Είναι πολύ δύσκολο να χωρέσεις την ιστορία ενός τόσο σημαντικού άλμπουμ σε λίγες λέξεις, όχι μόνον επειδή είναι το πρώτο στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής που γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στο κλασικό ροκ και την ηλεκτρονική μουσική ούτε επειδή είναι το πρώτο που πραγματικά αγκαλιάζει την έννοια του concept αλλά ούτε και επειδή οι πωλήσεις που έχει κάνει από το 1973 το έχουν βάλει για πάντα στη λίστα με τα πιο εμπορικά.
Η αλήθεια του «The Dark Side of the Moon» κρύβεται στην ιστορία της ηχογράφησής του, από τις πρόβες και τους πειραματισμούς στο σπίτι του Roger Waters στο Broadhurst Gardens μέχρι τις τελικές μαραθώνιες ηχογραφήσεις στα στούντιο Abbey Road. Όλα ξεκινούν από την ιδέα των Pink Floyd να το κάνουν να ακούγεται χωρίς κανένα κενό ανάμεσα στα τραγούδια, από την αρχή μέχρι το τέλος του –το Echoes από το Meddle ήταν η πηγή έμπνευσης αυτής της ιδέας. Αλλά η πραγματική του μαγεία ζωντανεύει από εκείνες τις λεπτομέρειες στους ήχους που ηχογραφήθηκαν αποκλειστικά για τη μουσική των Floyd, όπως ο ηχολήπτης που τρέχει μέσα στο στούντιο (On the Run), τα αμέτρητα ξυπνητήρια που χτυπάνε στο Time ή ακόμα και οι περαστικοί έξω από το στούντιο, τους οποίους ο Waters έφερνε μέσα και τους έβαζε να απαντούν σε ένα ερωτηματολόγιο –οι φωνές τους μετά διαμοιράστηκαν σε όλη τη διάρκεια του άλμπουμ.
Ακόμα και σήμερα, αυτό το τέλειο παιχνίδι με τους ήχους λειτουργεί. Πρόκειται για ένα άλμπουμ που αν το ακούσεις πραγματικά μόνο μία φορά, τότε την επόμενη δεν μπορεί να κάνεις λάθος. Ακούς τέσσερις μουσικούς που αφήνουν τη μουσική να τους ξεπεράσει. Όπως έχουν δηλώσει και οι ίδιοι, το μυστικό ήταν η ισορροπία· Ανάμεσα στην τεχνολογία, τα συνθεσάιζερ, τα ηχητικά εφέ και τις κιθάρες, τα σαξόφωνα και τις φωνές. Ανάμεσα στο θόρυβο και την ησυχία, τη σχεδόν υπο-ηχητική. Και, προ πάντων, ανάμεσα σε τέσσερα παιδιά που μαζί κατάφεραν και πέταξαν μέχρι το φεγγάρι.
