων, κρίσεων που καρφώνονται στο μυαλό μας. Έχουμε δίκιο; Εμείς σίγουρα έτσι πιστεύουμε. Θα αρχίσουμε να αμφιβάλλουμε μόνον αν μια άποψη, ένα γεγονός μας συγκλονίσει τόσο που θα μας κάνει να έχουμε ερωτηματικά. Αλλά, αυτό που πιστεύουμε είναι και η πραγματικότητα; Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση…
Θα μπορούσατε να είχατε γίνει πρωταθλητής ποδηλασίας; Ίσως, αλλά είχα ένα αρκετά σοβαρό ατύχημα με το ποδήλατο στα 16 μου. Έκτοτε, δεν τέθηκε ποτέ θέμα να κάνω πρωταθλητισμό.
Θα το ανταλλάσσατε με αυτό που είστε σήμερα; Πολύ σκληρή ερώτηση! Προφανώς και λατρεύω αυτό που κάνω. Προφανώς και αισθάνομαι προνομιούχος και η ζωή μου είναι υπέροχη… Δεν ξέρω, ειλικρινά. Ίσως. Η απάντηση είναι «ίσως».
