Άρθρο της Μαρίας Σηφάκη.
Κοιτάζω αυτή τη λευκή σελίδα…Ψάχνω να βρω μια κουκκίδα, κάτι που να χαλάει αυτή την ομορφιά του λευκού, αυτή την ομορφιά του απέραντου.
Όμως, το μόνο που βλέπω είναι τα μάτια σου που λάμπουν, χάντρες πολύτιμες μέσα στης καρδιάς μου το ρυθμό, που χτυπάει δαιμονισμένα και συγκλονίζει κάθε κύτταρο της ύπαρξής μου.
Αλήθεια, ως πότε θα πρέπει να χανόμαστε σε ανούσιες λέξεις και ματιές που απομακρύνονται στο αποπνικτικό αυτό σκηνικό;
Ως πότε θα πρέπει να περιμένω μία σου λέξη, ένα σου άγγιγμα, ένα σου χάδι να έρθει να με πάρει μακριά, εκεί που δεν υπάρχει χρόνος, εκεί που δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από τους κτύπους της καρδιάς μας και το άγγιγμά μας;
Έλα, σε περιμένω να το ξέρεις, μόνο εσύ υπάρχεις για μένα τώρα. Τίποτα άλλο πέρα από εσένα, τη μυρωδιά σου, τη γεύση σου, τη φαντασίωσή σου.
Μη φοβάσαι, η τρυφερή μου αγκαλιά θα σε κλείσει μέσα της και θα σε τυλίξει με τη ζεστασιά της απέραντης αγάπης μου.
Θα ήθελα να σου φωνάξω πόσο σε αγαπώ, πόσο απαραίτητος μου είσαι. Κάτι σαν ένα ιδιαίτερο υγρό στοιχείο χωρίς το οποίο ο οργανισμός μου θα συρρικνωθεί, θα γίνει ένας μικρός, μικρούτσικος κόκκος άμμου, που θα χαθεί στο πρώτο φύσημα του αέρα.
Θα ήθελα να σου δείξω πόσο σε θέλω, μέσα από μια σειρά ονείρων με εμάς πρωταγωνιστές, να χανόμαστε σε τοπία γεμάτα πόθο και να απομακρυνόμαστε από κάθε τι απτό, κάθε τι γήινο, να αλλάζουμε μορφές και να παρασυρόμαστε από ήσυχα ρυάκια που θα μας οδηγήσουν στο δικό μας φωτεινό κόσμο πέρα από χρόνο και ύπαρξη.
Θα ήθελα να πετάξουμε μαζί, να αιωρούμαστε στις ατμόσφαιρες πιασμένοι από το χέρι. Τα δάχτυλα του ενός να κλείνουν το κενό στα δάχτυλα του άλλου.
Και έτσι, ενωμένοι να προχωρήσουμε στο άπειρο ως πρωταγωνιστές στο όνειρο.
Μαζί, εσύ και εγώ.
