Σήμερα, δεν υπάρχουν πλέον Δίδυμοι Πύργοι. Ένα πρωινό του 1974 οι Πύργοι υπήρχαν ακόμη. Το σίγουρο είναι ότι θα μείνει στο διηνεκές το εξωφρενικά παράτολμο εγχείρημα του Γάλλου σχοινοβάτη που διέσχισε το διάκενο των 400 μέτρων μεταξύ τους χωρίς τον τρόμο του κενού…
7 Αυγούστου 1974: «Το καλλιτεχνικό έγκλημα του αιώνα». Έτσι ονομάστηκε το παράτολμο εγχείρημα του 24χρονου τότε Γάλλου ακροβάτη δρόμου να περπατήσει πάνω σε τεντωμένο σχοινί και χωρίς δίχτυ ασφαλείας ανάμεσα στους Δίδυμους Πύργους. «Δεν το αποφάσισα εγώ. Οι Πύργοι το αποφάσισαν για μένα. Οταν τους είδα σε ένα περιοδικό, είπα “εγώ εκεί θα πάω”. Και το έκανα».
Όταν άρχισε να μπαίνει κρυφά στο βόρειο πύργο ώστε να ερευνήσει τους χώρους για το εγχείρημα, οι ουρανοξύστες ήταν ακόμα υπό ανέγερση. Του πήρε μία ώρα για να ανεβεί στην κορυφή. Την επόμενη μέρα, μαζί με το φίλο του και φωτογράφο Τζιμ Μουρ έκαναν την ίδια διαδρομή προς τον 110ο όροφο. «Οταν του είπα τι επρόκειτο να κάνω, έχασε το χρώμα του και μου είπε: “Είσαι τελείως τρελός!”»
Ο Petit επέστρεψε στο Παρίσι και προετοιμαζόταν για το τρίτο «πραξικόπημα» –έπειτα από αυτά της 6ης Ιουνίου του 1971 στην Παναγία των Παρισίων και του 1973, όταν περπάτησε μεταξύ των 2 βόρειων πυλώνων της γέφυρας του λιμανιού του Σίδνεϊ. «Η Notre Dame και το Σίδνεϊ δεν ήταν τίποτα. Στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου ήταν λες και είχε έρθει το τέλος του κόσμου: Ηλεκτρονικά μηχανήματα, σκυλιά της αστυνομίας… Λες και έκανα ληστεία σε τράπεζα». Για 6 ολόκληρα χρόνια προετοιμαζόταν και έμαθε τα πάντα για τα κτίρια. «Εργάζομαι επί μέρες, μήνες, χρόνια για να προετοιμαστώ. Το δικό μου δίχτυ ασφαλείας είναι η προετοιμασία –δυνατότερο από οποιοδήποτε άλλο στον κόσμο».
Δεν με ένοιαζε η διαδρομή πάνω στο σχοινί. Είμαι ακροβάτης, μπορώ να περπατάω όπου θέλω. Είμαι άφθαρτος. Γιατί δεν ήταν ότι απλώς διέσχισα το σύρμα μία και μοναδική φορά, στάθηκα για περίπου 45 λεπτά πάνω στο σύρμα. Έδωσα παράσταση. Ταξίδεψα.
Λίγο μετά τις 6 εκείνο το πρωί του Αυγούστου, με λίγους μόνο φίλους και περαστικούς να τον παρακολουθούν, ο Petit ξεκινά: Περπατά πάνω στο ατσάλινο σχοινί ανάμεσα στους πύργους: Μία απόσταση 400 μέτρων. Τα μίντια κινητοποιούνται, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου αρνείται ότι έχει δώσει την έγκρισή του.
Ο Petit σκόπευε να περπατήσει 6 έως 8 φορές από τον έναν πύργο στον άλλο. Οι πιθανότητες επιτυχίας; «Μηδενικές. Υπό το μηδέν. Και δεν με ένοιαζε η διαδρομή πάνω στο σχοινί. Είμαι ακροβάτης, μπορώ να περπατάω όπου θέλω. Είμαι άφθαρτος. Το δύσκολο κομμάτι ήταν το πώς θα στηνόταν η επιχείρηση. Προσπαθούσα να μπω κρυφά στο μεγαλύτερο και πιο καλά φυλασσόμενο κτίριο του κόσμου χωρίς να με πιάσουν οι αστυνομικοί. Η ακροβασία ήταν γελοία. Το αν θα έβγαινα ζωντανός; Δεν με απασχολούσε καθόλου». Μέχρι να ακροβατήσει ο Petit, οι ειδικοί πίστευαν ότι θα τον έριχνε ο αέρας ή, ακόμα χειρότερα, ότι θα έσπαγε το σύρμα. Ομως, εκείνος κατάφερε να περπατήσει σχετικά ανεμπόδιστα. «Δεν είχα ιδέα τι ακριβώς είχα καταφέρει. Γιατί δεν ήταν ότι απλώς διέσχισα το σύρμα μία και μοναδική φορά. Από ό,τι μου είπαν οι φίλοι μου, στάθηκα για περίπου 45 λεπτά πάνω στο σύρμα. Εδωσα παράσταση. Ταξίδεψα».
Η φωτογραφία της σύλληψής του αμέσως μετά το εγχείρημα έγινε πρωτοσέλιδο σε όλες τις εφημερίδες της χώρας. Την επομένη, ο Νίξον έγινε ο πρώτος Πρόεδρος των Η.Π.Α. που παραιτήθηκε. Πριν εγκαταλείψει τον Λευκό Οίκο, δήλωσε: «Μακάρι να είχα τη δημοτικότητα αυτού του Γάλλου». Από εκείνη τη στιγμή, το τηλέφωνο του Petit δεν έπαυε να χτυπάει με κάθε είδους πρόταση: Συμβόλαια εκατομμυρίων για ταινία, βιβλίο, χορηγίες μπίρας και hamburgers, δίσκους. Τις απέρριψε όλες. Βιβλίο, όμως, έγραψε.
Η 11η Σεπτεμβρίου του 2001 τον βρήκε να γράφει το Να Αγγίξω τα Σύννεφα, όπου περιέγραφε την ιστορία του με κάθε λεπτομέρεια. Σήμερα, δεν θέλει να μιλάει για το τραγικό γεγονός: «Θα ήθελα η παράστασή μου στους Δίδυμους Πύργους να έχει μόνον ευχάριστους συμβολισμούς». Δέχτηκε, όμως, να συμμετάσχει στο ντοκιμαντέρ Ανθρωπος επάνω σε Σύρμα, του Βρετανού Τζέιμς Μαρς, που διηγείται την τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου μέσω του Philippe Petit. Η ταινία κέρδισε το 2008 Οσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ. «Ηταν μια μοναδική στιγμή. Στο ίδιο βάθρο με τους σταρ! Αυτό που μένει είναι η ανάμνηση. Μετά, γύρισα σπίτι και ήμουν απλώς εγώ και το σύρμα μου».
Αν, ωστόσο, τον ρωτήσει κανείς σήμερα, στα 71 του, ποια είναι τα σχέδιά του, θα απαντήσει ετοιμόλογα: «Να ακροβατήσω στο Γκραν Κάνιον. Θα βρω έναν τρόπο να το κάνω».
