Pink Floyd: The Wall (ταινία 1982). Πινκ Φλόυντ: Το Τείχος

Σύνοψη ταινίας: Pink Floyd: The Wall

• Σκηνοθέτης: Alan Parker, Gerald Scarfe
• Ηθοποιοί: Alex McAvoy, Bob Geldof, Bob Hoskins, Christine Hargreaves, Eleanor David
• Είδος: Animation, Musical, Δράμα
• Έτος κυκλοφορίας: 1982

Θετικά: Εξαιρετική σκηνοθεσία, υπέροχη η ερμηνεία του Geldof.

Αρνητικά: Κανένα.

Η αξιολόγηση μου: 5 / 5 – Αριστούργημα.

Εδώ να σημειωθεί πόσο ελληνικός τίτλος της ταινίας είναι «Πινκ Φλόυντ: Το Τείχος».

Γεια σας φίλες και φίλοι. Χρόνια Πολλά στην μικρή μας πολιτεία, την Θεσσαλονίκη μας, αλλά και σε όσους γιόρταζαν του Αγίου Δημητρίου πριν λίγες μέρες.

Καθώς πριν τρεις μέρες, η χώρα θυμήθηκε μας αναγκαστικά το μπλέξιμό μας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η ιδέα να παρουσιάσω κάποια ταινία σχετική με αυτόν τριγυρνούσε στο νου μου. Πολλές οι υποψηφιότητες και τα «σιγουράκια» που θα μπορούσα να επιλέξω τυχαία, ρίχνοντας ένα ζάρι, τραβώντας ένα διπλωμένο χαρτάκι από μια γυάλα ή στρίβοντας ένα νόμισμα. Ταινίες αντιπολεμικές τάχα μου, που όμως βλέποντάς τες απλά χαίρεσαι που είσαι στη νικήτρια πλευρά, στην πιο δυνατή.

Τελικά, ένας σπινθήρας δημιουργήθηκε κάπου στον φλοιό του εγκεφάλου και ένα φυτίλι άρχισε να περνάει μέσα από περίεργες αποθήκες εικόνων της μνήμης. Ο συνειρμός πήγε κάπως έτσι: Β’ΠΠ, Χίτλερ, Ναζισμός, στολές, μπότες ψηλές, παρέλαση, σφυριά από το Pink Floyd: The Wall του Alan Parker. Α, ωραία, αυτή θα είναι η προβολή που θα αντικαταστήσει την Υπολοχαγό Νατάσσα στα σπίτια των αναγνωστών του Texnologia!

Μέρος του αρχικού οράματος του Roger Waters όταν έγραφε τα τραγούδια που αφηγούνται την ιστορία του Πινκ ήταν και η κινηματογραφική μεταφορά του έργου αυτού. Βέβαια, στο μυαλό του υπήρχε το συγκρότημα στο επίκεντρο (τι εννοείς Τάκη «ποιο συγκρότημα;», το είπαμε και πριν: Pink Floyd) να παίζει ζωντανά και να εξελίσσεται η ιστορία με διαφορετικό τρόπο, όμως καθώς έκατσε στο τραπέζι συζητήσεων με τον σκηνοθέτη Alan Parker, μια πιο κινηματογραφική προσέγγιση επιλέχθηκε, με πλήρη απουσία αναφοράς στο γκρουπ. Αυτό θα έκανε δυνατή την μετάδοση του μηνύματος και σε κοινά που υπό άλλες συνθήκες ίσως δεν παρακολουθούσαν το φιλμ.

Το Pink Floyd: The Wall είναι ένα μιούζικαλ όπου ζωντανή δράση μπλέκεται με animation. Οι διάλογοι είναι ελάχιστοι και η αφήγηση μη γραμμική. Σε καμία περίπτωση όμως τα flashback δε θα μπερδέψουν τον θεατή, αφού γίνονται πολύ έξυπνα και ο σκηνοθέτης φροντίζει από νωρίς να δώσει τις χρονικές περιόδους που επισκέπτεται. Από εκεί και πέρα ο καθένας μπορεί να βάλει σε σειρά τα γεγονότα από τον Πόλεμο, την παιδική ηλικία και το παρόν του πρωταγωνιστή. Ταυτόχρονα, σουρεαλιστικά και ποιητικά στοιχεία κάνουν τις εικόνες λίγο πιο μαγικές, λίγο πιο ασυνήθιστες, αλλά μαζί και πολύ πιο επεξηγηματικές, αντισταθμίζοντας την έλλειψη διαλόγων.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι απόλυτα ισορροπημένο, καθώς τα τραγούδια και η εικόνα συνεισφέρουν εξίσου στην κατανόηση των δρώμενων.

Συνοπτικά, εξιστορείται το πώς ο Πινκ, ένας μεγάλος ροκ σταρ, οδηγείται στην αποξένωση από την οικογένεια, τους συνεργάτες και το κοινό του, και παράλληλα πώς η παράνοια τον κερδίζει. Για να γίνει κατανοητή η ζωή του, επιβάλλεται να πάμε στα παιδικά και σχολικά χρόνια, αλλά και να ξετυλίξουμε το κουβάρι των πρόσφατων συμβάντων. Άλλωστε, η ανάπτυξη της εσωστρέφειας και το χτίσιμο του τείχους, προκύπτει από τους σπόρους που φυτεύτηκαν μέσα του σε μικρή ηλικία. Η μητρική καταπίεση, το στείρο σχολικό περιβάλλον, η απώλεια του πατέρα. Στη συνέχεια, όλα όσα συμβαίνουν στην ουσία ποτίζουν τους σπόρους αυτούς και φυτρώνει η ψυχοπάθεια. Η γυναίκα που τον προδίδει, οι θαυμαστές που θέλουν ένα κομμάτι του, οι μάνατζερ που των βλέπουν σαν χήνα με χρυσά αυγά. Νοιώθει ότι σκουλήκια τρώνε το μυαλό του:

No matter how he tried
he could not break free
And the worms
ate into his brain

στίχος από το «Hey You», που είναι και ο μεγάλος απών από την ταινία

…και προσπαθεί και ο ίδιος να τους μοιάσει (ξυρίζοντας τις τρίχες στο σώμα και το πρόσωπο του). Τελικά, μετατρέπεται σε έναν δικτάτορα που θυμίζει εκείνον τον αποτυχημένο ζωγράφο που είχε το μουστάκι του Chaplin.

Η δύναμη των εικόνων που κατασκευάζει ο Alan Parker είναι τρομακτική. Ομοίως, πολύ εμπνευσμένα είναι και τα, περιορισμένης διάρκειας, αποσπάσματα κινούμενης εικόνας που επιμελήθηκε ο γνωστός σκιτσογράφος Gerald Scarfe. Ειδικά οι σκηνές με την γραμμή παραγωγής των μαθητών που οδηγεί στην μηχανή του κιμά και η μεταμόρφωση των λουλουδιών είναι δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα αντίστοιχα.

Από μια συνέντευξη του Waters, αξίζει να αναφέρουμε την εξής δήλωση του: «η ταινία είναι ελλειπής, καθώς δεν έχει καθόλου γέλιο, ενώ στη ζωή μου έχει σημαντικό ρόλο το γέλιο». Ας την αφήσουμε έτσι, Roger, κάποια πράγματα ίσως να χάνανε την δύναμή τους αν γινόντουσαν αλλιώς.

Τέλος, αξίζει να αναφερθεί ότι μεγάλο μέρος των τραγουδιών του δίσκου The Wall επανηχογραφήθηκαν και μεταμορφωθήκανε με διαφορετικές ενορχηστρώσεις, ενώ και δύο κομμάτια που είχαν μείνει έξω από το άλμπουμ κάνανε την εμφάνισή τους. Πρόκειται για τα “When The Tigers Broke Free” και “What Shall We Do Now?” (το τελευταίο είναι ουσιαστικά η πλήρης έκδοση του “Empty Spaces” και δίνει ένα πολύ σημαντικό ορισμό του τείχους που υψώνουμε όλοι στην ζωή μας).

Η αποξένωση συντελείται στις ζωές όλων μας αργά και σταθερά. Αν δε θέλουμε να καταλήξουμε σαν τον Πινκ, πρέπει να ξεριζώσουμε τους κακούς σπόρους και να αλλάξουμε κάποιες συνήθειες μας. Είναι καλύτερο να προλαβαίνει κανείς το κακό παρά να ψάχνει τρόπους να το θεραπεύσει. Ας μην αφήσουμε άλλους «Πινκ» να φορέσουν μαύρες μπότες και κόκκινα περιβραχιόνια στα παιδιά αυτού του κόσμου.

Φιλιά, καλή δύναμη.