Αρχιτσιγκούνης, μεσήλικας (Dany Boon), βιολιστής στην ιδιότητα, ανακαλύπτει έντρομος ότι πέρα από το μίζερο σαρκίο του, που έχει υποχρέωση να συντηρεί σε τούτη τη ζωή, θα πρέπει να αναλάβει και αυτό της θυγατέρας του (που μόνο μίζερη δεν είναι), της οποίας την ύπαρξη αγνοούσε μέχρι πρότινος. Η ξαφνική εμφάνιση της νεαρής (Noemie Schmidt) στο κατώφλι του σπιτιού του όχι μόνο θα αλλάξει τη ζωή του ριζικά, αλλά και προς το καλύτερο.
Η (ακούραστη) γαλλική βιομηχανία συνεχίζει να παράγει κινηματογραφικές παραγωγές, πλημμυρίζοντας ουσιαστικά τη διανομή με προϊόντα όπως το συγκεκριμένο, που ειδικά την καλοκαιρινή περίοδο που διανύουμε, θα μπορούσαν να ελκύσουν το ενδιαφέρον σας. Λέω «θα μπορούσαν», γιατί ταινίες όπως το «Ο Αρχιτσιγκούνης» καθιστούν προτάσεις σαν και αυτή τόσο παρωχημένες, όσο και το χιούμορ πάνω στο οποίο βασίζονται. Δεν είναι μόνο η θεματολογία υπεύθυνη ή το αδιάφορο σενάριο, είναι και η προσέγγιση του σκηνοθέτη Fred Cavaye («Λάθος στο Λάθος») ανοργασμικά εκτελεσμένη, χωρίς το απαραίτητο νεύρο να την ακολουθεί, καταδικάζοντας οριστικά το παρόν.
Ως επιστέγασμα, σας μαρτυρώ την υποκριτική αστοχία, αλλά και μια ανεκδιήγητη στροφή σε αβανταδόρικη δραματουργία προς το φινάλε, γεγονότα που σε κάνουν να σκεφτείς αν τελικά ο πραγματικός τσιγκούνης βρίσκεται εκτός κάδρου, «κρυμμένος» μέσα σε κάποιο γραφείο της παραγωγής ή (γιατί όχι) της διανομής. Απεταξάμην λοιπόν στην παρούσα, ελπίζοντας για κάτι καλύτερο στο μέλλον…
Σε γενικές γραμμές θα έλεγα ότι συγκεκριμένη ταινία – παρόλο που το καστ του αποτελείται από αξιόλογους Γάλλους ηθοποιούς – εν τούτοις δεν επιτυγχάνεται να βγει ένα καλό αποτέλεσμα προκειμένου να πείσει τον θεατή να την αγαπήσει, κάτι που σημαίνει ότι είναι μία ακόμη αποτυχημένη κινηματογραφική απόπειρα της συγκεκριμένης εταιρείας παραγωγής που δεν κατόρθωσε να υλοποιήσει τον μεγαλεπήβολο στόχο της, δηλαδή να βγάλει κάτι αξιόλογο και να μη θαφτεί όπως οι υπόλοιπες και καταλήξει στα αζήτητα.
- Βαθμολογία: 1/5 (Με λίγα λόγια, είναι μία σκέτη απογοήτευση)