Ο Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ είναι πια κυβερνήτης της Καλιφόρνια και οι φαρδιές πλάτες τού είναι χρήσιμες μόνο για να εφαρμόζει σωστά το σακάκι του. Μου είναι πολύ δύσκολο να σκεφτώ τον Σβαρτζενέγκερ ή τον Σταλόνε του καιρού μας. Ολοι εκείνοι που στις δεκαετίες του 80 και του 90 κατάφεραν να γίνουν τα icons ενός είδους σινεμά (ή απλού εμπορίου, όπως το δει κανείς) και να καθηλώνουν στην οθόνη ορδές -καθόλου απαιτητικών, ωστόσο- θεατών, πλέον έχουν μετατραπεί σε κάτι παρωχημένο και ισχνό: απόκοσμοι, ζαρωμένοι γίγαντες, ξεχασμένοι από τους πάντες. Εκτός αν θεωρείται υπενθύμιση το «Rocky Βalboa» ή το τέταρτο «Rambo» που ευελπιστούν να κάνουν τον Σταλόνε trendy. Το λογικό θα ήταν να έχουν πάρει άλλοι τη θέση τους, να ξεφυτρώσουν από κάπου οι αντικαταστάτες τους. Αυτό συνέβη, ναι. Ομως οι αντικαταστάτες είναι κατά πολύ διαφορετικοί:
Απέκτησαν σούπερ δυνάμεις. Αν συμπεριλάβουμε στον ορισμό των ταινιών δράσης οτιδήποτε περιλαμβάνει εκρήξεις, ξύλο και πιστολίδι, μάλλον δεν χρειάζονται και ιδιαίτερα αντανακλαστικά για να καταλάβει κάποιος τη fiction στροφή των τελευταίων χρόνων. Πλέον, το ξύλο δεν παίζεται στα πεδία της μάχης, σε εγκαταλελειμμένες αποθήκες ή σε φυλακές την ώρα της εξέγερσης, αλλά σε κουρσάρικα πειρατικά πλοία στο υπερπέραν όπως στους «Πειρατές Της Καραϊβικής», στον αέρα όπως στους «Χ-Μen» ή ανάμεσα στη Γη και τον (ανύπαρκτο, φυσικά) πλανήτη Cybertron όπως στους «Τransformers».
Εγιναν πιο εγωιστές. Ισως ο Μπρους Γουίλις του «Αρμαγεδδών» να είναι ο τελευταίος ήρωας ταινίας δράσης που θυσιάστηκε για το καλό της ανθρωπότητας. Στην πρώτη περιπέτειά του επί οθόνης, ο Τζέισον Μπορν / Ματ Ντέιμον ( «Χωρίς Ταυτότητα») παίζει ξύλο για να μη βρει τον μπελά του και να πάρει με την πρώτη ευκαιρία τη φίλη του να εξαφανιστούν. Στην τελευταία ταινία του Τζέιμς Μποντ ( «Casino Royale»), ο πράκτορας δεν φάνηκε να ενδιαφέρεται και πολύ για τη σωτηρία του κόσμου. Σίγουρα όχι περισσότερο από όσο ενδιαφέρθηκε για την προαγωγή του. Ευτυχώς, οι δύο στόχοι ταυτίζονταν.
Δεν έχουν μεγάλα μπράτσα. Εχει άλλη χάρη να καταπίνεις τρεις χούφτες χαπάκια πρωτεϊνης για να σώσεις τον κόσμο, σίγουρα. Ομως φαίνεται πως όσοι από τους σημερινούς χαρακτήρες έχουν τέτοιους σκοπούς δεν ξημεροβραδιάζονται στα γυμναστήρια. Διαφορετικά δεν εξηγείται το γιατί από τον Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ και τον Ντολφ Λούντγκρεν φτάσαμε στον Μπραντ Πιτ μετά της συζύγου Αντζελίνα (βλ. «Μr. & Mrs. Smith») και τον Τζέισον Μπορν.
Συχνά παίζουν (και) στην τηλεόραση. Και το σόου συνεχίζεται για όσον καιρό υπάρχουν άνθρωποι διατεθειμένοι να παρακολουθούν. Αυτό το νέο είδος τηλεοπτικής σειράς που παίζουν τα συνδρομητικά δίκτυα στην Αμερική και παρακολουθούν παράνομα τα σαββατοκύριακα κάμποσοι συμπατριώτες μας (ενδεικτικά: «24», «Lost», «Ηeroes», «Ρrison Βreak») δεν είναι παρά μια ταινία δράσης που συνεχίζεται έως ότου τη σιχαθεί και ο τελευταίος από τους εναπομείναντες θεατές.
Υστερόγραφο: Ολα τα παραπάνω δεν είναι φυσικά παρά μια ανέμελη (όπως ακριβώς πρέπει) σημειολογία πάνω στις ταινίες δράσης. Ολα αυτά τα δίωρα (πολλές φορές αρκετά διασκεδαστικά) παραμύθια θα συνεχίσουν να υπάρχουν με τη μία ή την άλλη μορφή, τηλεοπτικά ή στο σινεμά, για όσο υπάρχουν κουραστικές μέρες στο γραφείο, έφηβοι που θέλουν να καταταγούν στα ΟΥΚ και σακούλες με ποπ κορν.